aangaan as in die uitsoekbuurte. En dieselfde dinge gebeur ook in sy eie Babel. Maar daar word dit net anders genoem.
Ook in Midas Hammond is ’n onrus gebore. Is die wêreld werklik só verrot? Hy het die straatvroue gesien, is selfs deur ’n paar lastig geval. Met walging het hy hulle afgeskud. Maar dan … Is die prostituut in die nagklub beter as die straatmeisie? En die prikkelpop in Babel wat so gretig saam met hom in die bed klim?
En sy dogter is een van hulle, het Vegter gesê. Maar watter reg het hy om haar te oordeel? Hoeveel vroue was al in sy eie bed? Soos in Zia se geval: te veel om op te noem of te onthou. Zia het net haar werk op straat, in die hawe of in hotelkamers gedoen. Hy doen dit tussen satynlakens tuis in sy weeldesuite in sy eie stad van goud.
En sy seun … wat volgens Vegter van inbraak en diefstal leef en ander deur sy dwelmsmokkelary tot selfvernietiging aanhelp … Is sy pa beter? In een nag word mense in sy casino brandarm. Troubreuk word gepleeg en die dobbelmasjiene, bloufilms en vertonings saai morele vernietiging. Wie is hý om sy seun te oordeel? Hy is net so skuldig. Hulle aandeel om ’n voos wêreld meer verrot te maak, is ewe groot.
Hy kyk verdwaas op die jong gesiggie af wat na hom opgehef is. “Ek is op soek na iemand. Miskien het julle al van hom gehoor, weet dalk waar hy is. Sy naam is Vegter.”
Die sagte oë flikker besorg. “Ons ken hom. Maar ons het hom lank laas gesien.”
“Dan is hy nie by julle nie?”
“Nee. Ek wens hy was. Ons is baie bekommerd oor hom.”
“Ek ook.” Hy sug. “As ek net …”
“Is jy ’n bendelid?”
Hy aarsel. “Ja. Ek is ook ’n bendelid. As julle hom miskien te siene kry, sê hom … sê Grant sê …”
Hy word skielik onderbreek. ’n Meisie bars tussen hulle in. “O, dank God ek het julle gekry! Kom gou!”
“Elise! Wat is dit?”
“Sy het sommer net daar in die kajuit ingestrompel. Ek weet nie hoe sy daar gekom het nie. Maar sy is sterwend, ek is seker!”
“Hoekom het jy nie die polisie …?” wil Midas weet, maar Pieter skud sy kop en verduidelik vinnig: “Sy sal nooit die polisie roep nie. Dan is sy betrokke. Kom. Ons gaan kyk.”
Midas voeg hom by die groepie. Dis nie ver na die hawe nie. Elise lei hulle die Japannese skip op, wys hulle ’n kajuit uit. “Daar. Sy is daar.”
Stom van ongeloof en skok staar die drie na die mens op die slaapbank. Dit lyk asof Elise reg is. Sy moet sterwend wees …
“Kyk op haar voorkop!”
“Die onderstebo kruis.”
Midas staar verbysterd na die gesig. “Wat beteken dit?”
“Dis die werk van die duiwelaanbidders. Hulle laat altyd hul teken agter in die vorm van ’n kruis wat onderstebo is. Ons sal haar sou gou moontlik by ’n hospitaal moet kry. Dalk is dit al te laat.”
“Nee. Nee! Los my!”
Elske gaan met ’n hart wat pyn van medelye langs die meisie sit. Sy is nog jonk, maar haar lewe is verwoes …
“Ons gaan jou hospitaal toe bring. Moenie bang wees nie.”
“Nee! Dit sal nie help nie. Dis te laat. Los my net.”
Elske kyk Pieter bekommerd aan. “Sy is vreemd vir my. Dit moet ’n nuwe een wees.”
Die meisie op die bed antwoord met ’n wrangheid in haar stem wat selfs deur Midas Hammond se hart sny: “Nee. Ek is nie nuut in die hawe nie. Ek het hier begin … tien jaar gelede toe ek vyftien was. Nou eindig ek weer hier.”
“Nee, dis nog nie die einde nie. Ons gaan jou hier wegneem en jy gaan ’n nuwe lewe begin. Kry ’n ambulans, Pieter, asseblief.”
“Nee, dit sal nie help nie. Ek sê julle! Ek gaan sterf en ek wíl sterf. Daar is niks meer oor nie.”
Pieter verdwyn by die kajuitdeur uit om die ambulans en die polisie te ontbied. Dis Midas wat nader staan, met ’n dringendheid smeek: “Jy is nog jonk. Jou lewe lê nog voor. Jy gaan nog lewe …” Here, moenie laat sy sterf nie, pleit hy. “Die lewe gaan weer vir jou mooi word.” Ja. Of hy sy dogter kry of nie, maar hierdie meisie … Hy gaan sorg dat die lewe vir haar die moeite werd is.
“Die lewe was nooit mooi nie.” Sy kyk na Midas en iets in daardie oë gryp sy hart vas. “Ek ken nie ’n mooi lewe nie. Daar bestaan nie so iets nie.”
Hy gaan sit langs Elske en sy skuif ongemerk weg om vir hom plek te maak, kyk verstom na die vreemdeling wat so uit die niet verskyn het en nou by ’n hawemeisie pleit: “Moenie sterf nie! Jy gaan gesond word en ek gaan jou hier wegneem na ’n mooi plek, ’n stad van goud. Jy sal nooit weer swaarkry nie …”
Dan glimlag die meisie onder die omgekeerde kruis wat so koelbloedig met ’n dolk op haar voorkop uitgesny is. “ ’n Stad van goud? Sal ek nooit weer honger wees nie? Nooit weer … by mans slaap nie?”
Midas byt sy bolip vas. “Jy sal nooit weer honger ly nie. En ook nie … by mans moet slaap nie.”
Hy kyk ’n rukkie later die ambulans agterna, sê dan stil: “Ek het nie vir haar gelieg nie. Ek gaan haar hier wegneem as sy gesond word.” Hy lyk moeg onder die hawelig toe hy hom na die straatwerkers keer.
“Ek gaan nou verder na Vegter soek. Ek sal julle skakel om te hoor in watter hospitaal sy is en hoe dit gaan. Ek het nou jul adres.”
Hy stap weg en hulle kyk hom stilswyend agterna.
“ ’n Eienaardige man.”
“Ja. Ek wonder wat hy met sy belofte van ’n stad van goud bedoel het.”
“En ek wonder waarom hy na Vegter soek. Ons moet seker teruggaan. Die mense by die koffiekamer sal bekommerd word.”
Maar dis ’n nag van onderbrekings. Toe hulle om ’n straathoek stap, roep ’n gestalte voor hulle op die sypaadjie, met sy hande na bo gestrek: “Here, ek kan nie verder nie! Help my!”
Hulle verstyf in hul spore. Is dit Vegter wat hier voor hulle staan en pleit? Dan gewaar hy hulle, strompel nader en val op sy knieë voor hulle neer met sy hande smekend na hulle uitgesteek.
“Help my! Help my!”
“Vegter!” Elske kniel langs hom waar hy op sy knieë staan. “O, Vegter!”
“Moenie … weggaan nie! Moenie my los nie!” Hy gryp haar vas, gryp ook na Pieter se bene. “Bring my na Jesus! Asseblief!”
Pieter sak ook op sy hurke neer. “Ons hoef jou nie na Hom te bring nie, Vegter. Hy is nou hier by ons. Dis wat ons leier so wonderlik maak. Hy is in ons, om ons – altyd.”
Hulle trek Vegter op, haak weerskante by hom in. “Kom. Ons gaan koffiekamer toe.”
Dis ’n uur of wat later dat die Jesus-bende, soos hulle by die ander bendes bekend staan,
