in ’n stadium ’n prostituut.” Reguit. Brutaal eerlik. “Ek sal na haar ook moet soek.”
Midas is stil, knik dan eindelik. “Dan begin ons. Weet jy waar om te begin?”
“Ja. Ek sal hulle wel uitsnuffel.”
“Ek gaan saam.”
“Saam? Jy is mal!”
“Ek gaan saam. Dis my kinders.”
Vegter kreun, ’n desperate woede in sy stem en sy oë blits op die man oorkant hom. “Jy maak my siek! Wat probeer jy nou eintlik bewys?”
“Wat bedoel jy?”
“Verdomp, man! Al die jare het jy jou nooit aan jou kinders gesteur nie. Jy het hulle so vergeet dat jy een van hulle se naam nie eens meer kan onthou nie! En nou wil jy hulle uit die bloute dringend hê! Só dringend dat jy tussen bendes en moordenaars en dwelmslawe wil inbars! Moenie my probeer vertel jy het skielik ’n misplaaste vaderliefde vir hulle ontwikkel nie!”
“Nee.” Midas Hammond staar voor hom uit. “Die nie vaderliefde nie. Soos jy sê, dit sou misplaas wees. Ek weet self nie wat dit is nie. Dis net … sedert ek aan my kinders begin dink het, is dit lewensbelangrik vir my om hulle te kry. Dis ’n drang wat net ál sterker word.” Hy kyk moedeloos na die harde, jong gesig. “Dis vandag die belangrikste ding in my lewe.”
“Hoekom?”
“Ek weet nie,” herhaal hy weer.
Vegter sy oë kyk stip. “Wat het jou in die eerste plek aan hulle laat dink? Laat onthou dat hulle bestaan? Dat daar iewers op die aarde twee kinders van jou rondloop?”
“ ’n Hartaanval – en die besef dat ek die een of ander tyd sal doodgaan. En dat ek Babel aan iemand moet nalaat.”
Vegter se gesig word onleesbaar. “Jy bedoel … jy soek na jou kinders om Babel aan hulle te gee?”
“Dit kom daarop neer, ja. Ek is sterflik, Babel onsterflik. Daar moet altyd ’n Hammond in beheer van Babel wees.”
Dis ’n rukkie stil, en Vegter snork minagtend. “Jy verstom my! Dit is dus nie ter wille van jou kinders en jou vaderskap dat jy na hulle soek nie? Alles draai om jou dierbare Babel!” Hy vleg sy vingers inmekaar en leun met sy elmboë op die tafel, kyk die ander vas in die oë. “Het iemand jou al gesê dat jy die selfsugtigste mens op aarde is?”
Midas Hammond kyk terug. “Ja. Al my vorige vrouens. Veroordeel my as jy wil, Vegter – maar ’n man kan nie ’n stad van goud bou en dit dan saam met jou tot stof laat vergaan nie. Dis iets wat moet agterbly, verder uitgebou moet word. Ek kan dit nie uit die graf doen nie. My seun moet … of my dogter.”
’n Grynslag laat sy gesig vertrek, sodat die sny op sy wang ’n potsierlike halfmaan vorm wat sy gelaat na ’n grynsende masker laat lyk. “Ek verstaan, meneer Hammond. Ek verstaan. Jy gaan jou kinders met ’n stad van goud troos omdat jy nooit ’n pa vir hulle was nie. Dan gaan jy met ’n hart vol vrede in jou graf rus. Nie sleg nie. Glad nie ’n slegte vergoeding nie, moet ek sê. Maar …”
“Maar?”
“Daar is dinge in die lewe wat jy met niks kan vergoed nie – nie eens met ’n stad van goud nie. Het jy al daaraan gedink dat jou kinders miskien nie in staat sal wees om jou kosbare Babel vir jou op te pas nie? Jy het nou al ’n vermoede wie en wat hulle is. Sal jy jou stad aan ’n prostituut en ’n tronkvoël gee?”
Midas sit peinsend terug. “Daaroor sal ek net kan besluit wanneer ek hulle kry. Dit sal alles van húlle afhang.”
“Hoe so?”
“Hulle is mý kinders. Iets van my moet in hulle wees. As ek so ’n eienskap vind … neem ek hulle saam na Babel.”
“En as jy dit nie kry nie?”
“Dan sal ek weer moet dink.”
“En veronderstel jy kry daardie eienskap, en hulle weier om saam te gaan?”
Midas frons. “Waarom sal hulle weier? Nie enige kind kan ’n Babel erf nie.”
Vegter se oë spot koud. “Nie enige pa vergeet sy kind nie.” Hul oë voer ’n stille tweestryd. “Hulle ken nie eens hul eie van nie. Hulle weet nie eens wie hul pa is nie.”
“Hoe weet jy dit?”
“As hulle geweet het Midas Hammond is hul eie bloedpa, sou hulle lankal met jou kontak gemaak het. Hoekom sal jy jou liggaam aan elke vuilgoed met ’n paar vuil note in sy hand verkoop as jou pa ’n stad van goud besit? En hoekom sal jy met dwelms smous en die gevaar trotseer om agter tralies te gaan sit as jou eie bloedpa die koning van Babel is?”
“Dan is dit regtig só erg?”
“Erg?” ’n Bitter laggie ontsnap uit sy keel. “Jy weet nie wat erg is nie, Midas Hammond. Jy dink jy ken skurke en die soort lewe wat hulle lei. Jy is immers self een. Anders sou jy nie gekom het waar jy vandag is nie. Maar daar is ’n verskil tussen jou soort vuilspel en dié van jou seun en dogter. Jy het nie die vaagste benul wat jou twee kinders moes deurmaak terwyl jy ’n Babel gebou en miljoene bymekaargemaak het nie. En nou verwag jy om net met die klap van ’n vinger, ’n swaai van ’n goue towerstaffie, hulle in waardige erfgename te verander. Jy verwag baie, nie waar nie?”
Midas knik sy kop afgetrokke. “Ja, ek sien wat jy bedoel. Jy het iets beet. Ek het natuurlik nie besef … dinge is só erg toe ek na hulle begin soek het nie. Ek het maar gedink hulle is doodgewone mense êrens; Zia miskien ’n huisvrou of ’n onderwyseres, ’n verpleegster … en Sean dalk ’n werktuigkundige of ’n ambagsman … ek het nooit kon droom my dogter is ’n … straatvrou en my seun …”
’n Smalende laggie sonder enige simpatie klink op. “En noudat jy weet? Gaan jy hulle nou weer vergeet wanneer jy teruggaan na Babel?”
“Nee. Ek móét hulle eers kry. Ek gaan nie hier weg voordat ek hulle nie ten minste gesien het nie …”
“… en jou gewete gesus het dat hulle nie werd is om Midas Hammond se kinders te wees nie, jou Babel nie verdien nie?”
“Jy klink baie bitter. Hoekom?”
“Die pad wat jou kinders ken, meneer Hammond, stap ek nog my hele lewe lank. En as jy dink ek is verbitter – wag totdat jy Sean ontmoet het of voor jou dogter staan en sy moet uitvind dat sy haar liggaam verniet verkoop het, want haar pa is die rykste man in die land. As jy mý pa was, sou ek jou kon … vermoor.”
Midas laat sy oë skuldig sak. “Ek was nie altyd só ryk nie, Vegter.” Nou is dit hy wat ’n vreemde, harde laggie laat hoor. “Toe ek vanmiddag hier ingestap het, om my gekyk het … het ek ver teruggedink. My begin was ’n soortgelyke plek. ’n Derderangse hotelletjie. Ek het nie die soort lewe gelei wat jy ken nie, maar dit was wild genoeg, glo my. Toe is my pa dood en ek het met die hotel gesit. Ek het uitgespring en begin werk. As jy dink dit was maklik, maak jy ’n fout. En as jy dink alles het sommer van die begin af in my skoot geval, moet jy weer dink. ’n Midas Hammond word nie oornag gemaak nie. En as jy eers ’n geldmagnaat is, werk jy dag en nag. My werkdag is twintig uur lank. En die woord vakansie bestaan nie meer vir my nie. Waar ek is, staan my telefone langs my. Selfs al ontspan my liggaam, werk my brein. En ek
