in die pad van sy redding wees. God sal nie toelaat dat sy versoeningsdood in genade vir ons eie, menslike begeertes gebruik word nie. Watter aandeel het jý aan sy kruisdood gehad, Elske?” Hul oë ontmoet en hy knik, sê sag: “Nee, jy het nie een druppel van jou bloed namens Hom gestort nie, my meisie. En jy kan op geen manier, nie met al die druppels bloed in jou liggaam, ’n stukkie van die ewige lewe vir Vegter koop nie. Christus het reeds betaal.”
“Maar as dit dan regtig verkeerd en sondig om nie net ter wille van Vegter te hoop en te bid dat hy tot bekering sal kom nie, maar ook ter wille van myself, van óns toekoms?”
“Ek weet nie, Elske. Ek kan jou nie sê of dit verkeerd of sondig is nie. Ek weet dis menslik. Baie, baie menslik.” Hy glimlag, neem haar hand in syne. “En ek weet dat Hy baie meer begrip vir ons menslikheid het as wat ons sou dink. Ek besef, nes jy, daar is nou geen deur na ’n toekoms vir jou en Vegter saam nie. Maar dit kan ook wees, liewe kind, dat wanneer God in sy genade die deur na die hemel vir Vegter ontsluit, daar nie noodwendig ’n deur vir julle twee saam op aarde sal oopgaan nie. Hou dit net in gedagte …”
Hy sien die vertwyfeling, skok en hartseer in die groot oë en streel haar hand, vervolg teer: “Ons weë is nie sy weë nie. Ons maak die planne, maar Hy rig die voetstappe. Jou pogings om Vegter tot bekering te bring, moet uitsluitlik tot God se eer strek. Daarna … daarna sal Hy julle lei.”
Hy het nog lank agter sy lessenaar bly sit toe Elske uit is. Om ’n kind van God te wees is nie maklik nie. Dit verg offers … en Elske sal nie die eerste Christen wees wat ’n offer moet bring as Hy dit so bestem nie. Maar hy weet dat daar altyd ’n volmaakte rede is en dat Hy met elke offer ook die krag stuur. Daarom kan hy die Christenmeisie en die bendelid gelowig aan Hom opdra en afsluit: “Nie ons wil nie, Heer, maar laat u wil geskied.”
In ’n ander deel van die stad sit ’n meisie en luister hoe ’n doodsvonnis oor haar gevel word: “Ek is jammer om jou dit te moet sê, juffrou, maar jy het vigs.”
In nog ’n ander deel van die stad stap ’n man na ’n telefoon. Oomblikke later hoor hy die bekende stem: “Midas Hammond hier.”
7
In die week wat volg, is drie mense in ’n stryd met hulself gewikkel.
Daar is Elske wat elke aand straat toe gaan met haar Bybel in haar hand en ’n gebed in die hart: Vanaand sal sy hom raakloop. Hy sal vannag sy belofte nakom en koffiekamer toe kom. Dalk sal hy vannag of môre in die vroeë oggendure by Trovato kom aanklop … Haar oë soek angstig op elke sypaadjie en in elke nagloper se gesig.
Groot is die vreugde en dankbaarheid wanneer een van die soekers na ’n staanplek in die lewe inwillig om saam na die koffiekamer te gaan. Maar die teleurstellings bly nie uit nie.
“Hoekom het die man so hewig aan die vloek gegaan nog voordat ons behoorlik met hom kon praat?” wil sy weet toe die twee wat hulle genader het, vinnig wegstap.
“Hulle is duiwelaanbidders. Die naam Jesus Christus ontstel hulle. Hulle hou nie daarvan om dit te hoor nie. Hulle is die moeilikste van almal om te bearbei,” verduidelik haar maat terwyl hulle voortstap. “Hulle verseël hul lewens met bloed aan Satan. Wanneer hulle ’n lid van sy kerk word, ontvang hulle dertig silwerlinge in die vorm van tiensentstukke. Hulle hou nagmaal, ’n bespotting van die heilige instelling van Jesus by die Laaste Avondmaal. Hulle kou brood, spuug dit op die grond uit en trap dan daarop met hul voete. Wilde seksorgies gaan met hul rituele gepaard. Elke vroulike lid van dié kerk se ideaal is om geboorte te skenk aan die Antichris.”
“Kobus …” Elske skud haar kop in verbystering en afgryse. “Jy weet, ek dink nie die gewone mens het die vaagste benul wat alles om hom aangaan nie. O, almal weet daar bestaan iets soos duiwelaanbidding. Maar dis tog iets onwerkliks. Vandat ek straatwerk doen en in nouer aanraking met hierdie gruweldade is, het ek al dikwels gewonder: Hoe kan God ons nog duld? Ek weet nie eens ’n agste van wat werklik aangaan nie, en ek sidder. Kobus …”
Hy knik. “Ja. ’n Mens voel so. Maar dit bewys net weer wat ’n wonderlike, onbeskryflike God Hy is. Net ’n volmaakte, almagtige God kan sulke dinge duld, steeds oneindige genade aan ’n verrotte mensdom betoon. Maar die professieë moet vervul word. In die Bybel staan geskryf: ‘Wie onreg doen, laat hom nog meer onreg doen; en wie vuil is, laat hom nog vuiler word; en laat die regverdige nog regverdiger word, en laat die heilige nog heiliger word.’ Kom ons kyk nou hoe die nuwe vertaling dit stel.”
Hulle gaan staan onder ’n lamppaal en slaan hulle Bybels oop en dis Elske wat hardop lees: “Wie kwaad doen, moet voortgaan om kwaad te doen, en wie vuil is, moet vuil bly; maar wie doen wat reg is, moet voortgaan om reg te doen, en wie heilig is, moet heilig bly.” Agter hul rûe aarsel ’n vrou, luister terwyl Elske voortgaan.
Die vrou draai om en stap stil weg, onopgemerk deur die twee jong straatwerkers. Sy stap doelloos aan sonder om iets om haar raak te sien.
Doodsangs het haar vannag straat toe gejaag. Haar woonstel het te klein geword, kleiner as die kajuit in ’n boot waar sy begin werk het. Want sy het vanaand nie gaan werk nie.
Verlede nag het sy ingegee. ’n Ontevrede klant het haar teruggebring na Mevrou, hoogs ontstoke oor die soort waarde wat hy vir sy geld gekry het. ’n Ander meisie het onmiddellik haar plek ingeneem. Mevrou was woedend. Die man is invloedryk, kan Mevrou dalk nog handig te pas kom – veral noudat die regering en polisie so in hierdie soort klubs begin rondkrap. Baie van die welgestelde en invloedryke mans wat haar klub besoek, gebruik skuilname. Hulle sal egter ontsteld wees as hulle moet weet dat Mevrou sorg dat sy weet met wie haar meisies uitgaan. Dié soort kennis het haar al in die verlede gered.
Toe die gekalmeerde klant met ’n bloedjong dingetjie van sewentien daar weg is, het Mevrou nie doekies omgedraai nie. “Was jy dokter toe? Wat makeer jou?”
Zia was stil, verslaan. Sy het haar kop laat sak.
Die altyd waardige Mevrou het soos ’n viswyf begin skree: “Antwoord my! Is jy besmet?”
Zia het haar kop opgeruk. “Nie erger as jy en hierdie hele klub nie.”
Die ander se handpalm het hard teen Zia se wang geklap, en Mevrou het haar ware aard getoon: “Jou slet! Hoe durf jy so met my praat? Jy het hierdie pes op straat opgetel en nou wil jy …”
“Nee. Hierdie … pes het ek by een van jou invloedryke klante opgetel. Ek was nog nooit weer straat toe sedert ek een van jou meisies geword het nie. Dit wat ek het, het ek by een van die welgestelde here met die duur motors en die dik tjekboeke opgetel. By een van jou blink varke.”
Sy het opgestaan, die ouer vrou vas in die oë gekyk.
Mevrou het onder die swaar grimering verbleek; haar stemtoon het skielik ’n lae, skor noot bygekry: “Wat makeer jou?”
“Ek het vigs.” Daar was ’n skerp intrek van die asem. Zia het haar handsak van die lessenaar opgetel. “Nag, Mevrou. Ons sal mekaar weer sien … al is dit ook in die hel! Maar ons sal mekaar weer eendag ontmoet!”
Sy het woonstel toe gegaan en geweet sy sal daardie nag nie op haar eie kan deurworstel nie. Haar hande het onbedaarlik gebewe terwyl sy die spuitnaald volgetrek en na die aar gesoek het. Hortende snikke het deur haar lippe gebars toe sy dit eindelik gevind het. Met haar eie gekerm in haar ore het sy met ’n vertrekte gesig die dwelmstof in ’n aar gespuit. Toe het die naald uit haar hand gegly en haar liggaam en gemartelde gemoed tydelik rus gevind.
Laat die middag het sy eers weer bygekom. Die ure daarna was louter hel.
