Die vraag kom uitdagend en tog sien hy die sprankie van vertwyfeling in die oë: “Word jý? Die lewe wat jý lei, is net so smerig soos myne. Drank. Dwelms. Dieselfde hoere vir wie jy nou jou neus optrek. Steel. Moord.”
Hy is ’n oomblik stil, knik dan. “Ja, ek word bang, Zia.”
Sy frons. “Wat de duiwel is met jou aan die gang, Vegter? Is jy dalk in die moeilikheid … by jou bende? Het jy iewers drooggemaak?”
“Nee. Dis net … ek is moeg van hierdie soort lewe en … ek het net gewonder of jy nie dieselfde voel nie.”
Sy gaan sit, maak haar oë moeg toe. Is sy? Dis nie iets wat ’n vrou in hierdie soort bedryf ooit mag word nie. Jy mag nie moeg word nie. Jy is ’n masjien … wat aangeskakel word wanneer die knoppie gedruk word.
Haar ooglede knip en sy spring weer rusteloos op, trek haar kamerjas stywer vas, vang toevallig haar beeld in die lang spieël teen die muur en stap geskok nader.
Vegter is reg! Sy lyk nie meer so goed nie. Die styfgetrekte kamerjas verraai dat haar kurwes nie meer so vol is nie. Te veel hande het al oor hulle gegaan. Vegter praat van duisende. En die gesig … Hy is weer reg. Die lewe wat jy lei, se spore word tog op jou gesig afgeëts – veral dié van ’n hoer. En dit is wat sy is. Vegter is die derde keer reg. Hoe mooi jy dit ook al wil noem – daar bly net een woord daarvoor. En daardie woord word oor jou geskrywe …
Sy swaai na hom terug, sis in woede en ’n onverwagte vrees wat soos ’n seekat om en in haar vassuig: “Wat hét jy vanoggend hier kom soek? Wil jy geld hê?”
Een of twee keer in ses maande sal hy onverwags by haar woonstel opdaag – soos vanoggend. Gewoonlik net om ’n paar sent te bedel. Ná ’n stryery het sy maar ingegee en hom ’n paar rand in die hand gestop, dankbaar om hom te sien gaan en verlig omdat sy ’n paar maande lank van hom verlos sou wees.
“Nee. Ek wil nie geld hê nie.”
“Wat het jy dan hier kom soek?” Sy skreeu haar woede uit.
Hy kyk na die verwronge gesig, na die vrees wat nie meer in haar oë weggesteek kan word nie. Iemand met dieselfde angs as dié wat hy deesdae in hom ronddra. Iemand wat nes hy deur ’n onverklaarbare, onverstaanbare iets rondgejaag word.
Hy staan op. Eintlik wou hy sy suster vertel het van sy groot ontdekking. Midas Hammond is immers ook háár pa. Hy wou haar vertel wat haar ware van is. Maar dan … hy wonder of sy nog ooit daardie van onthou. Meisies in haar beroep het nie vanne nodig nie. Net ’n voornaam word gebruik. Niks méér is nodig nie.
Maar Midas Hammond het ook te laat na sy dogter begin soek. Sy is te ver op die pad van verderf. Om in dié stadium uit te vind dat die rykste man in Suid-Afrika haar pa is, bied haar nie meer veel nie. Al Midas Hammond se skatte kan die wurms wat haar van binne verteer, nie vernietig nie. Hy stap na die deur.
“Jy moet ’n dokter gaan spreek.”
“Wat bedoel jy? Dink jy ek makeer iets?”
“Jy is siek, Zia … en jy weet dit. Tot siens.”
Die deur gaan toe en sy staar verdwaas daarna, stap dan eindelik na die venster en trek die gordyne styf toe. Haar nag begin wanneer ander met hul dagtaak begin.
Sy gaan lê op die bed, maak haar oë toe. Sy moet slaap. Oor ’n paar uur begin nog ’n lang nag … nie in ure afgebaken nie, maar in getalle. Want getalle is belangrik. Hoe hoër die getal, hoe meer geld … en ’n paar rand ekstra vir spesiale gunsies. ’n Eindelose nag, soos die duisende wat verby is …
Maar hoeveel duisend gaan daar nog wees? Sy roer rusteloos. Sy het netnou die skrif teen die muur in haar spieël gelees. Die tekens van aftakeling is daar. Die innerlike verrotting begin na buite deursyfer. Word jy nie soms bang nie?
’n Klamheid slaan op haar vel uit en sy spring op, gaan krap in ’n laai. Die vingers bewe toe sy die pille sluk. Dis al manier om op te hou dink … Sy gaan lê weer.
Maar vanoggend wil die pille nie soos gewoonlik hul werk doen nie. Die paniek groei. Sy móét slaap! Hoe gaan sy anders deur die lang nag kom? En hoeveel eindelose nagte lê nog voor? Dis iets waaraan ’n vrou soos sý nooit dink nie. Jy dink nie verder as vandag nie. Die toekoms bestaan nie … waar dit eendag gaan eindig, nog minder. Al wat van belang is, is die nag wat voorlê.
Maar waar gaan dit eindig? Hoeveel nagte gaan sy nog ’n speelding vir mans wees? Sy is siek. Iets is verkeerd. Sy weet dit. Maar ná ’n lang nag het sy nie krag om ’n dokter te gaan spreek nie. En sy is bang om te weet wat verkeerd is. Sy kan nie bekostig om een nag van die werk af weg te bly nie. Daar is baie wat maar te gretig is om haar plek in te neem. Sy is reeds nie so gewild nie. Die beste klante word nou aan ander, jonger meisies gegee. Hulle wat nog kan deurgaan as gesellinne sonder dat die waarheid op hulle geskryf staan. Een kyk na haar en hulle weet wie en wat sy werklik is.
Word jy nie moeg daarvan nie? Ja, sy is moeg. Tot sterwens toe moeg. As sy, soos almal in dié beroep, nie die vermoë ontwikkel het om net af te skakel die oomblik as haar liggaam die laken raak nie, sou sy dit nooit kon volhou nie. Want die soort mans met wie sy in die klub te doen kry, verskil wesenlik niks van dié wat sy op die skepe in die hawe as vyftienjarige leer ken het nie. ’n Man is ’n man: in die dokke of die nagklub, in sy duur sportmotor of weeldesuite. Vegter was weer eens reg. Die vername here van die stad se innerlike is net so vuil soos dié van die naglopers in die agterstrate. Met een verskil – die een kan dit onder ’n duur pak klere, geleerdheid en ’n titel wegsteek. Die ander kan nie.
Daarom is hulle wat op straat werk soek, in die dokke die skepe inwag, hoere. En dié wat dieselfde werk in die nagklubs doen, prostitute. En sý, ’n geselskapsdame in ’n gesellinklub … ’n “professional”. Uiteindelik is daar hoegenaamd geen verskil nie – soos in die geval van die mans.
Sy grynslag. Vegter was darem in een opsig verkeerd. Sy was vyftien toe sy voltyds begin werk het. Toe sy die eerste skoolgeld daarvoor begin betaal het, was sy maar elf …
Sy het weggeloop van ’n ma wat ’n dwelmslaaf was. Hul pa was ’n bullebak, altyd dronk. Toe Vegter op twaalfjarige ouderdom na ’n verbeteringskool gestuur is, kon sy dit nie langer alleen by die huis uithou nie. Sy het by ’n jeugbende aangesluit en voordat sy twaalf was, ’n faset van die lewe leer ken waarvan baie volwassenes onbewus is.
Waarheen loop ’n kind van elf, twaalf weg? Hoe bly sy aan die lewe? Wat het sy anders om te bied as haar jong, kinderlike liggaam? Maar dit was nie mans wat die jong liggaam aanvanklik onteer het nie. Dit was die taak van heelwat ouer meisies en vroue op die uitkyk vir sulke gevalle.
Die elfjarige meisie was honger en haweloos. Sy moes êrens iets te ete kry, êrens slaap. En die ouer vrou, so vriendelik en gasvry, kon haar kos en beskerming gee. En ’n vreemde soort vertroeteling wat sy nie verstaan het nie … tot later. Later was reeds te laat. In die donker wêreld van die lesbiërs, die jeugbendes en die straatvroue word jy gou wys … gou ryp. Toe sy twaalf geword het, het sy reeds met almal kennis gemaak … en alles begin verstaan. Maar vir Zia was dit nog steeds beter as om terug te gaan huis toe na haar ouers, twee duiwelaanbidders.
Die jong liggaam, vroeg tot oorrypheid gedruk, het gesorg dat sy ’n gewilde “fem” by die manliker “butch” in die lesbiërgarde geword het. Haar lewe het bestaan uit dwelmorgies, lesbiese verhoudings en groepgevegte. Nie dat sy daaraan deelgeneem het nie. Maar sy moes baie staan en toekyk hoe die manlike lesbiese meisies wreedaardige gevegte met kettingknuppels hou.
Sy
