style="font-size:15px;"> “Wat moet ek dan sê?” vra Elske stil. “Dis eers sedert ek straatwerk begin doen het, dat ek werklik besef het hoe goed God vir my was om my sulke ouers te gee. Mense wat in alle opsigte hul plig teenoor hul kinders nagekom het; hulle in ’n warm, huislike, gelukkige en godvresende atmosfeer laat grootword het. Ek dink nie kinders in sulke huise is altyd dankbaar genoeg daarvoor nie.”
“Dis soos jy sê, Elske. Behalwe die twee hoofoorsake van ons samelewing se ontaarding wat ek netnou genoem het, is daar ook ’n derde: ondankbare kinders.”
“Ondankbare kinders?”
“Ja. Party kinders ontvang al die kanse in die lewe maar is nooit werklik dankbaar daarvoor nie. Jy sal vannag kinders uit gegoede en godvresende huise in Kaapstad se nagklubs aantref. Dink maar aan Regina en Elise. Albei kom uit gebroke huise, met min of meer dieselfde agtergrond. Albei se ouers is geskei. Regina het nie die pad byster geraak nie. Sy is ’n kind van die Here, en dank Hom vir haar ouers. Elise gee egter haar ouers die skuld vir wat sy vandag is. Dis haar ouers se skuld dat sy op ’n Japannese skip sit. Dis haar ma se skuld dat sy snags begin rondloop het en ’n prostituut geword het. Ek sê nie aan die kant van die ouers is nie ook foute gemaak nie, maar was sy liewer dankbaar vir ’n paar jaar van huislike geluk en ’n moeder wat ná die egskeiding uitgespring en gaan werk het, was sy dalk nie vannag waar sy is nie.”
“Wat moes sy gedoen het?”
“Sy het self gesê haar ma was nog jonk. Sy moes nie so selfsugtig gewees het nie. Hoewel sy die teendeel sê, hou sy dit tog teen haar ma dat sy snags rondgeloop het. Sy kon haar ma egter ’n bietjie ontspanning gegun het en saans eerder haar skoolwerk gedoen het. As sy ’n dankbare kind was, sou sy nie in haar ma se afwesigheid uitgesluip en nagklubs besoek het nie. Talle kinders wat die spoor byster raak, kan met reg hul ouers die skuld gee. Net soveel kinders skuil agter hul ouers se menslike foute om hul eie te verberg. Hulle is nie bereid om te erken: Ek het baie geleenthede gehad en dit nie benut nie. My mislukte lewe lê voor my eie deur.”
Daardie nag kan Elske nie slaap nie. Die een oomblik is haar gedagtes by Elise. O, as die Here haar net sal help om hierdie een meisie tot ander insigte te bring! As sy Elise net kan oortuig dat niemand só vuil kan wees dat God se genade hom of haar nie kan skoon was nie; dat haar Skepper vir haar ’n nuwe lewe wil gee.
En dan dink sy weer aan Vegter; sien hom soos daardie eerste aand, met die stukkend geskopte gesig soos hy daardie nag van Trovato weggestap het … ’n eensame, verlate figuur. En dan sak sy maar weer op haar knieë neer, smeek sy: “Net nie verlaat deur God nie, Jesus! Bewaar hom – vir u koninkryk … en vir my!”
Want sy kan dit nie langer ontken nie. Vegter is baie spesiaal vir haar. Hy is anders as al die vorige gevalle. Hy het ’n dringende, persoonlike saak geword. Só dringend dat sy met oë vol trane pleit: “Asseblief, Jesus, hy is so belangrik vir my! Red hom, asseblief! Verlos hom van daardie boeie van sonde waarin hy vasgevang is!”
Toe is dit asof ’n stem terugpraat, haar met die grootste deernis en liefde reghelp: Hy is só belangrik vir jou, Elske? Vir jou wat hom maar nou die dag die eerste keer ontmoet het, sy naam gehoor het? Hoeveel belangriker, dink jy, is hy nie vir My nie – wat hom geskape het, hom van die moederskoot al by die naam ken? Het jy vergeet hy kan nooit vir jou belangriker wees as vir My nie? Elske, dit was tog Ek wat vir hom aan die kruis gesterf het.
Die volgende oggend kyk die ouer man Elske met ondersoekende oë aan. Die spore van ’n slapelose nag en ’n sieleworsteling lê op die jong gesiggie, en hy dink hy verstaan waarom. Hy wag tot die geleentheid hom voordoen om met haar te praat.
“Elske … kan ek miskien help? Het jy ’n probleem?”
Sy gaan sit, knik. “Ja, Pieter. Ek het nie ’n oog toegemaak nie.”
“Dit kan ek sien.”
“Ek is … vreeslik bekommerd.”
“Waaroor … of oor wie?”
“Dit is … Elise. Ons moet haar help.”
Hy neem ook plaas, glimlag met begrip en deernis. Hy glo dat sy haar die hawemeisie se lot diep aantrek, maar hy weet ook dat die jonge Elske hom nou ’n bietjie om die bos probeer lei. Eintlik mislei sy haarself, nie vir hóm nie.
“Om op ’n verkeerde manier bekommerd te wees, is sonde. Om ’n heilige kommer oor jou naaste te hê, is nie sonde nie.”
“Maar … maar, Pieter, ek het verlede nag so gebid! Ek is bang!”
“Bang? Jy het tog jou kommer aan God opgedra, het jy nie?”
“Ek het, maar … elkeen word nie gered nie, Pieter! Nie elke Elise en …”
“Vegter?” lê hy sy vinger op die seerplek.
Sy kyk hom ’n oomblik stil aan, knik dan weerloos. “Ja. Nie al die Vegters word gered nie.”
“Dit is ongelukkig so, ja.”
“Verlede nag … toe ek op my knieë was … was dit asof sy stem direk met my gepraat het. Hy het my daarop gewys dat elke Elise en Vegter nie vir enigeen van ons belangriker kan wees as vir Hom nie, want Hy het immers sy lewe vir hulle gegee.”
“Dit is so.”
“Maar nie elke Elise en Vegter kom tot inkeer nie, Pieter! Wat as …”
“… Vegter nie gered word nie?” Dis stil. “Dis wat jy eintlik wil weet, is dit nie, Elske? Jy is diep bekommerd dat Vegter nie vir die ewige koninkryk gewen gaan word nie?”
Weer kan sy net instemmend knik. “Ja.”
“Maar jy is nie só vreeslik bekommerd oor Elise en die baie ander Vegters nie?”
Eerlikheid is ’n mes wat skoon, maar diep sny. Sy knik weer, kyk dan met traannat oë op. “Is dit baie verkeerd van my, Pieter?”
“Nee. Jy het ’n heilige kommer oor almal. Maar by Vegter kom menslike kommer by, want jy weet dit gaan jou persoonlik raak as hy nie tot inkeer kom nie.”
“Ja.”
“Is jy baie seker wat dit is, Elske? Is dit nie miskien net ’n uitdaging vir jou om juis hierdie bendelid vir God te wen nie? Miskien, net miskien, ’n klein, klein bietjie sug na eie eer en selfvoldaanheid?”
“Nee! Glad nie! Ek het hom lief.”
“Hoe kan jy so seker wees? Hoe lank weet jy nou al van hom? Hoeveel keer het jy hom al gesien, met hom gepraat?”
“Ek weet, Pieter. Ek weet wat jy vir my probeer sê, maar … ek weet ook wat in my hart vir hom lê.”
“En jou begeerte om hom tot inkeer te bring? Weet jy presies waaroor dit gaan, Elske?”
“Wat bedoel jy?”
“Is jou grootste hartsbegeerte dat Vegter gered word, geanker in die moontlike redding van sy siel, of die moontlikheid van ’n toekoms saam?”
Sy frons, kyk hom geskok aan. “Pieter!”
Hy sug. Dis nie sy bedoeling om haar seer te maak nie. Hy wil haar beskerm, maar of haar jong hart dit kan verstaan,
