…”
“Vergeet van Sean, Elske. Daar is nie so ’n mens soos Sean nie. Ek is Vegter. Dit sal ek bly. Gee aan my klere of ek klim uit hierdie bed!”
“Jy is nog nie gesond nie! Jy het nog nie eens geëet of … Sean, asseblief, ek smeek jou … bly!”
“Om jou gang te join … vir kos en klere? Jy moet mal wees!”
“Bly dan net totdat jy heeltemal gesond is! Kyk hoe lyk jy nog! Waarheen gaan jy as jy nou loop? Dis al nag en … hulle gaan jou doodmaak!”
“Dit sal nie so maklik gaan nie. Vegter chop nie só maklik af nie.” Hy gooi die beddegoed af, stap met kaal bolyf en duidelik nog vol pyn na sy hopie klere. Die merke op sy rug en bors het verkleur tot ’n sieklike persblou. Sy moet magteloos toekyk hoe hy sy T-hemp met duidelike inspanning oor sy kop trek, en sy hoor hom gedemp vloek. Dan keer sy haar rug vinnig op hom toe hy van die geleende pajamabroek ontslae raak.
“Sea- … Vegter, belowe my een ding, asseblief. Belowe my jy sal na ons koffiekamer gaan as jy hulp nodig het. Of hierheen. Asseblief!”
Hy kyk teen haar agterkop vas, gewaar die effense ruk in die skraal skouers. Met ’n magtelose gebaar maak hy sy skoene vas, kom orent.
“Waar is my messe … en my gun?”
Sy draai terug. “Dis … weggesluit.”
“Gaan haal dit.”
“Veg- …”
“Gaan haal dit!” Hy kom stadig nader, sy gesig verwronge. “Luister wat ek sê, vroumens! Ek kan nie weer sonder ’n wapen daar ingaan nie.”
“Asseblief! Ek smeek jou! Bly …”
Sy hande gryp haar skouerknoppe vas. “Dis nie my wêreld hierdie nie. Ek is nie van hierdie gang nie. Gee my messe en my gun!”
Sy draai stil om en verdwyn by die deur uit om sy goed te gaan haal. Sy hou die wapens na hom uit.
Hy neem dit, sit dit terug waar hulle hoort. Dan sê hy teësinnig: “Dankie. Wat skuld ek?”
“Niks.”
Hy frons vererg, dog selfbewus, ongemaklik. “Ek wil betaal.” Sy hand gaan na sy broeksak. Die geld wat hy by hom gehad het, het netjies in ’n koevert bo-op sy klere gelê.
“Jy skuld ons niks, Vegter. Jy skuld net jouself iets: ’n kans …”
Hy pers sy seer lippe styf op mekaar. Hierdie gepreek … Dit ontsenu hom. En hy kry dit ook nie reg om haar af te jak sodat sy daarmee kan ophou nie. Sy bedoel dit goed. Maar dis nie vir hom nie. Sy mors haar asem.
“Dan gaan ek maar.” Sy staan woordeloos opsy sodat hy kan verbykom. Hy kom regoor haar tot stilstand, word deur die stil, sagte oë vol deernis daartoe gedwing. Dit lyk asof hy nog iets probeer sê, maar die woorde nie kan uitkry nie. Dan soen hy haar onverwags sag op die lippe, stap vinnig die gang af na die voordeur sonder om links of regs te kyk. Hy draai terug toe hy by die straat kom en kyk terug. ’n Sagte lig skyn na buite uit die dubbelverdiepinghuis; val in bane oor die grasperk en pragtige groot bome. Rus en vrede. Hy sal hierdie prentjie nooit vergeet nie. Dan draai hy om en verdwyn die nag in … en weet nie dat iets veel meer as dié prentjie saam met hom gaan nie – die gebed van ’n jong meisie: “O, God van genade, ek bid U … gaan saam met hom!”
Elske het nog nie bed toe gegaan toe die straatwerkers terugkeer nie. Die meeste van hulle is studente wat vrywillig hul tyd opoffer om die naglopers van Jesus en ’n nuwe lewe te vertel. Party maak dié groot taak egter hul lewensroeping. Ander, soos Elske, gee ’n jaar of twee van hul lewens om, sonder enige vergoeding, dié grootse werk vir hul Here te doen.
“Hy is weg. Hy wou nie bly nie.”
Sy sê dit stil en die leier kyk haar met deernis aan. Hy is nie verbaas nie.
Die trane blink op die wange. “As hy net wou bly! As hy my net ’n kans wou gee!”
Maar hy het nie. Pieter hou haar teen hom vas, sê met innige deernis: “God het sy eie manier van doen, Elske. Ons moet waak om nie aan Hom voor te skryf hoe Hy te werk moet gaan nie.” Dan, steeds met begrip maar sonder omhaal van woorde: “Wou jy gehad het hy moes bly sodat jy hom vir die koninkryk kan wen … of hom hier hou ter wille van jouself?” Sy kan hom net aanstaar en hy gaan voort: “Dis belangrik dat jy eerlik met jouself sal wees, meisie. Jy het darem dié troos, Elske: Hy is uit jou oog, maar nie uit Syne nie.”
“O, Pieter, ek is só bang hulle sal hom doodmaak!”
Hy skud sy kop. “Nie as dit nie Gods wil is nie. En dit kan jy vir hom doen: bid. Kom ons vra Hom saam om Vegter te bewaar en vir sy koninkryk te red.”
Hulle kniel. Die hoofde buig … en op daardie oomblik verander Vegter van rigting, koers ’n ander straat in – onbewus van die wagtende skaduwee in een van die nou stegies, wat later moed verloor en verdwyn. Hy sal later met Vegter afreken …
5
Die meisie lyk ontevrede toe sy die deur oopmaak en haar vroeë besoeker eien.
“Ek is moeg, Vegter. Ek wil gaan slaap. Wat is dit?”
Hy stap binne en sy kyk hom skerp aan. “Hel, maar jy lyk sleg. Wie’t jou onder hande gehad?”
Hy frons, sak ongenooid op ’n stoel neer. “Jy lyk self nie meer van die beste nie, ou sus. Wanneer laas het jy jouself goed in die spieël bekyk? Jou beroep staan dwarsoor jou gesig geskryf.”
Die koue oë vernou. “Los my beroep uit. Daar is niks mee verkeerd nie. Ek is ’n professional – nie ’n bendelid soos jy nie. Ek werk vir my geld; jy steel joune.”
Hy lag smalend. “Werk! Noem jy dit werk om in een nag by vyftien mans te slaap?”
“Vegter …”
“Jy sus jou gewete dat jy by ’n gesellinklub werk waar die vername here van die stad hul vuil behoeftes bevredig en jy besef nie jy is slegter as die slegste hawehoer of nagklubprostituut nie.”
“Vegter! Hoe durf jy …!”
“Die hoer én die prostituut het darem ’n keuse … jy nie. As jou beurt kom, moet jy gaan. Jy …
“Vegter, wat gaan aan met jou? Het jy skielik ’n heilige geword? Waar kom jy daaraan om my in my eie woonstel te beledig en …”
“Jou eie plek?” Sy blik dwaal deur die weelderige sitkamer. “Hoeveel mans het hiervoor betaal? Het jy jou dít al ooit afgevra, Zia? Jy was vyftien toe jy ’n prostituut geword het. Jy is nou vier-en-twintig. Dis nege jaar, Zia. Nege jaar maal driehonderd-vyf-en-sestig nagte maal ’n gemiddelde van vyftien mans per nag. By hoeveel kom jy uit? Dit bring my by sowat vyfduisend …”
“Trap! Trap hier uit! En jy sit jou voete …”
Maar hy kyk haar onversteurd aan. “Dan kan jy darem nog skrik?”
Die gesig lyk soos ’n masker. “Hoekom sal ek? Dis mý lewe en ek doen daarmee wat ek wil en dit
