uur hê nie.”
Sy glimlag effens, skud dan haar kop. “Nee, Vegter. Jy weet dit sal nie uitwerk nie. Jy moet sonder my gaan. Ek kan nie. Daar is Pieter by die voordeur. Kom ons gaan in.”
11
Toe Vegter weg is om sy pa op die lughawe te gaan haal, kyk Pieter Elske net stil aan, en sy hart bloei vir haar. Dan het dit gebeur waarvoor hy bang was.
“Vegter het besluit om saam met sy pa te gaan.” Sy ontwyk sy oë. “Hy wil hê ek moet saamgaan, maar ek het hom gesê ek kan nie. Hy sal sonder my moet gaan.” Sy stap na die venster, kyk oor Trovato se rustige tuin uit. “Jy het my gewaarsku teen hierdie dag … onthou jy?”
“Ja.”
“Ek kon daardie dag nie verstaan wat jy bedoel het nie. Hoe kan daar enigiets wees wat my en Vegter kan skei as hy ook ’n kind van die Here is? Maar nou weet ek wat jy bedoel het. Hy sê ’n mens kan God ook in Babel dien.”
“Jy kan nie God én Mammon dien nie.”
“Nee. Maar hy glo hy kan sy geloof in daardie plek uitleef.”
“ ’n Mens kan nie met vuur speel en veilig bly nie. Hoe kan ’n mens jou skatkamers met geld uit dobbelmasjiene vul, na vuil films kyk, en jouself nog ’n kind van God noem?”
Sy sug, knik. “Ja. Maar ek dink nie hy het al so ver gedink nie. Sy pa is nou vir hom die belangrikste, en sy plig as seun.” Sy draai terug na Pieter, die kommer en hartseer lê bloot in haar oë. “Pieter, ek is so bang ons gaan hom verloor.”
Hy knik. Hy weet wat sy bedoel. Vegter kan Jesus verloor. “Ek weet.”
“Wanneer hy daar aanland, is hy die troonopvolger, die volwaardige seun van die koning van Babel … en alles wat daarmee gepaardgaan. Kan hy staande bly?”
“Ek twyfel, Elske. Want God laat hom nie tart nie en nog minder speel ’n mens met die duiwel.” Hy gaan sit, staar voor hom uit. “Ek het een keer deur Babel gestap … deur die dobbelsale, casino’s, teaters … En ek het by myself gewonder: Hoeveel van hierdie mense wat nou die dobbelmasjiene met hul geld voer, na die ontkleedanse kyk of die vieslike gemors voor hulle op ’n filmdoek, beskou hulself as Christene. Mense wat hulle op Jesus en sy liefde beroep wanneer smart hulle tref, die dood in hul midde kom. Maar nie omgee om jolyt saam met die duiwel te hou, ’n naweek of meer in Babel te fuif as dit goed gaan nie. Dis óf die een óf die ander … en ek kan nie dink daar is êrens ’n plek vir God in Midas Hammond se Babel nie.”
“Nee, nie eens die praalgraf wat hy vir sy dogter opgerig het en wat een van dié besienswaardighede in Babel is, kan ’n plek van verootmoediging teenoor ’n almagtige God genoem word nie. Ek kan nie saam met Vegter gaan nie, Pieter … nie as ek my siel wil behou nie. Maar … maar God weet dit ook, ek het hom baie, baie lief!”
Pieter kan niks meer doen as om die snikkende meisie teen hom vas te druk, sy oë te sluit en vir genade en krag van Bo te bid nie.
Die ontmoeting op die lughawe is vir albei roerend. Hulle druk mekaar styf vas en nie een van die twee mans is skaam oor die glinstering in hul oë nie.
Mag, hy het ’n pragtige seun! So groot en sterk! ’n Seun om op trots te wees! Hy het so na hom verlang. Nog nooit het nege maande so lank verbygegaan nie.
Op sy beurt voel Vegter hoe sy hart van trots en liefde swel. Pa! Sý pa!
“Hoe gaan dit, Pa?”
“Goed, my seun. Ek is net so dankbaar dat ons nou eindelik by mekaar is. Hoe gaan dit met jou?”
“Ook goed, Pa, dankie. Dis lekker om Pa weer te sien.” Toe hulle by die motor kom wat Pieter vir Vegter geleen het, vra hy: “Waarheen wil Pa hê ons moet gaan? Pieter het gesê Pa is baie welkom by Trovato.”
“Dankie, my seun, maar ek dink ons gaan hotel toe. Ons het baie om oor te gesels.”
Dis eers toe hulle in Midas se eie private suite in ’n vyfsterhotel is, dat Vegter besef dat hierdie man ook Midas Hammond is. Hy voel half ongemaklik.
“Hou Pa hierdie plek net aan vir die enkele kere wat Pa Kaap toe kom?” wil hy weet, en Midas knik, stap na die drankkabinet.
“Ja. Gaan jy iets drink?”
“Nee, dankie.”
Hy kyk stil toe hoe Midas ’n stywe whiskey ingooi, dan na hom keer en sy glas lig: “Op ons! Op jou, my seun! En op jou toekoms! Wanneer kan ons vertrek?”
“Vertrek?”
“Ja. Babel toe, natuurlik. Ek kan nie wag om my stad vir jou te wys nie!”
Vegter aarsel, ontwyk sy pa se oë, stap stadig na die groot skuifdeure wat na die balkon oopmaak. Sy oë soek na dié deel van die stad waar Vegter, die bendelid en dwelmsmokkelaar, nog altyd sou rondgedwaal het – was dit nie vir die genade van God nie.
Midas laat sy glas sak, volg sy seun na buite. “Vanuit my woning in Babel kyk jy oor die hele stad uit. Jy kan ook Zia se praalgraf op die koppie oorkant sien staan.”
“Dan het Pa dit gebou?”
“Ja. Dit het amper ’n miljoen gekos, maar dis vir my dogter. Ek gee nie om nie.”
Vegter bly stil. ’n Swierige praalgraf vir ’n dogter wat nie meer lewe nie …
“Vegter …”
“Ja, Pa?”
“Pla iets jou?” Stilte. “Jy … e … kom mos saam met my? Waarheen sal jy anders gaan? Jy is my seun. My erfgenaam. Babel gaan joune word.”
Dis ’n oomblik stil voordat hy antwoord: “Ja, Pa. Ek sal saamkom, maar …”
“Maar? Vra enigiets, my seun. Enigiets. Wat wil jy hê?”
Midas frons, voel die kommer in hom groei. Niks mag hom en sy seun nou meer skei nie. “Daar is min dinge wat geld nie kan koop nie.”
Vegter draai na sy pa, besef in hierdie oomblik hoe baie hul wêrelde van mekaar verskil – en sy pa wil hê hy moet deel word van syne.
“Net nie geluk nie, Pa. Geld kan dit nie koop nie.”
“Maar, Vegter … jy sal alles hê!” Hy lag kortaf. “Is ’n stad van goud dan nie genoeg nie?”
“Nee, Pa, nie sonder die een wat ek liefhet nie. Ek sien nie kans om sonder haar Babel toe te gaan nie.”
“Elske?” Vegter knik, en sy pa glimlag breed. Vir ’n oomblik het hy regtig geskrik! Maar dit is geen probleem nie. Sy seun is verlief! “Daar is niks om oor bekommerd te wees nie, my seun. Natuurlik kan Elske saamgaan. Ek dink sy is ’n baie oulike meisie. Het jy gedink ek sal haar nie goedkeur nie? Dan kan ek jou gerusstel …”
“Dis nie so eenvoudig nie, Pa. Dis … sy keur óns nie goed nie.”
“Ekskuus?”
“Ek het my verkeerd uitgedruk. Eintlik keur sy Babel af.”
