Jy is só welkom.”
Pa en seun is terug in die weeldesuite in die hotel. Midas kan die minute wat hy op Vegter se verskyning gewag het, nooit beskryf nie. Sy wêreld sou in duie gestort het as sy seun nie wou terugkom nie. Om alleen na Babel terug te keer het ondenkbaar geword. Hy moes hom inhou om nie te huil toe die deur oopgaan en Vegter daar staan nie. Hy het gekies! Hy is hier … en môre gaan hulle Babel toe!
“Jy het die regte besluit geneem, Sean. Dit sou nie anders kon uitwerk nie. As jy bly, gaan jy jou lewe net onnodig in gevaar stel. Daar is baie wat straatwerk kan doen, maar ek het net een seun. Ek kán hom nie afstaan nie.”
Vegter kyk peinsend voor hom uit. Dink by homself: maar God het. Hy het ook net een Seun gehad – en Hy het Hom afgestaan.
“Jy weet, ek wonder hoe dinge sou verloop het as ek nie destyds die hartaanval gekry het nie. Sê nou net ek het nie betyds tot die besef gekom nie … Ek wil nie eens daaraan dink nie. Hoe kon ek al die jare sonder jou gewees het? Hoe sou jóú lewe uitgedraai het … Daaraan wil ek ook nie dink nie.”
Vegter is stil en sy pa kyk hom fronsend aan. Hy kan darem ten minste ’n bietjie meer opgewonde lyk! Verknies hom natuurlik nog oor die ou meisietjie … “Wel, ou seun, ons kan seker gaan rus. Môreoggend vertrek ons met ons eie straler terug Babel toe en ek verseker jou – veel tyd vir rus sal daar nie wees nie! Jy gaan dit geniet. Jy sou seker nooit kon droom dat jý eendag die septer daar sal swaai nie, nè?”
“Nee, Pa. Nooit. Ek het … ander drome gehad.”
“O? Vertel my daarvan. Miskien kan ons ’n paar van hulle nog verwesenlik!”
“Wil Pa regtig weet?”
“Natuurlik, my seun! Vertel my. Watter drome het jy gekoester voordat ek op die toneel verskyn het?”
“Dis maar onlangse drome, Pa.”
“Dit maak nie saak nie. Ek wil graag weet. Wat sou jy met jou lewe gemaak het as ek nie in die prentjie gekom het nie?”
“Môre? Pa bedoel, wat ek met my lewe môre en oormôre sou doen?”
“Ja.”
“Ek sou ook ’n stad gebou het, Pa.”
“Nog ’n stad?”
“Ja. Ook ’n stad van goud. Maar dit sou nie net myne wees nie, want daar is al aan gebou. Maar ek sou graag my deeltjie wou bydra.”
“Ja? Hoe?”
“Deur met die genade van Bo te probeer om my bendelede na Jesus te lei. Al kan ek net een vir die ewigheid wen. Want dis nie ’n aardse Babel waaraan ek wil bou nie … dit vergaan. Myne is ’n ewigheidstad.” Midas luister geskok.
“Want elkeen wat eendag in daardie stad gaan, Pa, is Koningskinders. Ons Vader het dit reeds vir ons voorberei. Ek wil ’n erfgenaam van dáárdie stad wees, Pa.” Hy sug. “Ek weet Pa verstaan dit nie … Ek sou ook ’n eed wou nakom wat ek voor God afgelê het nog voordat ek Hom geken het. Benewens die bendes, is daar ook die klubs waar Zia gewerk het. Ter wille van my suster in haar praalgraf sou ek graag ’n meisie, al is dit net één, wou help.”
Midas Hammond laat sy kop skuldig sak. “En jou lewe wat in gevaar is?”
“Ek het die bendes nie verraai nie. Ek het ’n skoon gewete. Ek is nie bang nie, Pa, want Jesus gaan saam met my. Hy sal my beskerm. Ek glo dit.” Dis stil. “Dit … was my drome, Pa. Nag.”
“Nag … my seun.”
Vegter was lankal vas aan die slaap toe Midas nog op die balkon gestaan en tuur het. Sean Hammond is sy kind, van sy bloed en vlees. Maar Vegter is Jesus se kind, deur sy bloed gekoop. Dis ’n feit wat hy moet aanvaar. Sean Hammond is bereid om saam met sy pa te gaan. Maar Vegter se lewensideaal is om ’n vegter vir Jesus se bende te word; aan ’n ewigheidstad te bou eerder as aan een van stene. Liewer bou aan iets wat nooit sal vergaan nie, soos hy sê.
Elke mens is geregtig op sy drome. Hy het syne gehad. Sy droom van ’n Babel was sy stukrag. Hy het dit verwesenlik. Nou het sy seun ook ’n droom … het hy die reg om hom dit te ontneem?
Ek gaan nie my ewige stad verruil vir jou stad van goud nie, meneer Hammond. Moet dit ook nie aan jou seun doen nie, klink die pleitende stem weer in sy ore.
Hy dwaal op die balkon rond. Die feit dat hy nie dieselfde as hulle oor dié dinge voel nie, gee hom nie die reg om dit te minag nie. Want ook hý het amper so ’n pad gekies. Pieter se woorde daardie dag toe hy hom met ’n Bybel in die hand teruggestuur het Babel toe, kon hy nie vergeet nie. Elke keer dat hy daardie deel oor die ryk man gelees het, wou ’n benoudheidin hom posvat, maar die veeleisende lewe het hom nie toegelaat om daaroor te peins nie. Want die Ewige Lewe waarna verwys word, is ver en onwerklik. Babel is hiér en nóú. Midas se borskas het geswel van trots oor sy stad. Hy het sy Babel gebou. Wat daarna gebeur … Sy blik het na Zia se praalgraf gegaan. Daarná ook die graf …
Daar is nóg mense wat in hierdie nag nie kan slaap nie. Dié wat bid. ’n Meisie, Pieter en die ander straatwerkers. Ná die nag se werk kom hulle in die gebedskamer van die koffiehuis byeen, word daar gebid vir ’n Vegter en ’n Midas Hammond. Toe hulle opstaan, is die vrede terug in hul harte. God sal voorsien. Hy rig die voetstappe.
Toby kyk verbaas op toe Midas skielik voor hom staan. “Ek het jou eers later vandag terugverwag.”
“Daar was geen rede om langer te versuim nie.”
Toby kyk oor Midas se skouer. “Is jy alleen?”
“Ja. Ek is alleen.”
Die ander man se mond gaan oop, maar dan keer hy die vraag op sy lippe. Midas Hammond se oë vertel hom dis beter om dit liewer nie te vra nie.
“Ek is bly jy is so vroeg terug. Die mense wil met die arena begin, maar daar is nog ’n paar dingetjies …”
“Goed. Stuur hulle in sodra hulle hier is.”
“Goed.”
Toby aarsel nog, sien dan dat die koning van Babel van sy teenwoordigheid vergeet het; sien hoe sy blik na buite dwaal, op die graf teen die koppie rus. Ook hý kyk daarheen. ’n Praalgraf … Dis al wat die koning van Babel nog van sy kinders het.
Die mense aan die etenstafel kyk op toe iemand in die deur verskyn. Dan sit almal hul messe en vurke neer, staar na hom. Een word bleek. Hy het seker net kom groet …
Maar dan glimlag hy, ’n glimlag van oorwinning wat hulle stom laat.
“Ek is terug.”
’n Stoel kraak, twee paar oë ontmoet … en dan hou hy sy arms vir haar oop. Die ander om die tafel se koppe sak in ’n dankgebed.
“Maar hoe …?” kry sy dit later uit terwyl die dankbare trane op haar wange blink.
“Ek weet self nie. Ek weet nie hoe dit gebeur het nie. Dit moet Jesus se werk gewees het. Gisteraand was my pa nog vas oortuig dat ek by hom in Babel hoort. Vanoggend toe ek wakker word, was hy weg – en dié brief en pakkie op die tafeltjie langs my bed.”
Hy haal die enkele vel papier uit die koevert,
