Ek het my Babel gebou, Sean. Bou jy voort aan jou ewigheidstad.
Ek sou graag kontak met jou wou behou, soms hoor hoe die bouwerk vorder.
Mag God jou seën, my seun.
Midas Hammond.
Dis ’n ander dag, ’n ander jaar. Babel skitter in die somerson. ’n Man stap stadig teen ’n koppie uit. Dan kom hy tot stilstand op een van die marmertrappe wat na bo lei, haal ’n brief uit sy sak.
Liewe Pa
Die bouwerk wat ons by Trovato aangepak het met Pa se rojale skenking is nou klaar. Ons kon uitbrei om aan meer mense tydelike huisvesting te verskaf totdat hulle ’n vaste betrekking en ’n nuwe heenkome gevind het. Ons is Pa en God innig dankbaar daarvoor. Pa onthou nog vir Spike? Wel, hy het ook nou by die Jesus-bende aangesluit. En Pa sal nooit glo wie nou die aand ingespring en my lewe gered het toe ek iemand in ’n bende-onderonsie wou help nie. Dit was Mac – van alle mense! As ek hom net kan oorreed. Mac ken nie ’n ander soort lewe as dié wat hy lei nie. Ek het ook nie. Ek glo Jesus sal my nog help om hom ’n nuwe pad te wys. Ek en Elske het die afgelope paar maande veral met die jong meisies in die gesellinklubs gewerk. Ons kon al vir drie van hulle ’n betrekking en ’n ordentlike verblyfplek kry.
Elise – ek weet nie of Pa haar nog kan onthou nie – doen wonderlike werk onder die hawemeisies. Ons het net stof tot dankbaarheid. Ek en Elske trou oor ’n maand. Ons wil graag die onthaal in die koffiekamer hou. Ek sal my pa baie graag daar wil hê.
Groete van almal hier. Met liefde en seënbede in Christus Jesus.
Vegter.
Hy vou die papier toe, druk dit terug in die koevert. Sy oë verteder, rus op die graf voor hom en hy glimlag. Niks sal my daar weghou nie, my seun. God seën julle.
1
’n Entjie van die twee meisies lê die hawewater donker in die nag.
“Ja, wat wil jy hê?” wil die jonger een uitdagend weet.
“Ek wil met jou praat.”
“Waaroor?”
“Oor jou lewe, Rita. Oor die lewe wat jy lei …”
“O … ek sien. Jy is een van dáárdies! Daardie heiliges. Wel, ek het nie tyd om met jou te praat nie. Loop!”
“Rita …”
“Loop, sê ek! Loop sanik op ’n ander plek. En in die toekoms los jy my uit!”
“Jy is op die verkeerde pad, Rita. Op die pad van selfvernietiging, op die pad van die dood en die hel …”
“Na die hel met jóú, man! My lewe is myne en ek lei dit soos ek wil en dis mý saak as ek op pad hel toe is, soos jy sê! Dis mý lewe en ek doen wat ék wil!”
“Waar kom jy vandaan, Rita?” Dis ’n vraag wat altyd tref, wat ’n oomblik van huiwering in die stortvloed aanvallende woorde bring. Want dis ’n vraag wat jou laat terugdink en onthou, of jy wil of nie. Elise maak gebruik van hierdie oomblik, en waag ’n raaiskoot: “Uit ’n Afrikaanse huis êrens op ’n dorp in die platteland?”
Weer ’n kort stilte. Dan: “Luister hier … snuffel sal jou niks help nie. Jy het boggerôl te doen met waar ek vandaan kom …”
“ ’n Huis met ’n pa en ’n ma en miskien broers en susters en waar jy gelukkig grootgeword het en …”
“Shut up! Jy weet nie waarvan jy praat nie! Gelukkig grootgeword … Moenie my laat lag nie!”
“Wat het daar gebeur? Vertel my.”
“Wat bedoel jy ‘gebeur’? Vra liewer wat daar nié gebeur het nie. Maar dit het niks met jou …”
“Vertel my daarvan, Rita. Jy het nog nooit met iemand daaroor gepraat nie, het jy? Dit lê nog al die jare soos ’n klip hier binne-in jou. Dis dit wat jou hawe toe gedryf het, is dit nie?”
Elise sien die stryd, hou asem op. Gaan Rita omdraai en wegloop of gaan sy oopmaak? Sy kies haar woorde versigtig toe sy met groot deernis verder praat: “Iets moes jou hierheen gedryf het, want jy weet daar is ’n beter lewe as hierdie. Wat was dit, Rita?”
“Goed. Ek sal jou vertel.” Die emosiebelaaide stem is skor en laag. “Dit was my pa. Hy het my … misbruik. Jy sien, my ma … as sy spiteful wou wees, het sy nee vir hom gesê. En soms moes hy haar eers betaal of anders weier sy hom ook. En toe … toe het hy my begin gebruik …”
’n Siddering gaan deur albei se liggame en Elise se stem is self nou laag: “Hoe oud was jy toe?”
“Dertien. Ek is uit die huis toe ek sestien en klaar met graad tien was. Ek het weggeloop van die huis af.”
“Het hulle jou nie gesoek nie?”
“Ek weet nie. Hulle het my in elk geval nie gekry nie.”
“En sedertdien is jy nog altyd hier … in hierdie … professie?”
“Ja.”
“Hoe lank is dit nou al?”
“Vier jaar.” Die oë flits verdedigend, uitdagend. “Watter ander werk kan ek hê? ’n Kind wat in drie jaar kort-kort deur haar eie pa verkrag is … Elke keer wanneer dit gebeur het, het ek by myself gesweer dat hulle eendag daarvoor sal betaal … elke man sal in harde munt betaal daarvoor.” ’n Kortaf, harde laggie. “En hulle betaal! Ek is ’n dame wat maklik ’n goeie paar duisend rand ’n maand loslê!” Daar is selfs trots in die stem. Toe, skielik, straal sy weer vyandigheid uit: “So los my uit, juffrou heilige. Ek het ’n goeie inkomste, leef lekker en geniet die lewe en …”
“Dis nie waar nie, Rita, en jy weet dit. Jy haat dit elke keer wat jy dit doen.”
“Jy praat twak! Dis te heerlik om te sien hoe hulle die note uithaal en neersit. Dan dink ek by myself: Dis reg, duiwels, betaal! Betáál vir wat jy wil hê! As ek sien die ou is regtig in die nood, sit ek sommer nog ekstra by.”
“Vir daardie kere toe dit van jou afgedwing is?”
’n Ongeërgde optrek van die skouers. “Miskien. Ja, seker. Ek weet net niks gee my groter genot as om te sien hoe die geld afgetel word nie. En ek wil nie anders lewe nie, verstaan jy? Los my uit!”
Sy stap vinnig weg voordat Elise nog iets kan sê om haar te keer. Hulle gesprek vir vannag is verby. Sal hulle ooit weer verder gesels? Want Rita het haarself wysgemaak sy wíl so lewe. Daar is nie ’n ander soort lewe vir haar nie, nie ná wat in haar jeug gebeur het nie. Arme mens …
Elske kyk haar vriendin skerp en ondersoekend aan toe Elise oomblikke later die klein kantoortjie van die Christelike straatwerkers op die haweperseel binnestap. Sy kan sommer dadelik sien iets is verkeerd, want sy ken Elise. Hulle stap al ’n lang pad saam.
“Iets verkeerd?”
“Nee.” Elise se oë is ontwykend. “Nee, ek … het met Rita gesels.”
“Rita!
