soek. Sy beskuldig toe vir Petro dat sy gekonkel het; dat sy vir jou van die rol vertel het.”
“Maar sy is laf. Vaughan het vir my gesê dis vir hom ’n turksvy hoe om by haar verby te kom. Hy het gesê hulle ken mekaar van daardie flopfilm af. Dink wat jy wil. Maar hy dink sy is dalk geskik om Coralie te speel, dis nou my man se voormalige vrou. So ’n bietjie verwelk en histeries, natuurlik. Dit klink vir my asof sy in die rol sal pas. Hy, dis nou Vaughan, het ’n obsessie oor nuwe gesigte en nuwe talent, maar hy sê hy is versigtig om vorige sterre nie net stil van die toneel te laat verdwyn nie. Hy sê fliekgangers en kykers gaan hulle vertroue in die oordeel van die talentjagters verloor.”
Hy luister meer as wat hy aan die gesprek deelneem. Petro was reg, Rina is skoon ’n ander mens. Hy kon voorheen nie gou genoeg van haar af wegkom nie, nou laat hy hom hier hou deur haar sprankelende woorde, haar huislike bewegings, haar bekwaamheid om te weet van die weg van ’n man by ’n vrou.
Sy het haar rymondering gaan uittrek en het nou ’n langbroek en kleefbloese aan. Normaalweg laat haar lengte en skraalheid jou aanvaar dat sy nie te mooi gebou is nie, maar hy sien dat sy genoeg van alles op die regte plekke het.
Hulle maak klaar om aan te sit. Sy haal witwyn uit die klein yskas se deur. “Weet nie of dit jou smaak is nie, maar dis nogal verouderd. Nog by my pa gekry,” sê sy .
“Ek is mos ’n swak drinker,” vertel hy haar. “Petro het my darem al so aanvaar. Rook nie, drink nie, dans nie. Maar nie van goedheid nie, sommer van luiheid.”
“Rook nie, drink nie, dans nie,” eggo Rina. “Jy is nie dalk een wat lieg nie?” Sy lag hom uit.
“Toe maar, ek sal ’n snaps neem, dit gee ’n bietjie meer lyf aan jou spyskaart.”
Moes liewer nie, besef hy later as die wyn uit Rina se pa se kelder na sy kop en bene gaan. Sy bloed vloei soos lou staal deur sy are. Hy het nog nooit weerstand teen alkohol gehad nie, daarom dat hy dit liewer links laat.
Rina ruim op. Toe sy oor hom buk om sy bord weg te neem, sien hy duidelik dat sy niks onder die kleefhemp aanhet nie. “Was jy in die bondel toe die feministe hulle bra’s verbrand het?” vra hy roekeloos.
“Jy is opmerksaam,” sê sy gedemp. Iewers tussen nou en netnou het sy opgehou met lag.
“Dis nie harde werk nie,” verseker hy haar en laat sy blik luier. Dan: “Verlang jy na Marius?”
“Die ellendeling. Die laaste tyd droom ek snags sy lyf is by my, en as ek wakker word, is ek alleen.” Sy sprei ’n vadoekie oor die vuil skottelgoed in die klein opwasbak. Maar sy is steeds naby hom, en hy mis geen woord van wat sy sê nie. “En dis nog twee maande voor hy kom,” vervolg sy. “Ek is nou by jou, Danie. Ek kry net ’n pleistertjie in die kamer vir my vinger. Moes dit vanmiddag gesny het, ek weet nie waar nie.” Die laaste woorde klink gedemp vanuit die kamer waarin sy verdwyn het.
Toe sy omkyk van die bedkassie waar sy gekniel het, staan Danie Momberg in die deur van die intiem wanordelike kamer.
“Laat ek sien . . . jou vinger,” sê hy. Hy leun lig teen die kosyn. Sy oë is smal, donkergroen skywe.
“Kom kyk dan,” sê sy.
Charlene Winters tik teen die halfoop deur. Petro trek dit van binne af heeltemal oop.
“Voordeur vir my?” vra sy, wetend.
“Ja. Juffrou se verloofde.”
Maar die reeds volwasse skoolmeisie draai nie onmiddellik weg nie. In gewone klere kon sy as een van die personeel aangesien word. “Juffrou, daar is iets wat ek baie lankal vir juffrou wou vra, maar ek het nog nie die moed gehad nie.”
“Vra is vry, Charlene.” Petro swaai ’n ligte trui oor haar skouers, want die aande word reeds koel.
“Sal juffrou nie snaaks dink nie?”
“Wel, as ek snaaks dink, beloof ek om dit nie te laat blyk nie.”
“Haai, juffrou.” Smal oë, steil, kortgeknipte hare, maar aantreklik op ’n atletiese manier. Sterk skouers en kuite. Charlene skop liggies in verleentheid teen die vloer. “Juffrou, daardie broer van juffrou wat laas hier was, kom hy die een of ander tyd weer?”
“Ja, oor twee maande,” antwoord Petro begrypend, en jammer oor die teleurstelling wat sy moet aandoen. Sy oorweeg dit eers om onskuld te veins, om iets te vra soos: “Wou jy dalk ’n brief saam met hom vir iemand stuur?” Dan besluit sy dat die meisie geregtig is op ’n volwasse antwoord. “En as hy kom . . . Charlene, ek is bevrees daar is ’n vrou en kind wat op sy terugkoms wag.”
“Oooo . . . dis wat ek eintlik wou weet, juffrou. Gedink daar moet al iemand in sy lewe wees.” Haar stem klink stomp van teleurstelling. Dan oorwin haar blymoedige geaardheid, en die smal oë gaan heeltemal toe vanweë ’n glimlag. “Ek het nogal droompies oor hom gedroom. As juffrou hom weer sien, sê vir hom hy het ’n hart gebreek. Maar moet my nie vir hom wys nie, netnou los hy sy vrou en volg my tot aan die eindes van die aarde.”
Petro lag saam, bly om te weet dat daar altyd mense sal wees wat oorwin. “Maar ek dag dan jy het ’n groot kêrel,” fluister-vra sy as hulle deur die gang stap. By sommige personeellede is ’n “groot kêrel” ’n stigma waar dit ’n skooldogter aangaan.
“Aag, juffrou, ek weet nie. Ek wil mos nog eers gaan leer en hy wil nie so lank wag nie. Hy wil trou sodra ek uit die matriekeksamenkamer stap.”
“Ek wil my nie uitgee vir een met raad nie, maar agtien is darem bitter jonk. En jy is so begaafd, jong. Ek wil jou laaste opstel vir die landwye wedstryd inskryf. Ek weet ’n opstelwedstryd is afgesaag, maar baie skrywers het al so ontpop. Ek wil dit nog net vir meneer Paulter gee om te lees, maar hy is so besig.”
En nou het ek seker weer ’n fout gemaak om van mister Paulter te praat waar mister Momberg dit kan hoor, dink Petro. Maar as Danie gehoor het, het hy in elk geval nie kommentaar te lewer nie.
“Jy laat my deesdae altevol soos ’n lady voel as jy my by die voordeur kom haal,” prys sy hom toe hulle wegstap.
“Ja wat, die eerste keer was die ergste. Jy het my baie laat nadink toe jy sê ek laat jou soos ’n straatvrou inklim.”
“Ek sê mos nog altyd daar is ’n gentleman diep in jou, Daantjie.”
Sy wens sy kan reeds by hom inhaak om net sy warmte te voel, maar dis te na aan die koshuis. Sy motor staan buite die hoofhek. Sy voel ’n besondere behoefte aan die sekerheid wat hy kan gee. Sy is so verward, stommel rond in ’n skemerland van gewaarwordinge wat sy nie kan deurgrond en uitsorteer nie.
Louis Paulter, en die dinge wat hy vir haar gesê het toe hy haar alleen in die studiesaal aangetref het daardie aand. Sy moes dit kon ontken, maar sy het nie een woord van ontkenning in haar binneste kon vind nie.
Sy moes ligweg kon glimlag om hom gelyk te gee dat dit niks ernstigs is nie. Die spiere van haar mond was egter stram, soos ou leer. En haar oë het glansloos gevoel, sonder vog. Sy het gewonder wat sal gebeur as sy dit knip, en dit splinter. Wat sou hy doen? Eintlik was haar gedagtes totaal onlogies.
Ten slotte het sy gesê ja, en dankie. En weggestap met die vrag boeke soos ’n eseltjie. Wat het hy gedink toe hy haar rugkant sien? Pateties? Was hy ernstig oor wat hy gesê het, of het hy haar in mededoë probeer oortuig dat dit haar nie
