aarde, iemand … ’n halfsuster. Nie ’n hele nie. ’n Halwe. Maar ’n halwe eier is beter as ’n leë dop, nè?” Die glas word weer omhoog gebring. “Toe eindelik jou storietjie klaargekry?”
Die tong sleep al en Janneman kyk verward op hom af.
“Storietjie? Watse storietjie? Nols, dink jy nie jy moet nou eers ophou drink en eet …”
Met ’n geweldige gebaar word die pak kos van die tafelblad afgestamp, en Nols kom orent, onvas op sy voete. “Jy weet van watter storietjie ek praat, Jannemannetjie. Dié een wat jy nie gou genoeg vir die Hefers kon gaan vertel nie. Mý storietjie!”
Janneman verstyf, kyk met ontsetting op in die oë voor hom. Hy het hulle nog nooit só sien lyk nie. Dis die oë van ’n vreemdeling.
“Ek het nie …”
“Moenie lieg nie!” ’n Hand gryp hom voor teen sy bors vas. “Ek weet hoekom jy dit gedoen het, so gou met die storie na Hantie en haar ouers gehardloop het. Ek weet, Jan Retief! Dis omdat jy haar self wil hê, nie waar nie?”
“Nols … laat ons liewer môre verder praat …”
“Nie waar nie, jou … Retief-onderkruiper?! Antwoord my!”
Die vuishou vang Janneman onkant, laat hom terugsteier sodat hy half by die oop agterdeur uitval. Hy lig hom stadig op sy een elmboog, kyk in ongeloof na die man wat jare lank sy broer was, die held van sy seunsdae.
Dan kom hy orent, vee die warm straaltjie wat hy op sy lip voel met die agterkant van sy voorarm af, draai om en verdwyn die nag in.
Isabé wag hom in, sien dadelik die bebloede lip raak wat aan die swel is.
“Janneman! Wat het gebeur?”
“Dis niks, man. Dis sommer niks. Ek het die kos gegee, maar ek dink nie hy sal dit eet nie.”
“Hy het jou geslaan, het hy nie? Hoekom? Waaroor het julle baklei?”
“Ons het nie baklei nie. Hy … is dronk. Hy weet nie wat hy doen nie.”
Isabé sug, kyk hom verskonend aan. “Ek is jammer, Jantjie,” sê sy dan. Met die troetelnaampie wat die ouer broer en suster kleintyd teenoor hom gebruik het, probeer sy sy seer verlig. “Ek moes verder gedink het. Jy is miskien nou die laaste mens wat hy wou sien. Maar wat het hom dan so besonder aggressief gemaak?”
“Hy dink ek het die storie gaan aandra by Hantie en haar ouers. Sý storie … wat natuurlik waar is, maar ek het dit op bevel van Pa gedoen. Dit was nie vir my lekker soos hy wil voorgee nie.”
“Natuurlik nie. Ek weet. Kom dat ek iets aan jou mond doen. As Pa-hulle môre vra wat met jou lip aangaan, sê jy jy het op die stoeptrap gegly en jou mond teen die pilaar gestamp. Nols is nou baie ontwrig en onseker van homself, Janneman. Die grond het onder sy voete padgegee. Moenie vir hom kwaad wees nie.”
“Nee. Ek is nie kwaad vir hom nie, maar …” Hy swyg. Maar as hy Hantie gaan laat seerkry … “Dankie, sus. Nag.”
“Nag, Janneman.”
Sy staan nog lank alleen die nagwêreld vanaf die stoep en instaar voordat sy ook eindelik met ’n swaar hart omdraai en Paradys se voordeur agter haar toetrek. Dis eers toe sy al in die bed lê dat sy wonder hoe Nols weet dat Janneman by die Hefers was. Hy was nie by die Hefers nie, want Hantie het netnou nog gebel om te hoor of hulle hom gekry het. Toe het sy haar gerusgestel sonder om uit te lap waar Nols hom bevind.
Sy sluit haar oë moeg. Sy moet slaap. Sy het môre ’n lang pad voor … die lang pad terug na haar eie, persoonlike probleem waarmee sy ook nie raad weet nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
