nie. Nie as jy die beledigings wat ek moet verduur in aanmerking neem nie.”
Dis waar. Die arme Gustav word soms van ’n kant af sleggesê, wáár hy ook al saam met die spanne op die veld draf. Maar nou ja, it comes with the territory, dan nie?
Shame! Die arme ou het hard gewerk om te kom waar hy is. Opleiding gekry, eksamen geskryf, eers vir hoërskole geblaas, later vir klubrugby, toe op provinsiale vlak. En nou selfs op internasionale vlak. Nie iets wat in enige ou se wit rugbybroek sit nie. Ek behoort hom seker meer te ondersteun.
“Dis net,” probeer ek verduidelik, “dat dit nie vir my lekker is om soos Penelope ewe kuis by die huis te sit terwyl jy soos ’n wafferse Odusseus allerhande wonderlike avonture beleef nie.”
Maar ek moes geweet het – Gustav sal die Griekse mitologie verdraai soos dit hom pas. “Dis sterk te betwyfel dat Penelope ewe kuis by die huis bly sit het, my liewe Maxie,” help hy my reg. “Die een na die ander hoopvolle minnaar het om haar gedraai terwyl Odusseus ná die Trojaanse Oorlog deur gevare, oponthoude en teenstanders geworstel het, met net een begeerte en verlange in sy hart: om terug te keer huis toe.”
Ek begin wonder of ons nog van die oorspronklike Odusseus en Penelope praat. Ek dink Gustav is besig om van homself ’n held in ’n totaal fiktiewe verhaal te maak en van my die vrou by die huis wat aan die rondflerrie is. I wish! Ek het laas in my Facebook-flerrie-dae geflirt en ’n behoorlike date met sjokolade en blomme en ’n lekker vet, nat koebaaisoen gehad.
“Penelope se vlerkslepers het sy wyn uitgesuip en sy beeste geslag. Teen die tyd dat hy uiteindelik by die huis uitgekom het, was hy ’n arm man,” vertel Gustav lustig verder.
“Maar Penelope het haar amoreuse kuiergaste weggewys,” keer ek vir die eer van my eweknie. “Niemand dink ooit aan háár lyding nie, dat sy sleg afgeskeep moes voel terwyl sy jaar ná jaar vir Odusseus moes wag nie. Ek weet hoe sy gevoel het.”
Gustav rits sy tas toe en kom staan voor my. “Hierdie halfeindstryd gaan ons lewe verander, ek belowe. Daar’s lig aan die einde van die tonnel, ’n bietjie ‘bling’, jy sal sien.”
“Hoe so?”
“Daar is iets wat ek jou wil vra, pop. ’n Blink ding wat ek vir jou wil gee. Sommer vanaand nog. Voordat ek môre Sydney toe vlieg. Ons moet praat, ek en jy.”
Huh? Praat? Hy? Gustav wat so ver as moontlik van praat af wegbly? Vir my ’n blink ding gee, iets vra? Wat vra?
’n Deel van my lewe flits voor my oë verby. This is it! Sowaar, this is flippen it of my naam is nie Maxie van der Merwe nie. At flippen last! Daar is net een moontlikheid, een wat my soos ’n koeël uit ’n geweer tref.
Skielik voel dit vir my of die vloer onder my oop-skeur. Ek voel-voel na die koppenent van die bed sodat ek iets kan hê om aan vas te hou as daardie gat in die vloer hier op die vier en dertigste verdieping my dalk wil insluk.
“Gustav ...” Ek soek na woorde. “Wat bedoel jy?” My stem slaan dun deur toe die opgewondenheid my beetpak. “Wat wil jy my vra?”
Maar meer kry ek nie uit hom nie. Hy lag, soen my liggies op die neus. “Jy sal jou nuuskierigheid tot later vanaand moet beteuel, jou mooi ding. Wag hier vir my. Dit sal die moeite werd wees. Wat ek vir jou het, moes ek lankal vir jou gegee het.” Hy klop-klop op sy baadjie se binnesak. “Genoeg ‘bling’ om jou ogies te laat blink.”
En daarmee is hy by die deur uit.
Die opwinding laat my maag draai. En my kop ook. Bling? ’n Blink ding? ’n Ring is ’n ding wat blink, wat blink, ’n ring is ’n ding wat blink, sing dit in my kop. Dis net logies waarop Gustav afstuur. Uiteindelik op afstuur. Só kon ek en hy tog nie vir altyd aangaan nie. Dit het tyd geraak vir die volgende logiese stap. Dis wonderlik, dis great, dis befonk, dis wat dit is!
Voor my oë sien ek die hele tafereel afspeel. Die rok, die blomme, die troumars, die predikant, die skoene, o, die skoene ... Ma sal my seker by die kerk inbring. Jammer ek het nie ’n pa wat dit kan doen nie. Of altans, ás ek een het, weet ek nie waar hy is nie. Of hy nog leef en of hy al tot stof vergaan het nie. Ek wéns ek het geweet, ek wéns ek kon ontslae raak van die vreemde verlange in my na ’n pa wat ek nooit geken het nie.
Maar met of sonder ’n pa – ek sal my nie laat keer nie. Ek sal my bes doen om van my troudag iets spesiaals te maak. Flip! Ek wag lank genoeg daarvoor. Dis nou al die derde jaar dat ek dieselfde verjaarsdag oor en oor vier, want veel ouer as dertig mag geen vrou amptelik wees nie. Een of ander tyd gaan my kullery my seker begin inhaal en voor dit gebeur, moet ek getroud kom.
Daar sal fotograwe wees, die media natuurlik ook. Dit sal groot genoeg nuus wees om die koerante te haal. Nie oor my nie, maar oor Ma, natuurlik. Sy sal ’n hoed dra, een van daardie skeppings wat haar uitrustings so perfek afrond wanneer sy oor die rooi tapyt stap met die parlementsopenings. Die ander parlementslede en hul vroue kan maar probeer, maar dis gewoonlik Ma wat die meeste aandag trek, háár uitrustings wat die publisiteit kry, op háár wat die kameras fokus.
En dit gaan nie net oor haar hoede nie. Met enige geleentheid waar sy haar politieke party verteenwoordig, koer die ontwerpers al maande voor die tyd om haar ore vir die voorreg om haar uitrusting te ontwerp. Ma lyk goed in enigiets. Sal dalk nog op my groot dag ook beter lyk as ek, selfs al dra ek ’n paar Manolo Blahniks of Galliano-skeppings aan my voete wat nog nie hier in Suid-Afrika gesien is nie en ’n trourok wat spesiaal deur een van die Groot Name plaaslik vir mý ontwerp is. Ma sal weer die meeste shine vang, my thunder steel. Ek leef my hele lewe daarmee saam, ek sal dit weer kan doen.
Solank ek net getroud kom. En my van verander word. Ek is hartlik siek en sat daarvan om Maxie van der Merwe te wees, Johanna van der Merwe se dogter. Dan maar eerder Maxie de Lange, vrou van Gustav de Lange, rekenmeester en skeidsregter in sy vrye tyd. Young and upcoming. ’n Mover en ’n shaker, al is dit ook op klein skaal.
Ek sien dit alles voor my afspeel, ek hóór dit. Die mense, familie, vriende, die rugbyspelers ook, die boys in al hul fleur, elkeen met ’n beauty queen aan die sy. Gewoonlik blond. So hier en daar ’n donkerkop. ’n Lerato of ’n Thandiwe met ’n eksotiese skoonheid waarteen ek nie op gelyke voet kan meeding nie. Olyfkleurige lywe in helderkleurige rokke, wulpse figure, heeltemal anders as myne.
Maar dis oukei. Ek kan dit vat. Is mos self darem nie té lelik nie. Behalwe natuurlik my voete – daar het Moeder Natuur lelik opgeslip. Ek is nie soos ander skoenbehepte vroue wat oor niks anders kan praat nie. In my geval is dit nie tipiese leëkoppie-ydelheid wat my pootjie elke keer wanneer ek verby ’n skoenwinkel stap nie – dis ’n noodsaaklikheid om stiletto’s te dra wat die asems wegslaan.
My tone het elkeen ’n wil en persoonlikheid van hul eie, met die kleintoontjies effens eenkant asof hulle skaam is om met die ander geassosieer te word. Lelike voete, krom tone – dis waarmee ek die lewenspad bewandel.
“Jou groottone lyk soos skilpadkoppe,” het Dora kleintyd opgemerk.
Sy was nie verkeerd nie. Elke keer wanneer ek kaalvoet is, en dit gebeur nie sommer nie, sien ek die skilpadkoppe wat spesiaal vir my uitgesoek is om my nederig te hou. ’n Man met ’n voet-fetish sal sowaar ver verby my stap.
Maar voet-foute word maklik deur ’n paar killer heels bedek.
Ek is nou wel nie so vol botoks gepomp soos Ma nie, het ook nie heeltemal sulke mooi bene soos sy of sulke popmooie blou oë nie. Maar ek is darem nie vet nie, het ’n mooi lyf, boobs waarby g’n niemand kan verbykyk nie, hare soos ’n stralekrans om my kop, al is dit ook
