so fake wees soos die gemiddelde Hollywood boob. What you see ain’t what you get. En let’s face it – dis wat van haar so ’n sukses maak. Ma het ’n goed geoefende glimlaggie wat sy met die knip van ’n oog vir die kiesers kan opdiep, dieselfde glimlaggie wat sy uithaal wanneer daar ’n kamera in haar rigting flits. Maar daardie glimlag verdwyn net so maklik die oomblik wat sy haar rug draai. My ma se publieke persona is nou nie eers verlangse familie van haar privaat persona nie.
Ek skrik toe ek sien hoe laat dit is. Dit lyk nie asof ons vandag by tee gaan uitkom nie. Ek bêre maar weer die koppies wat die dooie oujongnooitannie seker nog vir trousseau gekry – en toe nooit gebruik het nie.
Dora lyk taamlik verlig toe ek opstaan om te loop. “Wat het jy nou weer aan daardie voete van jou?” baklei sy vir oulaas nog toe sy my skoene sien. “Was daar weer diere wat hul lewens moet gee sodat jy hul velle aan jou voete kan dra?”
“Net ’n krokodil, Dora. ’n Nare krokodil wat mense vreet as hy die kans kry.”
“Nou hoekom sal jy so ’n nare ding se vel wil dra?”
“Jy verstaan nie, Dora.”
“Nee, jy’s reg, ek verstaan nie. So sal ek nooit my voete verniel nie.”
“Moenie bekommerd wees nie, ek dink nie oorsese ontwerpers maak skoene wat aan jou groot voete sal pas nie.”
“Hierdie groot voete van my het my deur die lewe gedra. Vandat ek ’n kind in die Karoo was.”
“En ver ente skool toe moes loop, ek weet, ja. Opdraand al die pad, soontoe én terug.”
Dora skud haar kop.
“So het jy in jou ma se skoene probeer loop. Vandat jy ’n klein dogtertjie was. In die gang af geslof met haar high polvaais aan jou voete.”
“Nou kan ek nie meer nie. Ma se skoene pas my nie meer nie.”
“Dis daardie tone van jou.”
“Ek weet, ja, Dora. Ek weet ook waar ek dit vandaan kry. Dis nie van my ma nie – haar voete is perfek gevorm.”
“Ek het jou al hoeveel keer gesê ...” Dora se stem neem ’n prekerige toon aan.
“Ja, Dora, ek ken daardie Chinese spreekwoord van jou so goed soos my middelnaam. Jy het dit genoeg voor my kop gegooi toe ek nog na jou moes luister.”
“Ek het gehuil omdat ek nie skoene het nie ...” dra Dora in elk geval voor.
“Toe sien ek iemand wat nie voete het nie,” voltooi ek. “Bla, bla, bla!” Ek stoot my stoel onder die tafel in, reg om te loop. “Wel, ek hét voete. Met krom tone. En ek het stunning skoene om daardie tone toe te maak ook. So what?”
Dora stap brom-brom saam voordeur toe. Nie om my af te sien nie, maar om seker te maak die deur word agter my toegesluit.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
