loop uit om die kissie agter die huis te gaan uithaal, maar dan versteen hy. Ses ruwe mans met kapmesse staan hom en inwag. Hy storm die huis in.
“Hulle is hier!” Hy kyk verwilderd om hom rond. “Kruip weg!”
“Waar?” vra sy vrou paniekerig.
“Bly net so lank as moontlik binne. Miskien kan ek met Lorenzo praat.” Hy soen sy vrou en toe vir Isabeau en sê: “Ek kom terug!”
Dan draai hy om en hardloop na die buitedeur. Lorenzo staan vir hom en wag.
“Ek het kom haal wat my toekom! Ek wil dit nou hê, of ek brand die dorp af!”
Gaston gaan ’n tree nader. “Ek het nog ’n week of twee nodig, Lorenzo. Pedro is dood, maar hy het nie die kis by hom gehad nie. ’n Ander man het die kis gevat, hy bly in Marseilles en leef in weelde. Ek sou vandag soontoe gegaan het om daar na hom te gaan soek.”
Daar is ’n kort stilte en dan sê Lorenzo: “Jy wou weggehardloop het! Al jou goed is op die muilwa gelaai!”
“Ek moet my vrou en kind saamneem. Ek kan hulle nie alleen hier los nie.”
Lorenzo kom nader met ’n grynslag op sy gesig. “Is jy bang ek sal hulle seermaak?”
“Ek … dink nie jy sal so iets doen nie.”
“Verkeerd! Ek sal hulle albei doodmaak as jy nie my geld gee nie!” bulder Lorenzo.
Dan draai hy om na sy manne. “Breek die dorp af! Brand hom af! Soek die kis met geld!”
“Wag! Nee! Niemand anders het iets met hierdie saak te doen nie!” skreeu Gaston, maar hulle steur hulle nie aan hom nie. Die mans vaar die dorp in en steek brand so ver as wat hulle gaan. Vroue gil en kinders skreeu histeries soos wat die ruwe mans hulle hardhandig behandel. Twee van hulle storm by Gaston se huisie in en keer die plek om op soek na die kis met goud.
“Wat soek hulle, Mamá?” fluister Isabeau en klou aan haar ma vas waar hulle agter ’n groot kas skuil.
“Sjjt nou, liefie,” fluister haar ma terug terwyl sy die twee mans dophou.
Isabeau sien hoe een van hulle ’n papier uit ’n laai trek en dit in sy sak steek. Dan laat spaander die twee nadat hulle die huis aan die brand gesteek het. Die brand versprei vinnig.
Gaston staan verstar na die verwoesting en kyk. Dan besef hy dat sy eie huis ook aan die brand is en hy hardloop om ’n emmer water uit die put op te trek.
Twee mans keer hom voor en slaan hom dwarsoor die put.
“My vrou en kind is in die huis!” skreeu hy paniekerig. “Ek moet hulle uitkry!”
Hy staan op en probeer verby hulle storm, maar hulle loop hom van agter af in en slaan hom weer teen die grond plat.
Isabeau onderdruk haar histeriese gille. Sy en haar ma het aan die agterkant van die huisie die venster uitgeslaan, en met ’n stuk mat oor die glasstukke het Lizette haar dogter deur die venster gedruk en toe self uitgeklim. Buite is die mans besig om die huisie langsaan aan die brand te steek, en hulle twee kry dit reg om na die naaste bosse te hardloop. Hulle is nog nie tussen die bosse in nie toe haar ma hardhandig van agter af teruggeruk word en hard deur die gesig geslaan word.
“Mamá!” gil Isabeau en huil van vrees toe die mans omdraai om haar ook te gryp. Sy skarrel tot buite hulle bereik.
“Issi!” hoor sy haar pa skreeu, maar sy bly versteen staan. Sy hoor hoe haar ma pleit vir haar lewe terwyl die mans haar wegsleep. Haar ma se stem word dowwer en dan is dit skielik stil.
Gil op gil breek oor Isabeau se lippe. Sy knyp haar oë toe asof dit die verskrikking sal wegneem. Waar is haar ma? Wat het hulle met haar gedoen?
Sy maak haar oë oop en sien hoe Simon van die weiveld af aangehardloop kom, maar sy weet hy sal te laat wees, want hy is nog ver anderkant die rivier.
“Simon!” skreeu sy. “Maak gou!”
Haar pa is swaar gewond, maar hy probeer by haar kom.
Lorenzo keer hom voor. “Dis te laat, Gaston!” sis hy.
“Issi …” Gaston hoor hom nie eens nie.
“Papá!” Sy hardloop na hom toe hy inmekaarsak. “Papá!”
Bloed loop by sy mond uit en sy hele liggaam ruk.
“Vergewe my, Isabeau … vergewe my.” Hy lig sy hand en raak net liggies aan haar gesig voordat hy sy laaste asem uitblaas.
“Papá …” Sy sit en snik by sy liggaam. Dan onthou sy hoe haar ma so vreemd stil geraak het nadat hulle haar die bosse ingesleep het.
Lorenzo bulder iets aan sy manne, maar Isabeau hoor nie eens wat hulle sê nie. Sy wil net haar ma en pa terughê, en dit sal nooit gebeur nie. Om haar lê die lyke van die inwoners van die dorp. Dalk is daar niemand oor nie. Dalk sal niemand haar wil help nie. Sy snik met ’n gevoel van verlorenheid wat sy nie gedink het moontlik is nie.
Simon is nog nie eens by die bruggie oor die spruitjie nie en hy begin al moeg word. Hy sal nie betyds wees nie, want dis nog ver teen die bult op na die dorp.
Plotseling word Isabeau van die grond af opgelig. Een van die aanvallers het haar om haar lyfie vasgevat en dit maak nie saak hoe sy spartel nie, hy laat haar nie los nie. Hy hardloop agter die ander aan, wat reeds ’n ent uit die dorp weg is.
“Simon!” gil sy toe sy haar maat oor die brug sien hardloop na die brandende dorpie. “Simon!”
“Issi!” hoor sy hom na haar roep.
Hy hardloop so vinnig as wat hy kan, maar dit was ’n lang ent van die weiveld af en hy is moeg. Soos wat hy al verder agter raak, verdwyn haar enigste hoop op redding.
“Simon … help my!” snik sy. “Jy is al een wat my nog kan help!”
Hy hardloop nog agter hulle aan, maar sy kan sien dat sy krag te min is.
Haar mond word toegedruk. Sy kan net met wydgerekte oë kyk hoe hy tussen die brandende huise te voorskyn kom, struikelend en uitgeput, maar steeds moedig. Hy verdwyn buite sig toe die mans, met haar as gevangene, tussen die bome inhardloop.
Iewers in die bos word haar mond met ’n lap toegebind en haar handjies vasgemaak sodat sy nie die lap kan aftrek nie. Dan word sy oor die een grootgeboude man se skouer gelig en hulle draf verder.
Om haar is net groot mans met vuil klere, en aan hulle gordels hang kromswaarde. Van hulle is gewond waar die dorpsmense hulle bygekom het en hulle klere is vol bloed.
Isabeau is so beangs dat sy amper nie kan asem kry nie. Al verder en verder word sy weggedra van haar pa en ma wat sy nooit weer sal sien nie. En iewers daar ver agter is Simon, ’n jong seun wat niks teen die mans sou kon doen nie, maar hy het probeer.
Deur die vuil lap roep sy na haar pa en ma en Simon en sy snik van hartseer en skok. En soos hulle verder draf, vergaan die hoop in haar dat daar nog iemand tot haar redding sal kom. Die pad na agter is leeg; dis net sy en die ruwe mans om haar.
