na haar toe.
“As jy nie sal skreeu nie, sal ek die lap van jou mond afhaal,” sê hy.
Sy knik net. Niemand sal haar hoor as sy skree nie, dink sy en kyk om haar rond. Die mans gaan teen die wal aan die linkerkant af ondertoe na die strand, en dan eers sien sy die skuite wat vasgemeer lê.
’n Man dra haar tot onder en laai haar dan in een van die skuite. Hulle roei haastig, want hulle wil nie gevang word nie. Verder aan lê daar ’n skip. Hulle sou dit nie van die huis af kon sien nie, want dit lê agter die rant tussen hier en die dorpie.
Dis die eerste keer dat Isabeau op ’n skip kom. Dit maak haar bang, want dis groot en vol vreemde goed en dit staan nie stil nie.
Een van die mans draai om na haar. “Kom!”
Sy volg hom na die ruim van die skip, waar hy haar tussen toue en nette ingooi en die deur sluit.
Dit voel soos ure later toe iemand die deur oopmaak. ’n Ander man staan haar fronsend en bekyk.
“Jy sal dit nooit hier oorleef nie, meisietjie. Wat is jou naam?”
“Isabeau … My ma het my Issi genoem.” Haar stemmetjie bewe.
“Issi, jy sal op ’n ander plek hier op die El Querrero moet slaap.” Hy glimlag en twee van sy voortande makeer, wat hom na ’n bose heks laat lyk. Sy gesig word skeef getrek deur twee dik littekens oor sy regterwang.
Hy buk af na haar. “Ek lyk maar so sleg aan die buitekant, Issi, binne is ek nie te erg nie, al moet ek dit nou self sê. Kom, ons gaan soek vir jou ’n beter plek om te slaap.”
Sy volg hom omdat sy nie ’n keuse het nie. Toe hy vir haar in ’n klein stoorplek ’n lêplek maak en selfs ’n lantern vir haar laat brand, begin die ergste angs en skrik die wyk te neem. Nog steeds sê sy niks, want haar keel voel dik. Al wat sy wil doen, is huil en huil tot haar hartjie leeg is van die verdriet. Maar daarvoor kry sy eers kans nadat die ou matroos gaan slaap het.
Die laaste lewende siel van die dorp wat sy gesien het, was Simon. Hy is nie dood nie, maar sy weet dat sy hom heel moontlik nooit weer sal sien nie.
Sy verlang na hom, want hulle was elke dag saam. Hy het haar altyd beskerm en haar gehelp as sy geval of seergekry het. Simon was haar steunpilaar, maar hierdie keer was dit nie genoeg nie.
Die matroos se naam is Filipe, die een met die lelike littekens oor sy wang wat sy gesig so skeef trek. Issi leer gou om hom te vertrou. Hy vertel vir haar die wonderlikste stories. En hy weet hoe sy oor die dood van haar ouers voel, daarom troos hy haar as hy haar hartseer sien.
Sy vertel hom van Simon en dat hy haar beste, beste vriend was. En dat sy hom nooit weer sal sien nie, soos wat sy haar ouers ook nooit weer sal sien nie.
“Hoekom sal jy hom nie weer sien nie?” wil Filipe weet.
“Hoe gaan hy weet waar ek nou is?”
Hy dink ernstig na.
“Ek sien wat jy bedoel … Maar jy moenie moed verloor nie, kleintjie. Jy gaan tog nie vir altyd op hierdie skip bly nie?” Hy wys na die knoop om haar nek. “Het hý dit vir jou gegee?”
“Ons het elkeen so een, want ons het ’n belofte gemaak.”
“Watse belofte?”
“Ons … ek en my pa en ma sou weggetrek het van die dorp af. Toe het ek Simon belowe dat ek eendag sal terugkom.”
“Dan moet jy jou belofte hou.” Hy glimlag met sy skouspel van skewe tande en twee wat makeer. “As ons weer hierdie koers kom, dan bring ons jou terug na die dorp.”
Sy kyk op na hom. “Hoekom het julle my saamgevat?”
“Ek dink Lorenzo het gesê jy moet saamkom. Ons moet maar wag en kyk wat sy plan is, want hy is die kaptein van die skip.” Hy beduie na ’n plek teen haar nek. “Jy sal dit altyd moet toemaak, want later sal mense jou begin herken as ’n seerower.”
“Ek is nie een nie.”
“Ek weet, maar die mense weet dit nie. Hulle sien jou saam met ons en hulle sal dink dat jy een van ons is.”
“Is jy ’n seerower?”
Hy sug diep. “Ongelukkig, ja.”
Sy antwoord nie, maar trek haar rokkie se kraag op sodat dit haar geboortemerk bedek. Simon het altyd gesê dat dit soos ’n kewer met ’n stert lyk en dan het hulle daaroor gelag. Hy het gesê dat hy haar enige plek sal uitken net aan daardie merk. En sy wonder of hy nie gou sal kom om haar te herken nie sodat sy kan teruggaan. Dan onthou sy haar pa se laaste woorde en hoe haar ma van angs gegil het. Dit was verskriklik …
Filipe vee die trane met sy duime van haar wange af, maar hy sê niks en sy verduidelik ook nie.
“Dit sal nie so erg wees nie, kleintjie, jy sal sien. En miskien kom jy eendag terug na jou dorpie, wie weet?”
Sy hou aan dié paar woorde vas soos ’n drenkeling aan ’n strooihalm. Solank daardie moontlikheid bestaan, is daar vir haar hoop.
Hulle vaar voort. Issi kom net snags uit op die dek en dan kruip sy agter die wynvate weg. Sy sien hoe die matrose werk en die seile span, die lanterns uithang, musiek maak en lag en dronk word.
Lorenzo het nog nie na haar gevra nie, maar sy weet dat hy dit een of ander tyd sal doen. Wat gaan sy vir hom sê? Hy kan nie weer regmaak wat hy verkeerd gedoen het nie.
Sy leer dat dit die heel beste is as sy glad nie bedags op dek verskyn nie. Die matrose is ruwe, wilde mans en Filipe het dit vir haar baie duidelik gemaak dat hulle ook gevaarlik is. Daarom bly sy in die ruim van die skip en dink aan die sonnige dae in haar tuisdorp, aan die lang ure wat sy en Simon in die veld deurgebring het.
Terwyl sy een oggend nog staan en sluk aan haar trane, is daar skielik ’n lawaai onder die matrose. Sy verstaan nie wat aan die gang is nie, maar Filipe kom sê dat sy in die stoorplek moet bly.
“Bly hier en moenie uitkom nie!” sê hy dringend en maak die deur toe. Sy hoor hom in die smal gangetjie afhardloop en skreeu op iemand.
Toe hy uit is, gaan sit sy op ’n vaatjie. Sy durf nie by die deur uitgaan nie, en sy moet op haar gehoor staatmaak om te probeer aflei wat aan die gang is daar buite. Mense skreeu op mekaar, sy hoor ’n kanon bulder, metaal wat teen metaal klink, en sy ruik die rook van kruit. Sy kruip diep in die hoekie in, bang vir die oomblik wat die deur sal oopgaan en iemand haar daar sal kry.
’n Man skreeu en val met die smal trap af tot onder in die gang. Plotseling bars ’n kanonkoeël deur die wand van die skip en trek deur die oorkantste muur. Issi hou haar arms oor haar kop toe die splinters na alle kante spat. Dan slaan die hout aan die brand.
Sy gil van skok. Die water begin inloop en spoedig is die vloer van die kajuit onder water en begin die los goed ronddryf daarin. Dit keer dat die brand versprei, maar die rook vul gou die binnekant van die skip.
Sy hoes en stik van die rook. Die enigste uitgang is die deur wat na die gang lei, maar sy onthou van die man wat daar geval het. Dan begin sy huil. Skaars ses maande gelede het haar pa en ma albei gesterf aan die hande van hierdie mense saam met wie sy op die
