kan ’n plasie koop … Ek maak geld bymekaar daarvoor.”
Sy onthou dat hy byna nooit kroeg toe gaan saam met die ander nie. As hy ’n plasie sal koop … Miskien sal sy dan saam met hom gaan, want dis waar haar hart is. Maar wat dan as sy Simon eendag weer raakloop?
“Daar is nog baie tyd,” sê sy eindelik om Jean nie seer te maak nie, en hy is tevrede.
Dis al amper donker toe hulle weer na die skip kan terugkeer.
Jacques de Ville maak geen geheim daarvan dat hy Solita aantreklik vind nie, maar dit krap haar net elke keer om. Tog moet sy baie versigtig wees dat hy dit nie agterkom nie, want hy is die enigste een vir wie hulle hul ware kan bring om te koop.
Dus is sy taamlik uitgeput teen die tyd dat sy met die loopplank na die dek van die skip stap, met Jean kort op haar hakke. Die bemanning staan op die dek en hulle is baie stil toe sy nadergaan. Nie een van hulle praat of gesels of skel soos wat sy gewoond is nie. Dis nie soos sy hulle ken nie, daar moes iets gebeur het.
Die klomp staan bedremmeld rond asof hulle vir iets of iemand wag.
“Is iets verkeerd?” wil sy weet.
Filipe staan by die stuur en probeer iets aan haar beduie wat sy nie verstaan nie.
“Ons weet nie … Miskien is ons verniet bang,” sê die een.
“Bang vir wat?”
Hulle kyk na mekaar, maar voordat iemand kan antwoord, bulder ’n manstem van die loopplank af: “Wat staan julle daar?”
Sy word yskoud. Die jare rol terug en sy proe weer die vrees wat sy as negejarige geken het. Net vir ’n oomblik ruk haar binneste ineen. Sy onthou wat op die dorpie gebeur het, maar sy kan nie glo dat dit nog nie verby is nie. Stadig draai sy om.
Hy kom aangehink, vuil soos wat sy hom destyds geken het, die grusame litteken oor sy gesig, sy hare maande laas gewas.
Hy steek vas toe hy haar sien.
“Wat maak jy op my skip?” skreeu hy op haar. “Skoert! Hierdie is nie ’n plek vir ’n vroumens nie!”
Sy kyk om na die loopplank en vryheid. Omdat hy haar nie herken nie, kan sy ’n vry mens hier uitstap en dis amper te goed om te glo. As sy nog haar skeepsklere aangehad het, sou hy geweet het wie sy is, maar sy is geklee soos ’n dame. Wat nou belangrik is, is dat sy so vinnig as moontlik moet wegkom.
Sy maak ’n ligte buiging in sy rigting. “Verskoon my dan, s’il vous plaît, monsieur.”
Dis asof sy elkeen se oë op haar rug kan voel toe sy na die loopplank begin aanstap. Agter haar is dit stil en niks gebeur nie, maar net toe sy haar voet op die loopplank sit, praat hy weer.
“Stop!”
Sy huiwer, haar vryheid is net ’n paar treë van haar af, maar sy kyk tog om om nie agterdog te wek nie.
“Oui, monsieur?”
“Jy is Isabeau!”
Hy bars uit van die lag en dit voel asof alles in haar breek – haar hoop, haar geloof, álles word met daardie drie woorde aan flenters geslaan. Oorkant die loopplank is die kaai en haar vryheid, maar al hardloop sy nou, sal hulle haar inhaal en keer, want behalwe vir Filipe en Jean staan die ander onverskillig teenoor haar.
Sy kyk om na hom. Al die jare het sy gevrees dat hierdie dag sal aanbreek, en nou is dit hier. Sy het te lank gewag om die skip te verlaat, want sy het nie gedink dat hy nog leef of dat hy sal terugkom om die nagmerrie voort te sit nie.
“Lorenzo … die man wat my ouers koelbloedig vermoor het!”
“Het jy gedink jy kan weghardloop? Dit verbaas my net dat jy nog hier is, maar dit pas my uitstekend.”
Daar was baie keer dat sy daaraan gedink het om weg te hardloop, soos hy dit noem, maar die skip het deel van haar lewe geword. Daar was nie ’n ander manier vir haar om ’n bestaan te maak nie, behalwe as sy bereid sou wees om ander mense se klere met haar hande te was. Só ’n lewe is net so sonder hoop as die een op die skip. Hierdie lewe ken sy ten minste.
Hy gryp haar aan die arm en trek haar nader na waar die ander staan.
“En julle! Julle het my net so gelos om dood te gaan. Nou is ek terug, en ek sal nie vergeet wat julle aan my gedoen het nie. Ék is die kaptein van hierdie skip en nie Filipe nie. Hy sal gehang word vir sy verraad teen my!”
Daar is ’n beroering onder die matrose. Filipe is ’n goeie en regverdige kaptein.
“Ons het gedink jy’s dood!” roep een. “Jy was op die ander skip, hoe moes ons jou daar gaan haal het?”
Lorenzo swaai om na die spreker.
“Ek was in die tronk! Weet jy hoe lyk ’n tronk van binne? Weet jy wat doen hulle daar met jou? Ek was tien jaar lank in daardie gat, en nou het ek ontsnap en ek wil my skip terughê! Verstaan julle klipkoppe dit?”
Hulle knik net teësinnig. Maar Lorenzo is nog nie klaar nie.
“Volgens wat ek in die tronk gehoor het, is Armand du Bois op die spoor van my skip. Hy wil ons almal uitdelg soos wat hy met die ander seerowerskepe gedoen het! Het julle dit geweet?”
Sommige knik en ander skud hulle koppe. Niemand het dit al ooit in soveel woorde vir hulle gesê nie, maar hulle het wel ’n idee gehad dat dit die geval is.
“En het julle hom al gesien?” vra Lorenzo.
Weer skud die koppe.
“Julle spul skape! As julle hom sien, is dit reeds te laat! Dan word julle doodgemaak!”
Hulle antwoord nie, en Filipe gaan staan voor Lorenzo. Die littekens op sy wang gee sy gesig ’n uitdrukking van groter woede as wat hy in werklikheid voel.
“Niemand bevraagteken dit dat die skip aan jou behoort nie, Lorenzo, maar niemand het verwag dat jy sou terugkom nie. Ek was vyftien jaar lank die kaptein van die skip, en ons het nie te sleg gevaar nie.”
Lorenzo se oë vernou.
“O, jý is die kaptein? Miskien het jy gehoop ek is dood sodat jy die skip vir die res van jou lewe kon kry! Wel, ek het duur daarvoor betaal en ek gaan dit nie aan jou afgee nie!”
Hy kyk om na die ander. “En enigeen wat die skip wil verlaat of my hier wil wegdryf, sal ek persoonlik doodmaak! Het julle my gehoor?”
Nie een van die klomp weet wat om te sê nie. Hulle weet hoe wreedaardig Lorenzo kan wees, en dus besluit hulle om eers lafhartig die aftog te blaas. Eintlik kan hulle nie op mekaar reken nie, want vir ’n frank sal hulle mekaar verraai. In werklikheid is die skip nog Lorenzo s’n en het Filipe nie besitreg daarop nie.
“Dis beter!” sis Lorenzo.
Dan draai hy om na Filipe. “En as jy wil skoert, kan jy skoert, maar die merrie bly.”
“Sy … sy is nie ’n merrie nie, sy is ’n dame,” stamel Jean in protes.
“En
