toe die rumoer op die dek begin afneem, waag sy dit om die deur oop te maak. Dit skuif moeilik oop teen die drukking van die water. Met haar rug teen die deur stoot sy met haar voete op die nat vloer tot sy voel hoe die deur meegee.
In die gang vind sy ’n dooie seerower met ’n mes in sy rug. Haar hart bons onstuimig toe sy voetjie vir voetjie verby hom skuifel na die trap. Op die dek is daar nou minder rumoer as vroeër en sy hoop dat sy iewers vir Filipe sal sien.
Al met die trap klouter sy handeviervoet tot bo. Daar lê ’n paar dooie seerowers en ander mans op die dek en sy ril. Koue kriewelinge loop langs haar ruggraat af, en sy onthou die mense van haar dorpie en haar pa wat gesterf het aan kapwonde. Dit voel asof sy gaan verstik van angs. Wanneer gaan dit alles verby wees?
Langs die El Querrero is daar nog ’n skip. Dit staan vol matrose wat met gebalde vuiste op die bemanning van die El Querrero skreeu. Die seerowers skreeu terug terwyl die ander skip stadig van hulle af wegdryf.
“Wat maak jy hier?” raas een van die mans toe hy Issi sien.
Sy skrik en val amper agteroor van die trap af.
“Daar’s water … daar’s ’n gat in die skip en die water spoel in.”
Hy vloek hard en swaai om na die ander. “Ons moet die hawe haal as ons nie wil sink nie!” skreeu hy.
“Kyk wat julle daar onder kan doen!” skreeu Filipe op ’n ander seerower.
“Hys die seile dat ons kan vaar! Maak gou! Ons neem water in!”
Stadig maar seker draai die logge skip om. Dan kies hulle koers na ’n hawe waar hulle dit kan herstel. Die seerowervlag word afgehaal en ’n ander vlag in sy plek gehys terwyl hulle sukkelend voortvaar na veiligheid.
Filipe kom na Issi. Sy klere is vol bloed en sy deins terug.
“Dis verby … Jy kan vannag in Lorenzo se bed slaap, kleintjie.”
“Hy sal my daar kry en dan gaan hy baie kwaad wees.”
Filipe grinnik. “Hy is op die ander skip en is swaar gewond. Hy sal nie terugkom nie, en ek glo nie hy gaan bly leef nie.”
Sy verwonder haar oor sy traak-my-nieagtigheid, so asof Lorenzo se lewe hom nie eintlik kan skeel nie. Hy bring goeie nuus, maar op ’n manier stel hy haar teleur, want sy het nie gedink dat Filipe so min vir ander omgee nie.
Ná ’n rukkie dring dit egter tot haar deur wat die implikasies is. Miskien kan sy nou teruggaan huis toe …
“Kan ek nou huis toe gaan?” vra sy gretig.
Hy dink ’n oomblik na en sê dan: “Ek dink ons moet net eers seker maak dat Lorenzo dood is, want as hy skielik terugkom en hoor jy is nie meer hier nie, sal hy na jou gaan soek. En hy is ’n verskriklike man as hy kwaad is.”
“Hy sal mos nie weet waar om my te gaan soek nie.”
Filipe frons diep soos hy hierdie groot saak bedink.
“Weet jy, ek ken niemand by wie ek jou kan laat nie. My vriende is almal mans en hulle suip elke dag. Jy kan nie by hulle bly nie.” Hy kyk af na haar. “Jy is nog ’n bietjie te klein om op jou eie te wees. Hou net nog so ’n klein bietjie uit tot ons seker is dat Lorenzo dood is. As jy ouer is, sal jy op jou eie kan gaan werk. Goed so?”
Sy knik en glimlag bewerig. “Dan wag ek liewer nog ’n bietjie.”
Later staan sy eenkant en kyk hoe elke gesneuwelde seerower in ’n stuk seil toegerol word. Dan word die seil vasgemaak met ’n tou. Daar is vyf van hulle. Filipe stuur haar nie terug na die kajuit nie. Hy sê ’n paar woorde vir die begrafnis en dan word die bondels een vir een in die see neergelaat.
Issi sluk swaar en sy wonder of die lewe altyd so baie met geweld en dood te doen het. Is daar dan nie iets anders ook nie? Iets wat ’n mens gelukkig kan maak sonder vrees dat dit van jou weggeneem sal word?
Maar sy is bly dat Lorenzo weg is …
2
Die dag breek helder oor die see en die boeg is swart teen die blink water. ’n Vars bries hou die seile liggies gebol aan die maste, sodat hulle rustig voortvaar na die horison, na Marseilles, waar hulle sal moet vasmeer om voorraad op te laai.
Die afgelope uur al swem vier dolfyne voor en langs die skip en speel in die skuimende water wat die boeg breek. Die kaptein sien dit altyd as ’n goeie teken, en as hy so iets raakloop, drink hy. As dit ’n slegte teken is, drink hy ook.
Isabeau hou die stuur net liggies met haar hand vas, haar gedagtes ver van waar sy nou is. ’n Jaar nadat sy aan boord van die El Querrero gekom het, het hulle gehoor dat Lorenzo die geveg oorleef het en dat hy in die tronk is. Niemand kan met sekerheid sê of hy al vrygelaat is nie. Die enigste rede waarom hy nie gehang is nie, is omdat niemand kon bewys dat hy ’n seerower is nie. Hy is immers op die ander skip gewond.
Ná ’n jaar en ses maande aan boord van die El Querrero het Isabeau nie meer geweet waar sy wil wees nie. Filipe sorg vir haar en hy is soos ’n pa vir haar. Buitendien, sy het reeds een maal in haar lewe haar anker verloor. Dis nie iets waarvoor sy weer kans sien nie. Sy is nog maar ’n kind en die wêreld daar buite, het sy ontdek, is wreed en genadeloos.
By Filipe voel sy veilig. Solank hy haar daar wil hê, wil sy daar bly, omdat sy nêrens anders het om heen te gaan nie. As sy eendag groot is, het sy gedink, sal sy van die skip af weggaan en ’n dame word.
Hy het haar naam verander na Solita.
“Ek hou van dié naam … dit beteken allenige enetjie,” het hy gesê. “As ek ’n dogtertjie sou hê, sou ek haar Solita noem.” Hy het geglimlag en sy het gewonder waarom hy haar naam verander.
“Maar ek is Issi, Filipe,” het sy beswaar gemaak.
“Terwyl jy hier tussen ons is, moet jy ’n naam vat wat by die skip sal bly as jy eendag weggaan. As jy eendag terugkeer na die land om weer ’n goeie lewe te lei, vat jy jou regte naam terug. Niemand sal weet dat jy ’n seerower was nie, want jou nuwe naam sal hier op die skip bly. Terwyl jy hier is, sal mense jou as Solita leer ken, ’n seerower, en hulle sal nie weet dat jy Isabeau is op die land nie.”
Toe het sy verstaan, en sy het ingestem dat haar naam na Solita verander word. En ná ’n tyd het sy die nuwe naam gewoond geraak en selfs daarvan gehou.
Nou het daar al vyftien jaar verloop en is sy nog steeds op die skip. Haar drome om eendag ’n man en kinders te hê, het sy diep weggebêre waar niemand dit sal ontdek nie. Hierdie is die enigste lewe wat sy nou nog ken, en sy kan nie ’n gewone man vra om dit met haar te deel nie. Dalk bestaan Isabeau nie meer nie, dalk het sy werklik Solita geword. Maar sy weet sy sal nooit vir Simon kan vergeet nie. Sy dra al die jare nog sy knoop om haar nek.
Natuurlik is daar Jean, maar sy wil liewer nie aan hom dink nie. Hy het twee jaar gelede by die skip se bemanning aangesluit, en van toe af probeer hy by haar vlerksleep. Hy is vier en twintig en sy al amper drie en twintig, dus eintlik al verby die hubare stadium. Meisies trou lank voordat hulle twintig jaar oud is. Geen ander man sal nou nog na haar kyk nie.
Die seerowers terg haar oor Jean en dit maak haar nog meer steeks. Hy is nie die soort man wat sy eendag wil
