ons vanaand? Ek en Ferdi kyk vir mekaar.
Ons word oorval deur ’n swerm lede van die plaaslike bevolking. Dis taxibestuurders, snuisteryverkopers, voornemende gidse, ouens wat hulle susters verkwansel en macadamia – en grondboon-bedelaarsmouse. Almal brabbel in Frans. En ons kan nie vir hulle om slaapplek vra nie.
Vir die rekord: Ons gooi ons slaapsakke oop op die wit sand van Cote D’Ivoire se Coppa Cabana-strand. Twee-uur die oggend begin dit reën en ons sleep sak en pak onder die strandkroegie se toonbank in – want die saamdra van tente was buite ons verwysingsraamwerk.
Korogo in die noorde van die Ivoorkus is nou nie juis ’n plekkie om oor huis toe te skryf nie. Dis egter die deurgang Mali toe. Ons aankoms is weer eens nie ongemerk nie. ’n Witvel in Wes-Afrika beloof ewige welvaart aan die ou wat die vreemdeling, op watter manier ook al, kan inkatrol. Ek en Ferdi ingoreer enige toenadering in die trant van: “We’ll show you a hotel.” Maar ons eie poging tot lêplek soek lewer vrot matrasse en rondskarrelende rotte op.
“You should ask the Mother for a place to sleep,” sê ’n verbyganger en beduie na die Katolieke sendingstasie. Op die gras agter die kerkie het die muskiete ons so stuk-stuk weggedra, terwyl die Moeder Owerste, seker uit medemensliefde vir armblankes, koue bier vir ons aangedra het.
Mopti in Mali is die toeriste-afspringplek na die Dogon-mense van die Bandiagara-eskarp. Hulle bly so hangende teen die kranse. Oor hulle en hul leefwyse en kultuur is boeke vol geskryf. Gaan lees maar self of gaan kyk as jy self eendag in Mopti is.
Ongelukkig sal jy in Mopti moet oornag. So 250 kilometer verder oos lê Timboektoe. Mopti is gelee by die samevloeiing van die Niger- en die Baniriviere en is ’n belangrike handelsentrum vir die Sahara-mense van Mali.
Die dorp staan op ’n hoogliggende gedeelte, omring deur moeras en vleiland, en word met die land verbind deur middel van ’n twaalf kilometer lange dyk. Soos genoem kom hier af en toe toeriste. Hier en daar is ’n hotelletjie, maar daar’s geen lêplek vir ’n armgat-reisiger nie.
Ons sprei ons slaapsakke oop op ’n stuk beton tussen die gemeenskaplike gemakshuisie en hut nommer 3 van die Le Campement-hotel. Dit het erge verduideliking aan bestuur gekos dat Le Campement in Afrikaans eintlik “die kampplek” beteken. Uit moedeloosheid het hulle seker maar ingestem. Drie nagte op beton raak egter dik vir ’n daalder, veral as die Harmattan-wind en gepaardgaande fyn woestynstof jou nooit met rus laat nie.
Timboektoe! Ons was bevoorreg om in die enigste onbesette sel in die polisiestasie ons kooigoed oop te kon gooi. ’n Moedige kantoorwaaiertjie, met komplimente van die bevelvoerder, het wolke muskiete probeer verjaag. Maar ons was gelukkig, want ons was hiér.
In Nouadibou, iewers op die grens tussen Mauritanië en Marokko, het die reiswiele tot stilstand geruk. Ons kon nie verder noord nie. Grensposte was gesluit. Vir tien dae het ons nes geskrop in die sand van Camping Baia Levrier, in die hoop dat die plaaslike onderwêreld ons sou deursmokkel Marokko toe …
Casablanca in Marokko se oornagplek was ’n hasjisj-hool. In Meknes was ons slaapplek die busdepot se parkeerterrein, onder ’n spreilig, arms gehaak deur die bande van ons rugsakke, terwyl busse elke liewe minuut in- en uitgebrul het. Daardie nag het ek begin droom van slaap.
Dis moeilik oorvertelbaar, maar glo my, die skeidslyn tussen derdewêreld-Afrika en eerstewêreld-Europa is nie twee verskillende kontinente en die Middellandse See nie. Dis bloot ’n eensame grenspos.
In Noord-Afrika, reg oorkant die straat van Gilbraltar, is daar ’n stukkie Spanje. Die enklave heet Ceuta. Die aangrensende Morrokane noem die plek Septa.
Vir ’n ou wat twee maande deur Afrika gebeur het – dít om sy Europese wortels te probeer verstaan – is die drie kilometer niemandsland tussen die Marokkaanse grenspos en Spaans-Afrika nie verduidelikbaar nie. Die omgewing is nog steeds Afrika, maar dan – asof jy ’n lyn getrek het – loop jy binne-in Europa in.
Dis hoë, moderne geboue, afgewissel met ou huisietjies uit die Middeleeue, ’n klomp hotelle, eetplekke, straatkafeetjies en ’n McDonald’s. Geen medinas soos in Marrakesj of Fes of modderhutjies soos in Nouakchott en Djienne nie.
Ons koop passaat vir die veerboot wat die volgende dag na Europese Spanje vertrek en boek ons rugsakke by bagasiesekuriteit in. Op die horison lê die Gibraltar massief. Môre betree ek vir die eerste keer my voorvaders se kontinent.
Gewapen met ’n laaste handvol kontant bestorm ons die stad. Ons is opgereis en moeg van gatkant slaap. Vanaand ’n welverdiende lekker inlê. Dit in een of ander plek met staanbeddens, wit lakens, seep wat jy kan huis toe vat en toiletsproei wat dinge laat beter ruik.
Maar dan besef ons skielik – Europa en Afrika het kop met mekaar verloor, want ons – uit Afrika – kan nêrens ’n blyplek in “Europese” Afrika bekostig nie. Moedeloos suiker ons laatnag terug na die kaai en die bagasie-stoorarea. Alles is gesluit en van siel ontdaan.
En die reisigers uit Afrika vis kartondose en koerante uit asblikke uit en maak hulle laggend tuis op die parkeerterrein se teer. Dis hoe dit moet wees.
Iewers gedurende die nag het die Spaanse polisie ons met loeiende sirenes omsingel. Verwoed is beduie dat ons nie hier mag slaap nie! Ons het net gelag en in Afrikaans vir hulle gesê: “Lyk dit of ons slaap?” Toe het ons omgedraai en koerantpapier tot onder ons kenne opgetrek.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
