derde dag bel sy sekretaresse haar die oggend om vriendelik en saaklik oor haar salaris te praat. Dis inderdaad baie goed en Olivia kan nie kla nie. Die vrou gee ook meer inligting oor die werksvoorwaardes en lig haar in dat sy besig is om ’n kontrak op te stel wat Olivia na twee weke sal moet onderteken.
“Dis goed so,” stem Olivia in en wonder wrang of meneer Steytler sy drankkabinet onder oë hou en elke aand die bottels meet om te sien of sy haarself help.
“U sal ook sien,” sê die bekwame vrou, “dat daar onder op die kas in die portaal ’n kredietkaart en boek lê. Meneer Steytler het my gevra om u mee te deel dat dit vir u gebruik is. Hy sal bly wees as u die aankope kan doen en verder is die kaart vir enigiets wat die kinders mag benodig.”
“Soos wat?” vra Olivia.
“Klere. Skoolbenodigdhede. Hy verwag van u dat alle aankope in die boek geskryf word.”
“Dankie,” sê Olivia en gaan ondertoe, waar die kaart inderdaad lê. Sy staan nog geamuseerd daarna en kyk toe die telefoon weer lui en dié keer is dit meneer Steytler self.
“Het jy die kaart gekry?” vra hy sonder omhaal.
“Ja dankie.”
“Teken dit asseblief dadelik.”
“Ek ken kredietkaarte,” sê sy saaklik. “Ek kom nie letterlik uit die bos uit nie.”
Hy ignoreer hierdie opmerking. “Die skool begin Dinsdag. Ek weet nie of jy dit weet nie. Vind uit of Emma iets nodig het en indien wel, koop dit, asseblief.”
“Ek sal, ja.”
“Gebruik die motor in die garage. Ek wil nie hê jy moet die kinders in jou kar rondry nie.”
Sy wip haar. “Nie deftig genoeg nie, nè?”
“Nie padwaardig nie,” sê hy koel.
Sy moet lag.
“En skryf alles neer.”
Sy klik haar tong. “Dis jammer dat jy dit vereis. Ek wou vir my ’n pelsjas koop op die kaart.”
“Ekskuus?”
“Niks nie,” sê sy kopskuddend en hy lui af.
Die kinders hou van winkels toe gaan. Sy wonder of hulle dit al dikwels gedoen het, want dis vir hulle ’n hele avontuur. Na sy die kos gekoop het, gaan hulle na die boekwinkel toe om kleurpotlode en ’n nuwe liniaal te kry en toe hulle daar klaar is, drentel hulle verby ’n klerewinkel op pad na die restaurant toe waar sy belowe het om roomys te koop. Sy sien hoe Emma na die klere kyk en bly skielik staan.
“Hou jy van valletjiesrokke?” vra sy vir Emma wat weer aangetrek is asof sy na ’n partytjie toe gaan, al is haar dun beentjies die meeste van die tyd blou van die koue.
Emma kyk vinnig na haar en weer weg. “Die ander kinders dra jeans,” fluister sy. “En van daai skoene …” Sy maak ’n vae gebaar.
“Jeans is lekker,” sê Olivia en swaai by die winkel in. “Kyk net, ek dra dit heeldag.”
Sy geniet haar gate uit en koop vir Emma alles wat nou in die mode is: los hemde om oor die jeans te dra, bont sokkies en ’n bonkige paar hardloopskoene. Die kind het vir die eerste keer lewe in haar oë en lyk so bedremmeld toe sy weer die klere moet uittrek dat Olivia kan betaal dat Olivia alles aan haar lyf los en die assistent vra om net die pryskaartjies af te knip. En toe sy sien Nicky kyk ook na die klere, rus sy hom ook uit, kompleet met ’n bofbalpet wat die kleintjie se hare deurmekaar woel en hom uitgelate laat giggel.
Die kinders weier volstrek om die klere uit te trek en toe hulle by die huis kom, hardloop hulle met byna normale uitgelatenheid om vir Katie te gaan wys. Sy is baie moederlik met hulle en verseker hulle hulle lyk baie mooi.
Olivia skryf al die uitgawes in die boek neer en voel net effens skuldig toe sy sien hoeveel sy spandeer het. Sy was van plan om te sorg dat sy in haar kamer is wanneer meneer Steytler by die huis kom, maar omdat dit Vrydagmiddag is, kom hy vroeër tuis en is sy nog saam met die kinders in die tuin waar hulle met ’n bal speel toe sy motor voor die huis stilhou en hy uitklim.
“Pappa!” gil die twee, los die bal net so en hardloop na hom toe.
Olivia tel die bal op, maar bly staan waar sy is. Sy is verras om te sien hoe normaal die kinders met hulle pa is, sy het gedink hulle is vir hom ook bang, maar hulle storm op hom af en Nicky slaan sy arms om sy pa se bene.
“Ek het julle byna nie herken nie,” sê hy vir hulle en kyk oor hulle koppe na Olivia. “Middag, juffrou Joubert.”
“Haai,” sê sy en gooi die bal van een hand na die ander.
“Pappa, Pappa, kyk!” sê Emma en draai al in die rondte. Sy rem aan die groot, los trui wat oor haar jeans hang en lig een voet om die skoene te wys.
“Nou toe nou,” sê haar pa en kyk weer verby haar na Olivia.
“Myne ook,” sê Nicky en druk sy pet in sy pa se hande.
“Waar kry hulle dit?” vra hy.
Die seuntjie swaai om en wys na Olivia. “Livja,” sê hy tevrede. “Roomys ôk.”
“Ek het alles mooi neergeskryf,” sê Olivia.
“Ons lyk nou nes ander kinders,” sê Emma tevrede.
“Inderdaad, ja.”
Katie verskyn in die voordeur. “Die kinders moet kom eet,” sê sy.
Nicky kyk na Olivia. “Kom, Livja.”
Sy glimlag vir hom. “Gaan was solank julle hande, ek kom.” Sy wag tot hulle in die huis is voor sy nader stap na waar Nicolas haar swyend staan en aankyk. “Mag ek dit nie gedoen het nie?” vra sy ligweg. “Dit was nogal duur op die ou end, maar hulle wou dit so graag hê.”
Hy antwoord nie direk nie. “Ek het gesê jy moet koop wat hulle nodig het.”
“En hulle hét dit nodig gehad,” sê sy ferm. “Hulle lyk vir die eerste keer …” Sy bly stil.
“Vir die eerste keer wat?” vra hy.
“Niks nie.” Sy begin stap in die rigting van die oop deur. “O, gaan jy vanaand uit? Jou sekretaresse het gesê oor naweke moet ons maar ooreenkom en ek is geregtig op –”
“Ja, ek gaan uit,” val hy haar in die rede. “En Katie is ook nie hier nie, so ek sal dit op prys stel as jy kan bly. Het jy ’n afspraak?”
“Ek wou gaan fliek.”
“Die res van die naweek is ek hier en is jy van diens af.”
Sy haal haar skouers op. “Dan gaan ek môreaand. Dis nie ’n probleem nie. Verskoon my nou, die kos word koud.”
“Gaan jy elke aand saam met die kinders eet?” vra hy.
“O ja,” antwoord sy en stap binnetoe.
