stil restaurantjie geneem waar hulle heerlik geëet het. Daarna het hulle ’n entjie langs die see gaan ry en later het sy aangebied om vir hom koffie by die woonstel te maak. Hulle verhouding was gemaklik en soos in die ou dae het hulle gesels of sommer net stil langs mekaar gesit sonder om te praat.
“Hoe gaan dit met Annette?” vra sy vir hom toe hulle op die balkon sit, elkeen met ’n koppie koffie. “Sien jy haar dikwels?”
“Ek sien haar byna elke dag by die hospitaal.”
“En onoffisieel?” vra sy tergend.
“Af en toe,” sê hy lakonies. “Terloops, is Jos al terug?”
Sy vertel hom dat Jos siek was en van al sy bedrywighede en planne. Hy luister stil, sy oë op haar opgewekte gesig, dan sê hy stil: “Ek wil nie vir jou voorskryf of dinge vir jou bederf nie, en ek wil ook nie vir Jos probeer verkleineer nie, maar wat die man daardie aand met June se partytjie gesê het, is waar.”
Cathy se gesig verhard effens.
“Ek weet nie waarom julle almal so teen Jos is nie. Ek ken hom al byna twee jaar en het laas jaar baie van hom gesien. Daar was nooit – nie eens een keer nie – sprake van so iets gewees nie.”
“Almal wat hom ken, sal bly wees as hy homself regruk. En solank jy op jou hoede is . . .”
Sy kyk reguit na Andries.
“Is dit waarom Annette en Jos se verhouding doodgeloop het? Omdat sy nie vertroue in hom of ’n toekoms saam met hom gehad het nie?”
“Ek weet niks van Annette en Jos se sake nie, maar te oordeel aan die bietjie wat ek van hom weet, is hy iemand wat tot groot dinge in staat is – mits hy daardie swakheid van hom kan oorwin. As hy dit nie regkry nie, sal hy nie net homself nie, maar almal wat na aan hom is, in die grootste ellende dompel.” Sober vervolg hy: “Jy wou nie met my trou nie omdat ek en ons liefde vir mekaar tekort skiet aan die hoë ideale wat jy vir jouself gestel het. Hou daardie ideale altyd so hoog, en wees met niks minder as die beste tevrede nie. Moenie toelaat dat ’n jammer hart jou dinge laat doen waarvan jy andersins nie sou droom nie.”
Hy staan op en kyk af na haar, albei sy hande in sy sakke. “Ek is jammer as ek nou die aand met my prekery bederf het, maar ek is nie baie gelukkig oor jou vriendskap met Jos nie. Maar ek besef dis nie my saak nie en belowe jou dit sal nie weer gebeur nie.”
“As al die dinge wat julle sê waar is, dan het Jos juis sy vriende nou nodiger as ooit vantevore. Wat beteken ’n vriend as hy sy rug op jou draai juis wanneer jy hom die nodigste het?”
“Ek sê nie jy moet jou rug op hom draai nie. Ek sê net jy moenie uit jammerte vir hom dinge doen wat jou eie lewe kan verongeluk nie.”
“Ek is nie jammer vir Jos nie,” sê sy koud. “Ek bewonder hom en ek dink hy is ’n besonder interessante en stimulerende mens.”
“Wel,” sê hy spottend, “ek hoop hy deurstaan die toets van die tyd beter as ek!”
Sy stap saam met hom binnetoe, kwaad en ontsteld. Voor die kaggel staan hy ’n oomblik stil en tot haar verbasing en verdere ontsteltenis neem hy die geraamde foto van hulle twee van die kaggelrak af en steek dit in sy sak. “Ek verkies om nie hier op jou kaggel te pryk nie. Kry liewer ’n foto van Jos.”
Sy gluur hom vererg aan.
“Dis my foto, gee dit asseblief terug. Ek sal dit nou hier voor jou oë stukkend skeur.”
Hy glimlag geamuseerd.
“Ek sal dit in die familie-argief bewaar! Dankie vir die koffie en moenie so kwaad wees nie. ’n Dame moet leer om haar humeur te alle tye te beteuel.” Dan sê hy op heeltemal ’n ander toon: “Ek sal weer kom. Ek het jou ouma belowe ek sal af en toe by jou inloer om seker te maak dit gaan goed met jou.”
Haar gesig val en sy kan nie haar teleurstelling verberg nie.
“Is dit waarom jy vanaand gekom het? Omdat jy vir Ouma belowe het?”
“Waarom anders dink jy het ek gekom?”
Sy haal haar skouers op en sê gesteurd: “In daardie geval hoef jy nie weer te kom nie.”
“As ’n mens vir jou ouma ’n ding belowe, sorg jy dat jy daardie belofte nakom. Maar jy hoef nie bang te wees nie. Ek is nie van plan om jou onnodig lastig te val of my in jou privaat sake in te meng nie.”
Daarmee sê hy tot siens en stap uit.
Kwaad en ontsteld bly staan sy daar in die middel van die vloer.
Sy kyk na die kaggelrak waar sy die foto’s gerangskik het, maar selfs met die rooi angeliere lyk dit skielik leeg en oninteressant. Wat verbeel Andries de Wet hom! Net omdat hulle eenmaal verloof was en hy ’n simpel belofte aan haar ouma gemaak het, gee dit hom nog nie die reg om vir haar te wil voorskryf wat om te doen nie. Sy is oud genoeg om op haar eie voete te staan en haar eie besluite te neem. En hoe gouer hy dit besef, hoe beter.
Vermetele, baasspelerige man! Sy voel of sy hom kan braai. Hy het nou haar hele bui bederf. En sy was nogal so bly om hom vanaand te sien.
Die Sondag was ’n helderblou dag. Nie ’n windjie het geroer nie. Cathy het vroeg opgestaan, vir haarself ontbyt gemaak, die woonstel aan die kant gemaak, en toe met ’n boek op die balkon gaan sit. Sy het Jos nie voor elfuur op die vroegste verwag nie. Hy was ’n regte nagwolf en het vroeë oggende gehaat. Tot haar verbasing klop hy net na tienuur aan haar deur.
“Jy is vroeg,” sê sy verras.
“Ek het gedink miskien waai die wind later, so kom ons geniet maar die mooi dag terwyl ons kan.” Hy het haar woonstel deurgekyk en goedkeurend geknik. “Dit lyk baie gesellig, maar ek sal maar voorlopig in die hotel bly. As ek vir myself moet kos maak, vergaan ek seker van ellende. Maar kom, die blou dag roep en dit raak laat.”
Opgewonde het Cathy saam met hom by die trap afgehardloop. Hulle het die pad na Somerset-Wes en die Strand gekies, maar dit het daar reeds gewemel van die mense en hulle het besluit om verder met die kuspad aan te ry. Op een plek, waar die grond skerp wegval van die pad, het hulle uitgeklim en ’n lang ruk sit en kyk hoe die hoë golwe hulleself skuimend te pletter loop teen die donker rotse daar onder.
“Wat ’n volmaakte plek,” sê Jos later saggies en daar is ’n peinsende uitdrukking op sy gesig. “Ek is seker ’n mens sal hier altyd inspirasie vind, al is jy ook hoe moeg en sat vir die lewe.”
Cathy, wat die afgrond heimlik so ’n bietjie vreesaanjaend vind, sê liggies: “Wie raak nou moeg en sat van die lewe as daar nog so baie interessante dinge is om te doen? Kom ons ry.”
Hand aan hand stap hulle terug na die motor. Later hou hulle stil by ’n strandjie en gaan stap ’n ent. Die somerson brand op hulle neer en hulle is verplig om in die skadu van ’n groot oorhangende rots skuiling te soek. Die vars seelug en oefening het Cathy se eetlus geprikkel en sy begin wonder wanneer en waar hulle gaan eet. Asof in antwoord staan Jos op en stap na die motor. Hy kom terug met ’n kardoesie appels en ’n stuk sjokolade wat hy vir haar aanbied.
“Is dit ons middagete?” vra sy laggend.
“Hier is nog ’n halwe pakkie beskuitjies ook,” sê hy en bring dit ook te voorskyn. “Ons kan later as ons by ’n
