vou sy sussie in sy lang arms toe en ’n oomblik druk sy haar gesig teen sy bors. Dan stoot sy hom liggies weg, vee die trane met die agterkant van haar hand af en nooi hom binne.
“Dis wonderlik om jou te sien, ouboet. Wanneer het jy gekom? En hoe lank bly jy?”
“Ek is net ’n dag of twee hier en hoop om môre weer terug te vlieg as hulle vir my plek kry. Dit het alles baie vinnig gebeur. Maar ek wou jou in elk geval kom verras.”
Sy wys die woonstel vir hom, maar hou die hele tyd aan sy arm vas, bang dat hy sal verdwyn as sy hom laat los. Eers noudat sy hom sien en aanraak, besef sy hoe baie sy die hele vakansie na haar familie verlang het.
“Nou toe,” sê hy terwyl hulle van die balkon af kyk na die stukkie hawe wat silwerblou in die laatmiddagson vertoon. “Geniet jy jou vryheid, of is dit nie heeltemal so wonderlik as wat jy jou dit voorgestel het nie?”
“Natuurlik is dit wonderlik, maar ek verlang darem baie na julle almal en partymaal vang die eensaamheid my so ’n bietjie. Maar sodra Wilna kom en dinge aan die gang kom, sal dit seker weer te besig raak.”
Hy vra wat sy alles gaan doen en ’n bietjie onwillig vertel sy hom hoe sake staan.
“Jy sal maklik genoeg werk kry,” sê hy. “Daaraan twyfel ek nie. Maar Jeanne en ek het gewonder of jy nie lus het om ’n rukkie Pretoria toe te kom nie. Ek sal dadelik vir jou werk kry en die verandering sal jou goed doen. As jy bang is daar is nie oulike mans in die Transvaal nie – kom kyk gerus. Jy sal ’n verbasende aantal Maties onder hulle vind! Jy kan aan die begin by ons inwoon – finansieel sal dit vir jou baie makliker wees – en ek belowe jou ons sal ons glad nie met jou sake bemoei nie.”
Cathy kyk na haar broer, geraak deur die vriendelike aanbod, maar dan skud sy haar kop.
“Dankie, ouboet, dis lief van jou en Jeanne, maar voorlopig wil ek liewer hier bly. Ek wil op my eie voete leer staan.”
“Ek verstaan. Maar die aanbod staan, so as jy van plan verander, laat weet maar net. Jou kamer sal reg wees vir jou. Jy kom in elk geval Juliemaand by ons kuier. Terloops, sien jy ooit vir Andries? Of het julle alle diplomatieke betrekkinge verbreek?”
Sy lag. “Ons is nog goeie vriende – behalwe wanneer hy my kwaad maak. Hy het by my kom kuier die eerste dag wat ek hier ingetrek het en my die aand vir ete uitgeneem – hy het glo vir Ouma belowe om ’n ogie oor my te hou.”
“Wel, sus,” sê Charl, “jy ken natuurlik jou eie hart beter as enigiemand anders, maar Jeanne en ek was albei teleurgesteld toe ons hoor dat die troue nie net uitgestel is nie, maar dat jy ook die verlowing verbreek het. Wat het gebeur? Julle was dan albei so halsoorkop verlief.”
“Verlief, ja, maar dit was al. By Andries sal sy werk altyd eerste kom – en ek is nie bereid om ’n meubelstuk in enige man se huis te wees nie.”
Charl kyk sy sussie skerp aan en daar is ’n fyn glimlag op sy gesig. Maar hy sê niks.
Hulle gesels heerlik totdat sy later besef dat dit seker tyd is om te dink wat sy vir aandete gaan maak. Charl los egter die probleem op deur haar vir ete te nooi.
“Dit sal wonderlik wees. Maar ek wou jou darem graag gewys het ek kan kos maak – al is dit ook net spek en eiers.”
“Jy kan my volgende keer wys. Sal ons Andries nooi om saam te gaan?”
Cathy dink ’n oomblik na. Dit sal lekker wees om Andries weer te sien – al is sy nog vir hom kwaad. Maar as Charl môre al weer weggaan, wil sy hom vanaand met niemand deel nie, nie eens met Andries nie.
Hulle het lekker geëet en gekuier, maar sy het Charl gewaarsku dat sy halftien, wanneer een van Jos se programme uitgesaai word, weer terug in die woonstel wil wees. Charl wou natuurlik meer van Jos weet, en sy het hom die een en ander vertel.
“Hy klink na ’n interessante man,” sê Charl. “Jammer ek moet môre al weer teruggaan – ek sou graag met hom kennis wou maak.”
Hulle was betyds terug in die woonstel en Charl het saam met haar na die program geluister. Dit was ’n geselsie oor bekende operas en Cathy het met stille trots geluister. Die program was kunstig opgestel en Jos se mooi stem, so musikaal en vol vitaliteit, het haar met ’n vreemde opwinding vervul.
“Baie interessant,” sê Charl toe dit klaar was. “Ek sal vir Jeanne sê om volgende keer te luister. Maar vertel my gerus meer van Jos. Van waar ken jy hom?”
Sy het net vir hulle koffie gemaak, toe daar weer ’n klop aan haar deur is. Charl se wenkbroue lig, maar Cathy skud net haar kop. Sy kan nie dink wie so laat in die aand vir haar kom kuier nie.
Dit was Jos. Sy kuif het oor sy voorkop gehang, sy klere was gekreukel en hy het moeg gelyk. Maar die blou oë het geblink en hy was so opgewonde soos ’n skoolseun.
“Wel?” sê hy. “Hoe het dit geklink?”
“Pragtig,” sê sy. “Maar kom in. My broer is hier en ek het nou net vir ons koffie gemaak.”
Jos het ingekom en saam met hulle koffie gedrink. Hy was in ’n opgewekte bui en hulle het so lekker gesels dat dit twaalfuur geword het voor hulle dit besef het.
“Ek is jammer, mense, ek het nie besef dis so laat nie,” sê Jos verskonend. Hy groet Charl en voeg glimlaggend by: “Wees gerus, ons sal na haar kyk.”
“Hmmm,” sê Charl toe Jos weg is. “Nou verstaan ek waarom jy nie wil weggaan nie. Die ou, bekende jagvelde is te interessant.”
“Onsin,” glimlag sy. “Wat dink jy van hom, Charl?”
“’n Buitengewone man – ten spyte van sy deurmekaar hare en verkreukelde voorkoms. Geesdriftig, oorspronklik, begaafd en temperamenteel! Loop maar lig, sussie. Hy is seker ’n baie interessante vriend, maar as jy aan trou dink, sou ek liewer vir Andries neem.”
Charl is die volgende middag weer terug na Pretoria toe. Cathy het hom by die lughawe gaan afsien. Die kuier het haar goed gedoen en sy het sekerder van haarself gevoel. Alles sal regkom, sy moet net geduldig wees.
Sy was eintlik van plan om direk terug woonstel toe te gaan, maar was warm en moeg en eensaam, en het dit oorweeg om sommer iets in die stad te eet en dan na ’n middagvertoning toe te gaan. In die bioskoop sal dit ten minste koeler wees, en dalk sal sy daarna beter voel en weer lus voel vir werk.
Sy het voor ’n boekwinkel se venster gestaan en kyk na die jongste boeke wat daar uitgestal is, nog nie seker wat om te doen nie, toe iemand aan haar arm raak. Sy kyk op in Andries se glimlaggende gesig.
“Dokter Andries de Wet!” sê sy verras en haar gesig verhelder. Dan onthou sy dat sy nog vir hom kwaad is, en heelwat koeler vervolg sy: “Die wêreld is darem maar klein, nè? Het jy al weer vakansie?”
“Ek het stad toe gekom om ’n paar dinge te doen en my hare te laat sny,” antwoord hy onverstoord. “Is jy besig, of kan jy gou saam met my gaan eet?”
Sy aarsel. Sy is baie, baie lus om saam met hom te gaan, maar Andries moet darem ook nie dink hy kan maar net sy vinger lig, dan kom sy aangehardloop nie. Andries sien sy weifel en neem haar aan die arm.
“Kom, wat ook al die moeilikheid is, jy sal beter voel as jy eers iets geëet het.”
“Daar
