staan ’n groot skaal, en Andries vra haar om daarop te klim. Sy wil nog teëpraat, maar die volgende oomblik is sy op die skaal en Andries druk ’n sent in die gleufie. ’n Oomblik kyk hy na die naald wat haar gewig registreer, dan knik hy.
“Hmm! Is jy op dieet of het jy nie geld om kos te koop nie?”
“Ek het baie geld en ek is ook nie op dieet nie,” antwoord sy koud. Toe hulle aan tafel sit, haal hy sy sakboekie uit en maak ’n aantekening daarin.
“Wat teken jy nou aan?” vra sy nuuskierig.
“Jou gewig. Vir die rekord. As ek aan jou ouma verslag doen, moet dit darem op ’n wetenskaplike grondslag ge-skied. Gewig, bloeddruk, hart, longe, algemene gemoedstoestand, voorkoms . . .”
Sy kyk hom ’n oomblik fronsend aan, maar die bruin oë glimlag en onverwags giggel sy.
“Jy’s verspot,” sê sy. “Maar sowaar, Andries de Wet, as jy stories by my ouma aandra, vergewe ek jou nooit nie. Sjoe, maar ek is honger. Wat gaan ons eet?”
“Waarvoor is jy lus? Ek is vol geld!”
Sy kies en die kelner neem die bestelling. Dis heerlik om Andries weer te sien, dink Cathy terwyl haar blik ’n oomblik goedkeurend op hom rus. Met sy donker, kortgeknipte hare en helderbruin oë is hy ’n baie aantreklike jong man, en hy is seker baie populêr onder sy pasiënte.
“Nou toe, laat ek hoor wat makeer,” sê Andries saaklik. “Waaroor het jy so diep staan en peins daar voor die boekwinkel?”
Sy lag ’n bietjie onseker en sê spottend: “Dit lyk my jy sit een van die dae met my opgeskeep. Ek kan nie werk kry nie.”
“Wat het van jou aanstelling by die tegniese kollege geword?”
“Dit het ek nog, maar dis nie genoeg om van te lewe nie.”
Sy vertel hom wat gebeur het en hy luister stil.
“Wat het jy verwag?” sê hy toe sy klaar is. “Dis vakansietyd, niemand lees nou daardie tipe advertensies nie. Wag tot die skole begin en kyk of die reaksie dan beter is.”
“Ek hoop dit is,” sê sy sober. “Ek is nie baie lus om in ’n kantoor te gaan werk nie. En wie sê ek sal werk in ’n kantoor kry – my tikwerk is maar beroerd.”
“Hou moed,” troos hy. “Alles sal regkom. En as die ergste gebeur, kan jy altyd by jou ouma gaan bly.”
“Dankie,” sê sy liefies. “In daardie geval trou ek liewer met jou.”
’n Oomblik kyk die bruin oë in hare, dan skud hy sy kop.
“Nee, my lief. Jy het jou kans gehad! Ek het jou gesê ek is ná daardie Vrydag nie meer beskikbaar nie.”
Sy stem is lig en hy glimlag, maar sy voel skielik ongemaklik en kyk verleë weg.
“Jy hoef nie bang te wees nie,” sê sy koud. “Ek het maar net ’n grappie gemaak.”
“Natuurlik,” sê hy kalm. “Ons verstaan mekaar goed! Wat hoor jy van jou ouers?”
Die kos is heerlik en hulle gesels lekker, maar Cathy voel nie heeltemal op haar gemak nie. Wat het haar besiel om so ’n opmerking te maak!
Andries bied aan om haar gou huis toe te neem, maar sy bedank die aanbod.
“Dis net so maklik met die bus,” sê sy. “Dankie, dit was baie lekker. Ek sien nou weer kans vir die wêreld.”
Sy gesig versag effens.
“Alles sal regkom – wees maar net so ’n bietjie geduldig. En as die nood regtig druk, kan jy nog altyd tik- en snelskriflesse neem.”
’n Vlugtige oomblik rus haar hand in syne, dan draai hy om en stap flink weg. Cathy kyk hom met ’n frons agterna. Dis dieselfde Andries, en tog ook nie heeltemal nie. Daar is tye dat sy amper voel asof hy ’n vreemdeling is.
“Jy het jou kans gehad!” Verbeel jou! Het hy regtig gedink sy bedoel dit ernstig? Maar dit is nogtans ’n vreemde gedagte dat Andries nie meer beskikbaar is nie, al sou sy bereid wees om hom terug te neem.
Voor Wilna gekom het, het Cathy nog ’n kuiergas gekry. Annette het onverwags een oggend daar aangekom en ’n koppie tee saam met haar gedrink. Annette het ’n blou rok aangehad en het koel en baie mooi gelyk.
“Ek het net kom hallo sê,” sê sy toe Cathy die deur vir haar oopmaak.
Cathy was aangenaam verras om haar te sien – sy het gewonder of Annette regtig sal kom. Hulle het lekker gesels en Annette het haar uitgevra oor haar werk, maar sy het nie ’n woord van Jos of sy werk gesê nie. Cathy het opsetlik ook nie na hom verwys nie, en dit was eers toe sy opstaan om te gaan dat Annette terloops vra of sy hom al gesien het.
Cathy vertel haar dat Jos siek was, maar gelukkig gou herstel het en vol planne vir die toekoms is.
“Nog net so vol energie en geesdrif soos altyd,” merk Annette op. “Ek is bly dit gaan goed met hom.”
Cathy kyk onseker na haar, dan sê sy impulsief: “Jy en Jos was sulke goeie vriende en nou sien julle mekaar nooit nie. Het julle rusie gemaak?”
Daar is skielik ’n hartseer trek op Annette se mooi gesig.
“Jy kan dit seker rusie maak noem – ons het in elk geval besluit dit sal beter wees as elkeen maar sy eie pad gaan.” Cathy wag, haar oë vraend op Annette gerig, en ná ’n rukkie vervolg sy: “Ons was van plan om aan die einde van daardie jaar verloof te raak, maar toe . . . toe het die ou moeilikheid weer begin. En dít nadat dit lank so goed gegaan het dat ek gedink het hy is heeltemal genees. Ek was baie teleurgesteld en ongelukkig en het geweier om verloof te raak. Maar ek was bereid om hom nog een kans te gee en het voorgestel dat ons die verlowing ’n jaar lank uitstel. As hy ’n jaar lank kon uithou, kon ons dadelik verloof raak. Jos het hom vreeslik vererg – hy het gesê ek het geen vertroue in hom nie en dat dit baie onbillik van my was om sulke voorwaardes te stel. ’n Paar aande later het hy nie vir ’n belangrike afspraak opgedaag nie, omdat hy nie in staat daartoe was nie. Hy het my daarna om verskoning gevra – hy was altyd agterna so spyt en hy het belowe om weer te probeer, maar ek het genoeg gehad. Ek is miskien ’n lafaard, maar ek het net nie kans gesien om met Jos te trou nie – al het ek hom ook liefgehad. Liewer nou ’n bietjie hartseer as om later te sien dat alles wat vir jou kosbaar is – jou selfrespek, jou trots, jou liefde, jou hele lewe – vernietig word.”
Cathy haal haar skouers op.
“As jy so voel, was daar seker niks anders wat jy kon doen nie. Maar dis vir my moeilik om te glo dat dit so erg is. Die feit dat ek nog nooit so iets by hom gesien het nie, bewys tog seker dat hy genees is – of goed op pad na genesing is.”
“Dis moontlik. Ek hoop so. Daar is baie mense wat heeltemal genees word en daarna ’n vol en gelukkige lewe lei. Maar ek wil jou tog waarsku om baie versigtig te wees. Ek weet nie wat julle verhouding is nie . . .”
“Daar is nie ’n verhouding nie. Ons is vriende, dis al.”
“Ek hoop jy sal baie ander vriende ook maak. Die lewe is so interessant, en daar is so baie gawe mans . . .”
“Jos
