sakdoek blink en begin smaaklik daaraan eet. As sy geweet het, kon sy ten minste vir hulle ’n paar lekker hamtoebroodjies ingepak het. Maar sy is so gewoond aan Andries se deeglikheid dat sy nooit daaraan gedink het nie. Volgende keer sal sy beter weet.
Vir Jos is kos natuurlik van minder belang as die dinge van die gees. Sy is seker hy eet nie genoeg nie, daarom lyk hy soos hy lyk. Hy het iemand nodig om na hom te kyk, iemand wat sal sorg dat hy genoeg eet en rus.
“Haai,” sê Jos saggies langs haar. “Kom terug. Ek is besig om vir jou iets belangriks te vertel.”
“Ek was nooit weg nie,” sê sy. “Vertel maar, ek luister.”
Hulle het oor alles en nog wat gesels. Oor boeke en oor mense, oor die lewe en hulle planne en ideale. Later het hy ’n digbundel uit sy sak gehaal en met die gedreun van die see in die agtergrond vir haar daaruit voorgelees. Hulle het saam met die digter gedroom, gefilosofeer, gejuig en gepeins – hulle was een met die volmaakte dag en die son en die see. Heerlike gedigte, ewig en onverganklik, en sy sanik oor ’n hamtoebroodjie?
Heelwat later, toe dit so ’n bietjie koeler was, het hulle ge-swem en ’n rukkie in die son lê en bak. Jos se byna pynlike skraalheid het Cathy weer opgeval. Hy is heeltemal te maer, dink sy, maar sy het dit nie gewaag om iets te sê nie.
“Jy het my nog nie van jou vakansie vertel nie,” sê Jos onverwags.
“Dit was heeltemal lekker en daar was meer as genoeg om te doen, maar ek was nogal eensaam – ek het seker maar na my ouers en my broers verlang. Maar ek het lekker gerus en baie gelees, en ek is gereed vir alles wat voorlê.” Sy aarsel ’n oomblik, dan sê sy: “Ek het Annette ook daar gesien.”
“Annette? Het sy daar gekuier?”
“Sy het een naweek saam met Andries gekom – sy ouers het ook daar vakansie gehou.”
“Andries? Ek het nie geweet sy en Andries is so goed bevriend nie.”
“Hulle werk by dieselfde hospitaal en sien mekaar glo dikwels.”
Jos antwoord nie. Daar is ’n diep frons tussen sy wenkbroue en Cathy wonder wat hy dink. Sy moes seker nooit gesê het dat sy vir Annette gesien het nie.
“Wel,” sê Jos eindelik. “Andries en Annette! Wie het dit nou kon dink? Kom, dis tyd dat ons huis toe gaan.”
In die laatmiddag ry hulle huis toe. By die plek met die gevaarlike afgrond vertoef hulle weer ’n lang ruk, terwyl Jos stilswyend voor hom uitstaar. Dit is byna asof hy hom nie daar kan wegskeur nie. Die see is nou vol goud en silwer, en Cathy sit roerloos langs Jos, bang om die vreedsaamheid van die oomblik te versteur.
Jos hou van haar, dink sy toe hulle verder ry. Hulle is goeie vriende, maar tog bly hy in baie opsigte vir haar ’n raaisel. ’n Gekompliseerde persoonlikheid en dikwels seker ook ’n eensame mens. Hoe meer sy van Jos sien en hoe beter sy hom leer ken, hoe meer hou sy van hom en bewonder sy hom. Sy wens hy wil haar meer van homself vertel – nie net van sy planne en ideale nie, maar ook van sy vrese en die dinge wat hom pla. Maar vir daardie oomblik – dit weet sy intuïtief – sal sy geduldig moet wag.
By die huis het sy vir hulle ’n omelet en roosterbrood en koffie gemaak Tot haar blydskap het hy net so smaaklik soos sy geëet.
“Dit was heerlik, dankie,” sê Jos toe hy klaar geëet het. “Ek het nie geweet koskook is een van jou talente nie.”
“Dit is nie eintlik nie,” glimlag sy. “Maar my ouma het daarop aangedring dat haar kleindogters darem die elementêre beginsels van koskook ken.”
“Jou ouma? Die een wat stoksielalleen daar in die oudorp bly?”
Sy knik. “Jy moet eendag saam met my gaan dat jy haar kan ontmoet. Ons is almal maar in ons pasoppens vir haar, maar ons is ook lief vir haar en baie trots op ons mooi ouma. Sy is volgende jaar tagtig, maar jy sal dit nie sê as jy haar sien werk in haar huis en tuin nie. Haar verstand is ook nog besonder helder, en sy stel belang in alles wat gebeur – in familiesake sowel as die wêreld daar buite.”
“Ek sal haar graag wil leer ken. Dit klink vir my of jy so ’n bietjie na jou ouma kan aard. Wat het sy van die verbreekte verlowing gesê?”
“Sy was ontevrede en ek dink ’n bietjie teleurgesteld – Andries is een van haar gunstelinge en die Louws was al die jare hulle bure en goeie vriende gewees. Sy het ook die tafeldoek teruggeneem wat sy spesiaal vir my uitset gehekel het. Maar sy het later vir my gesê dis miskien ’n goeie ding dat ek ’n bietjie meer ervaring van die lewe kry voor ek trou.”
“Bedoel sy daarmee dat jy nog nie volwasse genoeg is nie?” vra hy glimlaggend.
“Dis moontlik,” sê sy skouerophalend. “Moet jy nou gaan?” vra sy toe hy opstaan.
“Dis al laat en ek het nog baie werk om te doen.” Onverwags sit hy sy arm om haar – die eerste keer dat hy so iets doen – en trek haar ’n oomblik saggies teen hom aan. “Nogmaals dankie vir alles – dit was ’n volmaakte dag, in alle opsigte. Jy is ’n baie spesiale meisie, Cathy, en ek sien uit na die jaar wat voorlê. Ek hoop dit gaan vir jou en my albei ’n baie interessante en produktiewe jaar wees.”
Hy laat sak sy kop en soen haar liggies op die mond, en soos een in ’n droom stap sy saam met hom deur toe.
Net die volgende dag het sy werk begin soek. Haar deeltydse aanstelling by die tegniese kollege sou haar bedags net ’n paar uur besig hou, en die salaris was nie genoeg om van te leef nie. Sy het ’n bietjie geld in die spaarbank in geval van nood, maar sy was vasbeslote om nie daaraan te raak nie. Sy wil vir haar ouers en almal wys dat sy na haarself kan kyk en op haar eie voete kan staan.
Sy het gehoop om ook by die uitsaaikorporasie werk te kry – Jos het belowe om ’n goeie woordjie vir haar te doen – maar tot haar teleurstelling was daar nie op die oomblik enige vakatures nie. Haar stemtoetse was egter geslaagd en sy is daar weg met die belofte dat hulle haar in gedagte sal hou. Maar sy het gewonder vir hoeveel meisies voor en ná haar hulle dieselfde belofte maak en het ’n bietjie bedruk gevoel.
Sy het die hele middag lank sommetjies gemaak en nadat sy die saak goed oorweeg het, het sy – ten spyte van wat Jos gesê het – besluit om ’n paar privaat leerlinge te probeer kry. Sy gee liewer taalles as om in ’n kantoor tikwerk te doen of die hele dag met droë, oninteressante lêers te werk.
Sy het dadelik ’n paar advertensies in die koerante laat plaas en ongeduldig gewag om te sien of dit enige resultate sal oplewer. Die eerste week het egter verbygegaan sonder dat iets gebeur, en haar hart het in haar keel gesit. Sy het so grootgepraat, sy was so seker dat sy op haar eie voete kan staan – wat ’n vernedering sal dit nie wees as sy weer by die familie moet gaan aanklop om hulp nie. Nee, daarvoor sien sy nie kans nie. Dan liewer in ’n kantoor gaan werk!
Sy sal volgende week weer advertensies laat plaas. Miskien sal dit dié keer beter gaan. Mense begin stadigaan van hulle vakansies af terugkeer en die skole heropen oor ’n week of twee. Dinge sal eers dan weer hulle normale gang gaan.
Cathy was een middag laterig alleen by die woonstel, besig om haar lesings agtermekaar te kry, toe daar aan haar deur geklop word. Effens ongeduldig staan sy op. Dis seker maar weer een van die talle straatverkopers wat heeldag by die woonstel aanklop.
Sy maak die deur oop. Dis haar broer Charl wat glimlaggend buite wag. ’n Oomblik staar sy haar besoeker aan asof sy
