kleur, maar met die glans van die jeug, en haar lippe is blinksag en rooi, sonder ’n teken van lipstiffie.
Debbie hou die ander gaste dwarsdeur die aand noukeurig dop. Byna almal is vreemdelinge vir haar. Daar is ’n paar van haar professors ook, blykbaar intieme vriende van die Van Wyks, want hulle noem mekaar almal op hul name. Die meeste van hulle sit by die brugtafeltjies. Die jongeres is meestal derde- en vierdejaarstudente, mense uit ’n ander wêreld. Tog is die skraal grysoogmeisie nie ’n enkele keer sonder ’n dansmaat nie. Paul het dikwels met haar gedans en daar was altyd iemand om sy plek in te neem. Sy het selfs een keer met professor De Hoop, wat sielkunde doseer, gedans. Dit was ’n outydse wals en die professor het haar gekomplimenteer toe hulle klaar was. Die jong mense van vandag kan nie meer wals nie, het hy gesê. Sy is gelukkig ’n uitsondering.
Hoewel almal baie gaaf was, kon Debbie maar nie tuis voel nie en sy het net geleef vir die tye wanneer Paul weer na haar toe kom. Sy was ook maar net te gretig om saam met hom in die tuin te gaan stap toe hy dit later in die aand voorstel.
Die maan het al hoog gehang en die tuin, vol tergende geure, was stil en wit met donker skaduweekolle. In stilte stap sy en Paul, haar hand in syne, dieper die tuin in. Hulle vertoef ’n oomblik by die dammetjie waar die maan tussen die lelies droom en stap dan verder.
Debbie snuif meteens die aandlug op.
“Aandblomme, Paul! Kan jy ruik?” sê sy opgewonde.
Paul glimlag.
“Kyk nou net hoe raak die kind in vervoering oor ’n ou aandblommetjie,” terg hy. “Sy is omring van rose, angeliere, katjiepierings, naeltjies, sering, jasmyn – die allermooiste wat Pretoria haar kan aanbied – en raak in vervoering omdat sy haar verbeel sy ruik ’n aandblommetjie!”
“Ek verbeel my dit nie,” sê sy beslis. “Hier is aandblomme naby. Ek sal vir Anne-Marie vra.”
“Dis nie nodig nie,” lag hy. “Ek weet waar hulle groei. Kom, ek sal jou wys.”
Saam buk hulle oor die bedding en met diep teue drink sy die geur van die aandblomme in. Dis of hulle geur die betowering van die aand nog verder verhoog en al is waarvoor sy nog ’n plekkie kon maak in haar hart. Maanskyn, sy en haar geliefde alleen in ’n droomwêreld, en nou nog die towerkrag van aandblomme ook!
Paul buk en pluk ’n paar van die blomme.
“O Paul, moenie,” waarsku sy vinnig. “Moenie dit pluk nie.”
“Waarom nie?”
Hy staan op, neem haar hand en trek haar ook op. Toe steek hy die blommetjies in haar hare, net agter haar regteroor. Stil kyk hy na haar, so koel en wit in die maanskyn, so ongekunsteld en mooi soos die aandblommetjies self. Bedwelmend mooi. Sy hande is meteens op haar skouers en sag trek hy haar na hom toe.
“Paul, nee, nie hier nie,” fluister sy.
Maar sy arms sluit styf om haar.
“Nou waarom nie?” streel sy stem haar. “Almal weet mos jy is my meisie.”
Sy praat nie meer teë nie. Die wonder om in Paul se arms te wees is te groot. Die belofte van die aand word vervul. Daar is ’n warm ekstase in haar, maar daar is rus ook. Haar verlange is gestil en sy voel veilig en diep gelukkig.
Lank staan hulle so, roerloos, terwyl die maan se silwer lig oor hulle spoel, oor die geurige tuin, die waterlelies in die dam, die blomkelkies aan hul voete . . . een met die wonder van die skepping.
“Ek het jou lief, Debbie,” fluister hy in haar hare.
’n Sagte suggie ontsnap haar bors. Paul het haar lief. By hom is sy veilig. Waarvoor is Trudie dan bang? In die beskermende sirkel van Paul se liefde voel sy sterk en seker, voel sy dat sy nooit weer bang en alleen sal wees nie.
Sy is die gelukkigste meisie op aarde.
Stadig, hand aan hand, stap sy en Paul terug na die huis, en die sterre se glans is in haar oë.
Hoofstuk 4
Hoofstuk 4
Dit was al laat, byna sononder, toe Louise Rabie ná ’n lang, vermoeiende dag by die huis kom. Waarom sy haar ook weer vir die skooldogters se jaarlikse konsert ingelaat het, weet sy nie. Sy sal blykbaar nooit haar les leer nie. So dikwels al het sy haar voorgeneem om vriendelik dog beslis te weier as hulle weer by haar om hulp kom aanklop. Maar die operette wat die dogters uitgesoek het, was ’n juweeltjie, een van haar gunstelinge, en toe die prinsipaal sê dat hulle nie kans sien om dit sonder haar hulp op te voer nie, het sy haar weer laat oorreed. Een maal per week sou sy kom kyk hoe hulle vorder en verbeter waar nodig. En hier is sy weer tot oor die ore in die werk. Nie een maal per week nie, maar drie, vier keer is sy die hele middag by die skool om te help en sy is nog steeds nie tevrede met hulle vordering nie. Minder as twee weke nog, dan is dit die groot aand, en as Louise Rabie hand bysit, mag daar nie fout wees nie. En dit is so ’n fraai klein operette, dit sal ’n skande wees as sy nie reg daaraan laat geskied nie. Blanche Rossouw, wat die hoofrol vertolk, het ’n mooi, sterk, suiwer stem – as die meisie net meer natuurlik en op haar gemak wil wees. En dan is daar die kostuums . . .
Met die intrapslag ruik sy dat die kos al weer gebrand het. Sonder om eers haar hoed af te haal, stap sy reguit kombuis toe. In die lang spieël aan die bokant van die gang sien sy haarself ’n oomblik in die verbygaan: ’n lang, nog taamlik skraal, goed geklede vrou. Maar sy is te kwaad om nog eers haar nuwe baadjiepak te bewonder.
In die kombuis is die kok besig om die swartgebrande kastrol te skuur. Die reuk van gebrande kos hang swaar in die kombuis.
“Josef!” Haar stem is verontwaardig. “Wat het gebrand?”
Ongeërg kyk die man na haar en sê kalm: “Dis die boontjies, Mevrou.”
Sy maak die kastrol oop en kyk. Hy het die boontjies wat nie te erg gebrand is nie bolangs afgekrap en in ’n ander kastrol met ’n klomp water opgesit. Sy skuif die boontjies eenkant; niemand sal dit eet nie. Sy sal maar ’n blikkie ertjies moet oopmaak, anders lyk die maaltyd so skraal. Johannes eet juis ook vanaand by die huis en die kind kan tog so lekker eet. Hy hou ook so baie van gestoofde boontjies, maar vanaand sal hy daarsonder moet klaarkom.
Sy stap by die kombuis uit om eers haar hoed af te haal. Sy is ontstig en vererg. As ’n mens alreeds moeg en prikkelbaar is, het jy nie nog geduld nie.
Sy hoor die sagte geween van Trudie se viool in die sitkamer. Aandagtig luister sy vanuit haar kamer en ná ’n rukkie is dit of sy kalmer word. Die meisie kan darem vir jou musiek uit daardie viool haal. Dis of dit saam met haar lag as sy bly is en saam met haar huil as sy treurig is. Dis jammer die kind kan nie meer tyd aan haar musiek wy nie. Maar sy wil nou eenmaal haar graad behaal en dan gaan onderwys gee. Die musiek is bysaak, sê sy. En tog het sy haar viool hartstogtelik lief en is dit Chopin waarna sy telkemale haar toevlug neem as sy ’n tydjie kry. Ja, sy het dit gelukkig getref met haar twee loseerders. Twee besonder aangename, hulpvaardige jong meisies. Waarom die mense altyd sê hulle verkies manstudente, weet sy nie. Meisies is stiller en netjieser, hulle eet nie soveel soos seuns nie, en hulle is goeie geselskap as sy die dag tuis is.
Sy stap na die sitkamer waar Trudie nog speel en maak die deur saggies oop. Trudie staan naby die oop venster, die viool onder haar ken, die bruin oë sag en vol drome. ’n Rukkie speel sy verder, maar dan, asof sy bewus is van iemand se teenwoordigheid, kyk sy om. ’n Oomblik later hou sy op en glimlaggend laat sy die viool sak.
