boeke, en dan bly dit nooit by die halfuurtjie nie. Maar ag, daar is net so ’n klein ou rukkie vir hulle oor. Wanneer sien sy dan ooit weer vir Paul? Sal sy ooit?
Sy is bang, bang vir die jare van skeiding wat voorlê, bang vir die gevaar dat meisies soos Anne-Marie, mooi en begaaf en ryk, intussen haar plek in Paul se hart sal inneem, moontlik vir goed. Wanneer sien sy weer vir Paul? Eendag as die jare verbygerol het en daar niks meer oor is om voor te leef nie, as haar jeug en haar drome verby is? Waarom voel sy so swartgallig oor die toekoms? Paul het haar lief en die jare van skeiding sal niks daaraan verander nie. Sy weet dit. Maar dit is dié vrees, dié onrustigheid, wat haar Paul by haar laat hou wanneer sy hom saans lankal huis toe moes gestuur het. Sy dink aan die stille verwyt wat sy in Trudie se blik lees, die onrus in Trudie se mooi bruin oë. Trudie is teleurgesteld in haar, maar sy kan dit nie verhelp nie. Trudie het nog nooit liefgehad nie, daarom kan sy so koel redeneer, daarom kan sy nie verstaan nie.
Een van die dae gaan hulle huis toe. Paul gaan eers huis toe, dan gaan hy saam met sy ouers see toe. En dan gaan Paul Kaap toe. Paul se pa is ’n dokter en Paul wil in sy pa se voetspore volg. Die begaafde Paul met sy innemende persoonlikheid is uitgeknip daarvoor om ’n dokter te wees. Al sy vrouepasiënte en al die verpleegsters wat saam met hom werk, sal op hom verlief wees, dink sy in ’n vlaag van jaloesie. Mistroostig maak sy haar boek toe, sluit haar oë en leun moeg met haar kop agteroor teen die bankie. Wat het met haar gebeur? Waar is al haar ideale, haar ambisie? Sy het so lank gedroom, so hartstogtelik uitgesien na die jare wat sy aan die universiteit sou deurbring; sy het sulke groot toekomsplanne gehad. En wanneer sy haar kursus voltooi het en ’n pos êrens het as onderwyseres – liefs in tale of geskiedenis – wou sy vir Doortjie en Poppie ook help om verder te studeer, en haar ma en pa help om ’n bietjie makliker en lekkerder te lewe. Maar sy sal weer regkom. Sy sal nog baie jare vir Paul moet wag. Paul sê hulle kan nou nie eens daaraan dink om verloof te raak nie. Sy ouers sal bitter teleurgesteld wees. En sy verstaan sy gevoelens baie goed. Hulle is nog so jonk. Sy sou graag haar pa se gesig wou sien as sy vir hom kom vertel sy wil verloof raak! Maar sy en Paul voel dieselfde en sy sal vir hom wag, al is dit ook hoe lank.
Paul het haar die middag laat kom haal om saam met hom te gaan ry. Die jakarandas is nou op hulle mooiste, elke boom ’n blou wolk met ’n blou tapyt soos ’n sagte weerspieëling aan sy voet. Stadig ry hulle met die strate langs terwyl Paul vir haar die stad se mooiste bome wys, maar nêrens is daar een wat mooier of digter of ’n dieper blou is as haar eie boom nie. By die Uniegebou vertoef hulle ’n rukkie en in die lae strale van die son word die blou nou ’n sagte persblou. Dis soos ligpers wolke wat oor die stad hang en die aandskemering self word ligpers.
Stadig stap Debbie en Paul met die trappe by die terrasse af. Die tuin is ’n massa kleure. Dis al byna sesuur, maar nog drukkend warm en bedompig. Die wêreld hier smag na reën, maar dit kan seker nie meer ver wees nie – elke dag bring die verlangde reën ’n bietjie nader. Maar die droë, uitmergelende hitte maak almal kort van draad. Sy en Trudie het vanmiddag byna rusie gemaak, en dit oor ’n beuselagtigheid. Hier in die groen koelte van die tuin, saam met Paul, voel sy weer rustig en kalmer.
“Kom ons sit ’n rukkie op die gras,” stel Paul voor toe hulle onder kom.
Die gras is droog en Debbie lê plat op haar rug, haar hande langs haar sye, en dis of die aanraking met die aarde geleidelik die spanning uit haar liggaam laat wegvloei. Sonder om te praat lê hulle daar, maar dit is ’n genoeglike stilte. Ná ’n rukkie sit Paul sy hand oor hare en sy aanraking is soos ’n ligte skok wat deur haar liggaam gaan. Sy lê roerloos, haar hand in syne. Wat ’n voorreg is dit om iemand soos Paul te hê wat jou liefhet, dink sy. Dis nie net fisiek nie – sy bewonder sy wakker verstand, al die eienskappe van liggaam en gees wat hom maak wat hy is. En Paul is lief vir haar, ’n eenvoudige eerstejaarstudentjie sonder geld of agtergrond. Wat sal sy doen as Paul volgende jaar weg is? Die eensaamheid en verlange sal ondraaglik wees, die dae oneindig lank en leeg. Sy sal maar leer, leer, leer sodat die maande en die jare kan verbyvlieg en die dag van hul saamwees gou kan kom.
“Ek wens ek kon jou saam met my Kaap toe neem, Debbie,” sê Paul sag.
“Dit sou wonderlik wees,” fluister sy.
“Kan jy nie maar gaan nie? Jy kan mos in Kaapstad ook verder studeer!”
Debbie lag.
“Ek sou graag wou hoor wat my pa sou sê as ek vra om my kursus in Kaapstad klaar te maak net omdat ek graag naby Paul Hugo wil wees!”
“Ek wil liewer nie hoor nie,” glimlag Paul. “Is jou pa baie kwaai, Debbie?”
“Ek weet nie . . . Ja, nogal, dink ek,” sê sy stil. “Hy is baie goed vir ons, maar ons is maar bang vir hom as ons die slag verbrou het. En jou pa?”
“Nee, hy is nie kwaai nie. Hy is ’n wonderlike mens en ’n baie goeie dokter. Hy is net altyd so besig. My ma hou al jare lank aan hy moet gaan spesialiseer en hom in die stad vestig waar hy rustiger sal kan werk en die lewe ook ’n bietjie sal kan geniet voordat hy te oud is.”
“En hy wil nie?”
“Nee. Hy sê hy hou van sy werk net soos dit is. Dit is veeleisend, maar baie interessant en ek dink met die jare het hy vasgegroei daar. Hy het ook soveel wat hom daar hou. Hy ken die mense en hulle ken hom. En hy het hom jare lank daarvoor beywer om die hospitaal te kry en het dit sien uitbrei en groei . . . hy voel nou self deel van daardie hospitaal. My pa is ’n baie knap chirurg – hy het al baie mooi komplimente van spesialiste in die stede gekry – maar hy voel hy moet bly waar hy is.”
Sy hoor die trots in sy stem en haar hart is bly daaroor. Sy voel of sy ook al deel het aan Paul se pa.
“En jou ma? Wil sy graag stad toe kom?”
“Tina? Ja, ek dink sy wil baie graag kom. Sy en my pa stry ook heeldag – nie regtig stry nie, niemand stry ooit met Tina nie . . .”
“Noem jy haar altyd Tina?” vra Debbie.
“Ja, vandat ek kan onthou. Maar sy is so jonk en lewenslustig. Almal sê maar vir haar Tina.”
“Is sy mooi?”
“Ja, baie mooi. Klein en fyn. Toe ek klein was, het ek altyd gedink sy is ’n sprokiesprinses met haar goue hare en blou oë.”
Daar is stilte. Debbie dink weer aan haar ma, aan die werk wat maar altyd wag, aan die opofferings wat sy moes maak om vir haar dogters te gee wat hulle nodig het. Sy is lief vir haar ma, maar sy het nooit aan haar gedink as ’n sprokiesprinses nie.
“Waaroor stry hulle dan?” vra sy na ’n rukkie.
“Stry? O ja, jy het my van stryk gebring. Nee, my pa wil hê ek moet saam met hom kom werk as ek eendag klaar is. Tina wil hê ek moet gaan spesialiseer en direk na ’n stad toe gaan.”
“En wie wen?” vra sy geïnteresseerd.
Paul glimlag.
“Ek dink Tina wen altyd as sy regtig wil. Maar in dié geval wil ek graag saam met my pa gaan werk. Ons droom al daarvan vandat ek ’n klein seuntjie is. Hy dink ook die ervaring van ’n jaar of twee, drie op die platteland is die heel beste leerskool vir enige jong dokter. Die tyd sal ons maar moet leer.”
Dit lyk maar net altyd of Paul so ligsinnig is, dink Debbie. As ons alleen is en hy gesels met my, leer ek hom al beter ken. Hy het hoë ideale en is nie bang om hard te werk nie. Hy is nie regtig so ligsinnig en so uitspattig soos hy altyd voorgee nie. En sy is skielik gelukkig, diep gelukkig.
Paul
