vergelding, nè Annie?”
Die omstandighede waarmee die ongeluk gepaard gegaan het, is vir hom nou eenmaal te snaaks, en in die lig van vandag se onthullings vind hy dit éérs ’n kostelike grap. Maar vir die res van sy gesin is daar niks snaaks aan die hele episode nie en Andries wonder brom-brom wat die hoof van hom sal dink as hy moet uitvind dat Annie sy suster is.
“Wat het hy gesê, Annie, toe hy jou sien?” vra meneer Celliers nuuskierig.
Daar is ’n onwillige laggie om Annie se mond toe sy antwoord: “‘Goeiemôre, juffrou Celliers. Het ons nie al vantevore kennis gemaak nie?’”
“En toe, wat sê jy?”
“‘Heel moontlik, meneer De Kock. U gesig lyk my baie bekend.’”
Meneer Celliers lag weer tot hy die trane uit sy oë moet vee, en sy gesin moet maar saamlag.
Mevrou Celliers lui die klokkie vir ete.
“Hou nou op met lag, Andries. Kom ons gaan eet voor die kos bederf. Toe maar, Annie, ek sal sorg dat Pappie meneer De Kock gaan spreek en alles regmaak. Moenie jou verder daaroor bekommer nie, hoor! Was nou net gou julle hande, hier is die kos al.”
En teen wil en dank moet meneer Celliers die middag die nuwe skoolhoof gaan spreek. Hy is ook glad nie so onwillig soos hy hom voorgedoen het nie, want hy wil nogal graag met die man kennis maak.
Hy tref hom gelukkig in sy studeerkamer aan, besig om te werk by tant Sannie se lessenaar.
“Meneer de Kock? Ek is Andries Celliers.”
Hy gaan sit in een van die gemakstoele wat Johan hom aanbied terwyl hy die jong hoof noukeurig bestudeer. Hy is al jare lank prokureur hier op Saailaagte en die sukses wat hy in sy werk behaal het, is nie soveel te danke aan die grondige wetskennis wat hy besit nie as aan sy nog grondiger mensekennis. Die aantreklike jong man hier voor hom dra sy onmiddellike goedkeuring weg. ’n Besliste jong man, ’n man van aksie en tog met die oë van ’n dromer en ’n idealis. ’n Man wat drome sal droom en die geleentheid sal skep om sy drome in dade te verander. Sy ou maat en vennoot, Ben Pienaar, kan van geluk spreek dat die jong man, in sy vlug na sy eindelike bestemming, hier op hul dorpie neergestryk het juis in dié kritieke tydperk van hul skool se geskiedenis.
Lank sal dit seer sekerlik nie wees nie!
Johan de Kock, al gewoond aan die geïnteresseerde, opsommende blikke van almal wat hy deesdae teëkom, kyk self ook die man hier voor hom met buitengewone belangstelling aan. Klaarblyklik ’n intelligente, ontwikkelde man en beslis ook die pa van die juffroutjie op sy personeel en die seun Andries in die matriekklas.
Wat sou die rede vir die vroeë besoek wees, of het hy maar net kom kennis maak?
“Meneer de Kock,” sê Andries Celliers nou, “ek kom eintlik vanmiddag hier as ’n afgevaardigde.”
Johan glimlag effens. Nou weet hy waarom meneer Celliers kom besoek aflê het.
“Ek sien jy kan raai waarom ek hier is. Meneer de Kock, ons hele gesin is baie jammer oor wat gebeur het. My dogter het ons gister van haar ongeluk vertel en vandag kom sy baie ontsteld uit die skool met die nuus dat die vreemdeling van gister haar nuwe hoof van vandag is.” Onwillekeurig plooi ’n laggie sy mondhoeke, maar hy vervolg ernstig, met prysenswaardige kalmte: “Volgens Annie is dit geheel en al haar skuld. Gewoonlik is sy baie versigtig en sy kan goed motor bestuur. Daar moes êrens ’n storende invloed gewees het wat aanleiding tot haar onverskilligheid gegee het.”
Johan merk op dat meneer Celliers nou nie meer lag nie, inteendeel, daar is ’n ernstige, half bekommerde uitdrukking op sy gesig te bespeur en Johan wonder meteens of die kêrel dan nie sy vaderlike goedkeuring wegdra nie.
Hardop sê hy: “Wel, dis nou verby, meneer Celliers, en ons almal het baie gelukkig daarvan afgekom. Kom ons vergeet dit maar.”
Meneer Celliers kyk hom stip aan.
“As jy dit kan vergeet, meneer De Kock, sal ek baie bly wees. Maar ek twyfel of jy dit dadelik sal kan doen. ’n Mens kan nie help om bevooroordeeld te wees teen so ’n persoon nie. Ek wed die ontmoeting was vir jou net so ’n onaangename verrassing as wat dit vir Annie was. Eerlik nou?”
Johan aarsel ’n oomblik, maar erken toe laggend: “Vir ’n oomblik, miskien. Maar om ’n heeltemal ander rede as wat u meen. U sien, ek het verwag – waarom weet ek nie, maar ek het – dat die dame op my personeel ’n bejaarde, ervare dame sal wees, en toe kom dié dogtertjie …”
“Onverantwoordelik, onverskillig, ligsinnig, onervare?” val meneer Celliers hom in die rede. “Dit moes ’n skok gewees het, meneer De Kock.”
“Meneer Celliers,” protesteer Johan, maar Andries Celliers val hom weer in die rede.
“Toe maar, meneer De Kock,” sê hy glimlaggend, “ek het nie ’n pleidooi vir my dogter kom lewer nie. Sy verdien die verleentheid waarin sy beland het ten volle, en sy sal haar self by jou in ere moet herstel. Ek is net baie jammer dat so ’n onhartlike verwelkoming jou te beurt moes val. My vrou wil graag hê dat jy gou een aand by ons sal kom eet sodat ons in minder ongunstige omstandighede nader kennis kan maak.”
“Dankie, meneer Celliers, ek sal graag kom.”
“Gaaf. En dan moet jy toelaat dat ek die skade aan jou motor herstel.”
“Nee, meneer Celliers, dit is nie nodig nie.”
“Asseblief, meneer De Kock.”
“Die skade is so gering …”
“Nie een van ons sal ooit gelukkig voel as ons dit nie doen nie. Kom ons neem sommer nou die motor na die garage.”
Ná nog ’n bietjie teëstribbeling willig Johan in en nie lank daarna nie is die twee op pad na die garage.
“So ’n meisiekind moes darem gery het!” is al wat meneer Celliers sê toe hy die motor sien. “Geen wonder dat jy so kwaad was nie.”
“Ek was nie kwaad nie.”
Meneer Celliers se oë flikker ondeund. “Annie verseker my dat jy onhebbelik was … daarom dat sy ook so onhoflik was.”
Johan kyk vinnig na meneer Celliers, toe glimlag hy ook effens.
“Meneer Celliers, u dogter was so wit geskrik dat ek bang was dat sy enige oomblik flou kon word. En dan sou ek waarlik nie geweet het wat om aan te vang nie. Ek het maar probeer om haar so kwaad te maak dat sy die skrik kon vergeet, en dit lyk tog of ek daarin geslaag het. Moet asseblief net nie vir haar sê nie.”
Meneer Celliers se lag is diep en aansteeklik. “Nee, ek sal nie vir haar sê nie. Ons sal maar die hele geselsery van vanmiddag as vertroulik beskou. Maar waar was Piet Grové die hele tyd?”
“Hy was blykbaar so besorg oor die skade aan sy spoggerige motor dat hy nie juis opgelet het in watter toestand u dogter verkeer het nie,” antwoord hy, sy stem sonder enige gevoel.
Johan het toe die Vrydagaand by die Celliers’s gaan eet. Barry Retief was ook daar en hulle het ’n genoeglike aand saam deurgebring. Barry het natuurlik ook sommer met die intrapslag vir Annie begin terg oor die ongeluk.
“Toe,
