vra sy onnadenkend, darem maar nie heeltemal op haar gemak in die boer se geselskap nie.
Die een donker wenkbrou gaan op. “In die Karoo? Nee, Juffrou, ek is ’n skaapboer.”
Skielik verleë oor haar onnosele vraag – sy weet dit tog immers – dompel sy haar nog verder in die verleentheid deur te sê: “Jy lyk nie na ’n boer nie, meneer Retief.”
Barry Retief lag.
“Het jy verwag dat ek ongeskeer in my kakiehemp en -broek en met ’n rol pruimtabak in my sak hier sal aankom, Juffrou?” En toe sy hewig bloos, vervolg hy laggend: “Selfs ’n boer moet darem ook ’n kispak hê, Juffrou. Dis noodsaaklik vir sy krediet.”
“Ek … ek … het dit nie so bedoel nie.”
“Hoe het jy dit dan bedoel?” hou hy aan.
“Ek … ek … weet nie,” stamel sy, ’n oomblik totaal van stryk gebring.
“Toe maar, ek weet,” terg hy nog. “Dis seker maar stadsnooientjies se algemene opvatting van ’n boer. So ’n Kaspaasfiguur met ’n ruie bos baard. Ek is jammer jy is teleurgesteld, Juffrou.”
Sy glimlag effens.
“Ek is nie té teleurgesteld nie. En dis ’n baie mooi kispak, meneer Retief.”
Dit is werklik ’n mooi pak van ’n ligte somerstof en die das wat hy daarby aan het, kan nie beter pas nie. Maar Magrieta se stem is spottend en met ’n glimlag ignoreer hy die opmerking. Die koffie kom en Magrieta skink dit vir hulle in. Met sy oë op die fyn wit hande wat die koffiepot en die melkbeker so lig en met grasie hanteer, sê Barry stadig: “Het jy mevrou Reyneke geken, juffrou Niemeyer?”
Sonder om na hom te kyk sê sy: “Sy was my tante.”
“Ek weet!” kom dit droogweg.
Magrieta kyk versigtig na hom, maar die bruin oë verraai niks nie en koel sê sy: “Ek het haar nie baie goed geken nie. Ek het haar ’n paar maal gesien kort voor sy oorlede is.”
“Wat het jy haar dan aangedoen dat sy so ’n testament moes maak?”
Verras en vererg kyk sy vinnig na hom en hy sien die skielike twyfel en ongeluk in die gevoelvolle oë voordat sy, bewus van die skerp oë wat haar so deurdringend aankyk, vinnig weer wegkyk. Sy antwoord hom nie, haal net haar skouers op en gaan aan om haar koffie te drink.
Ná ’n stiltetjie vra hy weer: “Jou ouers is albei dood, nie waar nie?”
“Ja.”
“Hoe lank al?”
“My pa byna vier jaar, my ma twaalf.”
“Hoe oud is jou broer?” vra hy belangstellend.
“My broer is agtien jaar oud.”
“En jy, Juffrou?” vra hy sag, ’n glimlag om sy mond. “Hoe oud is jy?”
Sy kyk na hom, koel en uitdagend, toe sê sy, haar stem heuningsoet: “Oud genoeg om te weet wat ek doen. En nou, meneer Retief, sal ons liewer weer oor jou kispak gesels? Sê my tog, is dit van jou eie skape se wol gemaak?”
’n Oomblik kyk hulle in mekaar se oë, byna asof hulle kragte meet, toe sê hy: “Ja, Juffrou. My vrou het dit self gespin en geweef en gemaak.”
“Jou vrou?”
“Ja. O, ek het ’n paar maande gelede jakkalsgif in haar pap gegooi. Sy het sulke aaklige flou koffie gemaak.”
’n Liggie begin in Magriet se oë flikker, maar sy hou haar blik bedees op die tafel gerig.
“Wat ’n verlossing was dit tog seker nie vir haar gewees nie.”
“Ek weet nie, sy was baie lief vir my!” Onverwags sê hy, sy blik deurdringend: “En jy sê jy het geen belang by mevrou Reyneke se geld nie?”
Koel en beslis, met ’n waarskuwing in haar stem, antwoord sy: “Nee, meneer Retief, ek het geen belang daarby nie.”
Tot haar verbasing sê hy nie ’n woord verder daaroor nie. Maar toe hulle na die trein stap, vra hy ewe ongeërg: “Ek gaan ook vir ’n paar dae Pretoria toe. Gee jy om as ek saamry, Juffrou?”
O so! dink sy. So-o!
“Gaan jy vir sake?” vra sy beleef.
“Ja, sake … en ander dinge ook,” antwoord hy, ’n glimlaggie om sy mond.
’n Kruier gaan haal sy koffer en jas uit die bewaarkamer waar hy dit die oggend gelaat het, en saam stap hulle na die Pretoria-trein.
“Het jy nie ’n jas gebring nie, Juffrou?” vra hy skielik.
“’n Jas? In dié hitte?” vra sy verbaas, en skielik sien sy die blou stapels donderwolke wat so onheilspellend naderkom. “O my magtie! Ek het nooit gedink dit sal reën nie.”
“Vanmiddag spoel ons weg,” sê hy. “Sal daar iemand op die stasie wees om jou te kom afhaal?”
Sy skud haar kop.
“Ek was self nie seker hoe laat ek sou terugkom nie …”
Die trein is gepak en telkemale loer die mense onrustig agter hul koerante uit na buite, na daar voor waar die blouswart weer grimmig en dreigend wag. Ek moes darem maar my reënjas gebring het, dink Magrieta. Met ’n frons tussen haar fyn, donker wenkbroue kyk sy na die verbyvlietende velde waaroor die donker wolkskaduwees vinnig beweeg. Sy vertrou die man se Pretoria-toe-ganery glad nie. Watter kamtige sake het hy nou ewe skielik in Pretoria? ’n Baie aangename en aantreklike jong man, maar blykbaar weet hy dit self ook en hoe minder sy van hom sien, hoe beter. Versigtig loer sy na hom waar hy langs haar sit en koerant lees en vind sy oë glimlaggend op haar gerig. Half vererg, koel vraend kyk sy na hom. Hy leun nader na haar en bo die geraas van die trein sê hy naby haar oor: “Ek het maar sommer gelag.”
Toe hy haar afkeurende maar darem nuuskierige blik sien, vra hy: “Wil jy regtig weet?”
Sy skud haar kop, maar hy leun tog nader en sê: “Ek het maar sommer gelag omdat ek amper ’n vrou met die naam van Grietjie gehad het.”
Tot haar ergernis bloos sy weer effens, maar sy probeer darem koel sê: “Juffrou Margaretha Helena Niemeyer is die naam.”
Die storm bars meteens om hulle los en knetterend stort die reën op die dak en teen die vensterruite van die trein wat so vinnig deur die grys namiddagskemerte beweeg. Daar is hael in die lug en ’n koel luggie kom onverwags by die venster in. Met ’n besorgde blik na die meisie wat so sonder jas daar sit, staan Barry Retief op en maak die venster langs haar toe.
“Hoe oud het jy gesê is jy?” vra hy toe hy weer sit, maar sy maak of sy hom nie hoor nie en in stilte sit hulle so tot hulle, nie lank daarna nie, die Pretoria-stasie binnetrek.
“Hoe op aarde gaan ek jou droog by die huis kry?” vra hy besorg toe hulle saam die perron afstap terwyl die reën eenvoudig neergiet.
“Ek sal my self
