die pa?”
“By die werk. Me. Prentiss sê hy werk snags by ’n deurnagwinkel. Hy is nog nie in kennis gestel nie, maar ons behoort dit gou te doen, voordat een van die bure hom bel.”
Kent gaan in en kyk in die huis rond. Klein kombuisie en woonvertrek aaneen, verweerde, vuil blou mat, ’n rusbank en een stoel in die beknopte ruimte. “Kon julle agterkom waar toegang verkry is?”
“Me. Prentiss sê die agterdeur was nie gesluit nie, maar sy dink dis omdat die kind daar uitgegaan het. Sy het by hierdie deur onder die motorafdak ingegaan. Sy sê dit was ook nie gesluit nie.”
Kent sien krapmerke om die sleutelgat wat kan aandui dat iemand met die slot gepeuter het. Hy gaan in en kyk rond. Daar lê ’n handsak op die vloer met die inhoud uitgestrooi. Geen teken van ’n beursie nie. Hy kyk na die ander voorwerpe in die vertrek. Speelgoed, ’n doekesak, ’n vuil eetstoeltjie, ’n platskermtelevisiestel.
“Hoekom sou ’n inbreker die TV los?” wonder hy hardop.
“Ja, ek het ook gedink dis eienaardig.”
Kent probeer iets hieruit wys word. Dalk kon die persoon nie die TV wegdra nie. Dalk wou hy net vinnig kontant in die hande kry. Maar hoekom hier? Wat sou hom laat dink enigiemand in hierdie buurt het bondels geld wat rondlê?
Hy kyk verder rond. Daar is nie juis enigiets wat waardevol is nie. Die huis is verwaarloos, die verf dop af en daar is bruin watermerke aan die plafon. Die vloerplanke is kromgetrek.
Hy kyk in die gang af en sien een van die ander polisiebeamptes in die deuropening van ’n slaapkamer. Hy gaan soontoe.
Op die bed lê ’n jong vrou op haar rug asof sy rustig slaap, met bloed op die kussing onder haar kop. Daar is ’n koeëlwond in die middel van haar voorkop. Haar oë is toe. Sy was waarskynlik aan die slaap toe sy geskiet is en het niks daarvan geweet nie.
Dit was ten minste vinnig verby en die moordenaar het niks aan die kinders gedoen nie.
Hy haal sy kamera uit en neem ’n paar foto’s. Die tegniese ondersoekspan sal die ware misdaadtoneelfoto’s neem, maar Kent hou daarvan om sy eie foto’s te neem, net om seker te maak dat niks tydens die ondersoek verskuif word nie.
Hy hoor Andy se stem waar hy met die polisiebeampte by die deur na die motorafdak praat. Kent kyk na die polisieman naby hom wat effens wegstaan en steeds ontsteld lyk. “Wat weet ons van haar man?”
“Die buurvrou sê hy het ’n dwelmprobleem. Hy het al rehabilitasie ondergaan. Daar is ’n geskiedenis van mishandeling, maar daar is nooit ’n klag by die polisie gelê nie. Hy is onlangs voorwaardelik vrygelaat ná ’n dwelmklag.”
Die man het dus die agtergrond en ingesteldheid om so iets te kon gedoen het.
Andy kom staan in die deur en kyk in. “Môre, ouens.”
Kent knik vir hom en praat dan weer met die polisieman. “Het die buurvrou die skoot gehoor?”
“Nee, sy sê sy het niks gehoor totdat die kind aan haar deur kom klop het nie.”
Hy stel hom voor hoe die vierjarige kind oor die werf gehardloop het om vir haar ma hulp te soek. Sy maag trek op ’n knop. ’n Pa sal tog seker nie die ma vermoor en los sodat sy kind op haar moet afkom nie? Maar wie kan sê waartoe hy in staat sal wees as hy onder die invloed van dwelms is?
“Andy, kom ons gaan praat met die buurvrou. Daarna kan ons hoor wat die man te sê het. Hy is veronderstel om by die werk te wees en is nog nie in kennis gestel nie.”
“Dink jy hy weet reeds?”
“Kan wees.” Hy haal sy foon in die loop uit en skakel die polisiekantoor se nommer. Hy vra ’n sersant om die man ‒ William Lawrence, ook bekend as Bo ‒ se misdaadagtergrond na te slaan en per e-pos aan te stuur. Hy sal probeer om die lêer op sy slimfoon oop te maak.
Hulle stap na die lendelam huis langsaan en klop aan die deur. ’n Klein vroutjie van omtrent sestig maak oop.
“Me. Prentiss?”
“Ja,” sê sy.
Haar oë is rooi en opgeswel en haar neus is ook bloedrooi. Sy het klaarblyklik ’n moeilike tydjie deurgemaak. “Ek is speurder Kent Harlan van Atlanta se moordafdeling. Dis my spanmaat, Andy Joiner. Kan ons inkom om met jou te praat?”
“Ja, maar moet asseblief nie die kinders ontstel nie,” sê sy met ’n gedempte stem. “Ek het hulle iets te ete gegee en hulle gekalmeer.”
Kent stap in. Die dogtertjie sit by die tafel en krabbel op ’n stuk papier. Die baba sit op die vloer en speel met plastiekblokkies.
Milly gaan tel die kleintjie op. “Die arme dingetjie het verskriklik gehuil,’ sê sy sag.
Die dogtertjie het nog steeds die kamerjas met bebloede moue aan en haar voete is kaal. “Ek moet met die kind praat,” fluister hy vir Milly.
Sy lyk ongelukkig, maar knik.
Hy gaan na die tafel en trek ’n stoel uit. “Hallo,” sê hy.
Die dogtertjie kyk met gevoelvolle oë na hom op toe hy gaan sit. Daar is ’n slymkors onder haar neus. “Hallo,” sê sy.
“Ek is Kent. Wat is jou naam?”
“Allie.”
“Allie, kan jy vir my vertel wat gebeur het toe jy vanoggend wakker geword het?”
Haar onderlip bewe en daar kom trane in haar oë. “Mamma is dood.”
“Het jy ’n geraas gehoor.”
“Nee.”
“Het jy haar met iemand hoor praat? Het jy enigiemand in die huis gesien?”
“Nee. Sy wou nie praat nie, want sy wou nie wakker word nie.”
“Jy het nie ’n harde geluid gehoor nie?”
Sy frons terwyl sy dink. “Ek het gedroom van ’n harde geluid.”
“Het jy dit gedroom?” vra Kent. “Het dit jou wakker gemaak?”
“Ek weet nie.”
Dis nie maklik nie. Die kind het waarskynlik die skoot in haar slaap gehoor, maar nie heeltemal wakker geword nie.
“Wat het jou laat opstaan?”
“Carrie wat huil.”
“Niks anders nie?”
Sy skud weer haar kop en gaan voort met haar tekening.
Kent probeer weer. “Allie, het jy Carrie kort ná die harde geluid hoor huil?”
“Nee,” sê sy. “Die harde geluid was ’n droom, maar die huil was regtig. Dit was later.”
Hy sal meer weet nadat die mediese ondersoek die sterftyd bepaal het. Hy kyk op na me. Prentiss.
