kan jy ons van mnr. Lawrence vertel?”
“Ek hou nie juis van hom nie,” sê sy gedemp. “Hy het ’n probleem met kokaïen gehad. Hy is ’n paar maande gelede in hegtenis geneem en was ’n rukkie in die tronk. Toe het hulle hom laat uitkom vir rehabilitasie. Dit was net ’n paar maande gelede.”
“Het hy al weer begin om kokaïen te gebruik?”
“Nie sover ek weet nie. Devon het vir my gesê dit gaan goed. Dat hy nugter bly en elke aand gaan werk. Sy het gesê hy was die afgelope tyd nog nie weer gemeen teenoor haar nie.”
Die ander polisiebeampte het van gesinsgeweld gepraat. Hy het die inligting seker by haar gekry. “Gemeen op watter manier?”
“Ek kon hom partykeer hoor skree. ’n Paar keer het ek kneusplekke gesien. Hy het eenkeer haar neus gebreek, maar selfs toe wou sy nie polisie toe gaan nie. Sy het hulle uiteindelik gebel toe sy op ’n groot klomp kokaïen in haar huis afgekom het en die baba dit byna in die hande gekry het. Dit het haar kwaad genoeg gemaak om hom aan te gee. Dis toe hy gearresteer is.”
Kent en Andy kyk na mekaar. As die vrou verantwoordelik was vir sy tyd in die tronk en voorwaardelike vrylating, het hy dalk laas nag wraak geneem. “Waar werk hy?”
“By daardie deurnagwinkel by die Exxon-vulstasie. Die naam is JR’s 24/7.”
Kent hoop hulle sal meer uitvind deur met die man te praat en sy reaksie op sy vrou se dood te sien.
“Dink julle hierdie moordenaar kan dalk terugkom?” vra sy. “Ek bly alleen en ek is op my senuwees.”
“Ons kan nie sê nie. Maar ons gaan ons bes doen om hom te vang.”
“Maar hoe het die man ingekom? Dink julle dit was Bo?” fluister sy terwyl sy na Allie kyk om seker te maak sy hoor nie.
Kent antwoord haar nie. “Ons volg alle leidrade op, maar het nog geen antwoorde nie.”
“Wat moet ek nou met die kinders maak? Ek moet Allie skoon aantrek, maar ek kan nie daar ingaan om haar klere te kry nie.”
“Ons sal iets kry wat sy kan aantrek en iemand laat kom wat na hulle kan omsien totdat ons ’n familielid kan kry wat hulle sal kom oplaai.”
“Toemaar, dis nie nodig nie. Hulle ken my. Ek pas hulle dikwels op. Ek sal hulle hier hou totdat hulle pa of ouma kan kom.” Sy bars in trane uit en druk haar gesig in haar hande. “Dis so verskriklik. Arme Devon.”
Hy weerstaan die drang om haar te troos, maar hoop iemand sal dit doen. Toe hy en Andy uitgaan, hoor hy hoe sy haar deur toesluit.
“My geld is op die man,” sê Andy. “Wat wed jy dat hy nie kan bewys hy was heelnag by die werk nie?”
“Ons sal binnekort weet.”
Kent laat Andy by die misdaadtoneel agter. Op pad na die winkel oorweeg hy die moontlikheid dat die man nie betrokke was nie. Hy voel die brandpyn in sy ingewande wat hy altyd kry wanneer hy ’n familielid van ’n moord in kennis moet stel. Dis vir hom die swaarste aspek van sy werk.
Hy kry die plek, ’n ou, verwaarloosde gebou met diefwering voor die vensters. Die winkel is verlig en deur die venster sien hy ’n man wat agter die toonbank op ’n stoeltjie sit en na die televisie bo sy kop kyk.
Kent klim uit sy motor en stoot die glasdeure oop om in te gaan.
“Môre, hoe gaan dit?” vra die man agter die toonbank. Hy lyk nugter. Sy oë is helder, al lyk hy moeg.
“Is jy Bo Lawrence?” vra Kent.
Die man kruis sy arms oor sy bors. Verdedigend. Behoedsaam. “Ja, hoekom?”
“Ek is ’n polisiebeampte van Atlanta se moordafdeling.”
Die man se gesigsuitdrukking verander en diep plooie vang die skaduwees van die stowwerige lig. “Moord? Wat het gebeur?”
“Ons is vanoggend na jou huis uitgeroep. Jou vrou is geskiet.”
Kent hou Bo se gesig dop. Hy sluk sodat sy adamsappel op en af spring. Dis moeilik om te weet of die kleur van sy gesig verander ‒ hy is buitendien bleek. “Geskiet? Maar sy is oukei, nè?”
“Ek is bevrees sy het dit nie oorleef nie.”
Bos se mond val oop en ’n oomblik lank is hy sprakeloos. Hy druk albei hande in sy vetterige hare en trek sy vuil vingers daardeur. “Maar … ons het nie skietgoed in die huis nie. Ons hou nie … wie … wat het gebeur?”
“Dit lyk na ’n inbraak. Iemand het ingekom en haar in haar slaap doodgeskiet.”
Hy stik byna soos hy na asem snak. “Die dogtertjies … my kinders … is hulle …?”
“Hulle makeer niks. Jou dogtertjie Allie het op haar ma afgekom.”
Hy kantel asof hy gaan omval en gryp na die toonbank. “Allie? Wie het dit gedoen?”
Kent hou sy stem gelykmatig. “Ons wou jou in kennis stel en uitvind wie ons omtrent jou kinders kan bel.”
“Waar is hulle nou?” vra hy met sy gesig vertrek van wat na ware pyn lyk.
“Hulle is by Milly Prentiss van die huis langsaan.”
Hy knik. “Milly … dis goed.”
Daar is geen trane nie, maar dis nie buitengewoon nie. Dis ’n groot skok om van ’n moord te hoor en mense reageer op verskillende maniere. “Wie … wie het die polisie gebel?”
Dit is ’n vreemde vraag. Dis nie iets waaraan die meeste mense dadelik dink nie. “Dit was Milly, nadat jou dogtertjie na haar gegaan het.”
“So … het sy gesien wie dit gedoen het?”
“Nee, ek is bevrees nie. Ek wil hê jy moet asseblief saamkom na die polisiekantoor sodat ons daaroor kan praat. Dalk kan jy ons ’n paar leidrade gee.”
Hy kyk af na die kasregister. “Ja … natuurlik. Ek moet my baas bel. Ek sal die winkel moet toemaak.”
Kent kyk om hom rond. “Wanneer het jou skof gisteraand begin?”
Eers lyk dit asof die man nie hoor nie. Hy staar in die niet asof hy die nuus probeer verwerk. “Um … gisteraand agtuur. Ek werk skofte van twaalf uur.”
“Het jy in daardie tyd ooit hier weggegaan?”
Die man tel die telefoon op, maar skakel nie die nommer nie. “Nee, glad nie. Ek was heelnag hier. Ek het nie eers uitgegaan om te rook nie. Ek probeer ophou.”
Ken se oë dwaal na die veiligheidskamera teen die plafon agter die toonbank. Hy kan die video-opname in die hande kry om die man se bewering te bevestig.
“Kyk, ek weet julle dink altyd eerste aan die man as die skuldige.” Sy stem klink horterig en hees. “Maar ek sweer … ek was lief vir my vrou. Ek sal niks doen om haar seer te maak nie.” Hy druk sy bewende hand voor sy mond terwyl die hartseer dieper kepe op
