la Fontaine se een wenkbrou lig.
“Dit klink asof iemand afgeloer het,” sê hy dan onbekommerd, maar wonder tog hoeveel van sy ontmoeting met Leia gesien is.
Beatrice lyk ongelukkig. “Ek wou nie … Ek het uitgegaan om by jou aan te sluit en toe sien ek julle daar … sommer so oop en bloot in die maanskyn.”
Die graaf se gesig verstrak. “Wat het jy presies gesien?”
Beatrice is heeltemal kalm. Haar bruin oë kyk reguit in dié van die graaf.
“Alles wat nodig was. Dit was ’n besonder teer toneeltjie, Jacques.”
Sy gesig verdonker. “Ek hou nie van jou insinuasies nie, Beatrice,” sis hy, en sy deins ietwat verskrik terug. “Leia is ’n verwarde mens, en ’n bietjie vriendelikheid kan geen skade doen nie.”
Die ou gravin lyk geskok. “Leia … dan was dit weer Leia. Jacques, dit kan nie so voortgaan nie. Sy is ’n slavin en jy moet dit nooit vergeet nie!”
Hy kyk vinnig na sy moeder. “Beskuldig u my ook van ongehoorde gedrag?” vra hy ysig. “Ek ken my plek, en Leia is vir my niks anders as ’n verwarde, ongelukkige mens nie! Ek weet waar ek die streep moet trek!”
Beatrice het haarself weer onder beheer.
“Ek hoop van harte so, Jacques. Die probleem is net dat sý jou optrede dalk anders mag vertolk. Ek het gesien hoe sy op haar knieë gaan en jou hand soen.”
Sy groen oë skiet vuur. “Dis die manier waarop die slawe dankbaarheid bewys, Beatrice, maar ek glo nie dis iets wat jy al voorheen gesien … óf beleef het nie.”
Sy knip haar oë. “Dit was gemeen!”
Hy draai sy rug na die twee vroue toe hy ’n glas wyn inskink. Dan kyk hy weer om.
“Die waarheid kan soms seermaak,” antwoord hy kil.
Die gravin sug. “Dis belaglik van julle om ’n slavin toe te laat om jul vriendskap te bederf.” Sy kyk na haar seun. “Ek verwag van jou om Leia te verkoop aan enigiemand wat belangstel. Dit behoort nie te moeilik te wees om so iemand te kry nie.”
Hy kyk na sy moeder met koue, groen oë.
“Ek is jammer, madame, maar ek gaan dit nie doen nie. Leia bly op La Liberté.”
Nicole snak na haar asem. Dit gebeur al hoe meer dat Jacques haar uitdruklike wense verontagsaam.
“Jy stel my diep teleur, Jacques.”
“Dit spyt my, madame.”
Sy staan op. Haar gesig lyk skielik oud en moeg.
“Dan is daar niks verder te sê nie.”
Beatrice kyk die ou vrou fronsend agterna toe sy die vertrek verlaat. Dan draai sy terug na Jacques.
“Wat het in jou gevaar?” roep sy omgekrap uit. “Hoe kan jy só teenoor jou eie moeder optree?”
Hy gaan by die venster staan. “My moeder is ’n liewe, gawe mens, maar ek kry die idee dat jy haar vol gif pomp. Jou wrewel teenoor Leia is ongegrond en ongevraag.”
Sy snak na haar asem. “Jacques!”
Hy kyk om na haar. “Hoekom so ontsteld, Beatrice? As jy met my wil kragte meet, sal jy moet kan verdra wat jou kant toe kom. Hier op La Liberté is ék die baas en niemand anders nie. Jy kan nie aan my voorskryf wat ek moet doen nie.”
Sy skud haar kop ongelowig. “Jy het voorwaar baie verander. Voorheen sou jy nooit daarvan gedroom het om my so te beledig nie.”
Hy glimlag sinies. “Voorheen het jy my nie uitgedaag nie.”
Sy aarsel. “Nou goed, as dit is hoe jy voel, sal ek nie meer so dikwels hierheen kom nie.” Haar stem klink onseker en bewerig. “Ek is jammer as ek jou kwaad gemaak het.”
Hy lag skielik. “Dis beter. Ek hou van onderdanige vroue. Mooi, vriendelike vroue.”
Beatrice bloos teen haar sin. Sy wou nie op hierdie manier kop gee nie, maar as dit hom gelukkig maak, is dit goed so.
Jacques voel tevrede. Die ongemaklike situasie is gered en sy gewone lewe is nie versteur deur wat vannag gebeur het nie. Nie Beatrice óf sy moeder sal ooit weet dat hy vanaand baie amper deur die wit slavin vermoor is nie.
Al waaroor hy wonder, is hoekom sy in daardie breukdeel van ’n sekonde van plan verander het. En hoekom het hy nie sy kop weggeruk nie? Was daar diep binne-in hom die wete dat sy dit nie werklik sou doen nie?
Teen die middel van Desember begin die eerste druiwepluk. Die trosse hang deurskynend aan die stingels. Op hul dun skille lê die skimmel soos ’n fyn poeier. Nie al die trosse is al gereed om gepluk te word nie, en oor twee weke sal die hele proses van voor af herhaal word. Soms moet die slawe tot drie keer die wingerde ingaan voordat die laat oes gepluk word. Dan eers is dit verby en is daar ’n blaaskansie voordat die wingerde vir die volgende jaar gereedgemaak moet word.
Terwyl die slawe in die wingerde werk, kom ’n man te perd by hulle verby. Hy hou sy perd by Leia in en wag totdat sy opkyk. Dan grinnik hy en ry verder.
’n Koue rilling gaan langs haar ruggraat af. Sy het die man nog nooit in haar lewe gesien nie, maar ’n gevoel van onrustigheid bly by haar. Sy hou hom fronsend dop totdat hy die herehuis bereik en uit die saal klim. Dan gaan sy weer aan met pluk.
Die graaf ontvang die vreemdeling ietwat teësinnig. Daar is baie wat hy nog vandag op die landgoed gedoen moet kry en hierdie onderbreking kan hy nie eintlik bekostig nie.
“Bonjour, monsieur,” groet die man met sy hoed in sy hand. “Ek is Henri Gréville en ek is jammer dat ek u so ongenooid kom besoek.”
Die graaf verberg sy irritasie met moeite. “Wat is die doel van u besoek, monsieur?”
Gréville aarsel en sê dan: “Ek wil u wit slavin by u koop.”
De la Fontaine se oë vernou. “Om watter rede?”
“O, my redes is heeltemal edel, monsieur. U sien, ek is bereid om met haar te trou.”
Die graaf draai weg. Dit is een moontlikheid waaraan hy nog nie durf dink het nie. Die een of ander tyd sou iemand tog opgedaag het om hom om haar hand te kom vra. Met een van die slawe op die landgoed kan sy nie trou nie, en dus móés iemand soos hierdie monsieur Gréville opdaag. Leia se skoonheid is reeds wyd en syd bekend.
“En wat bied u vir haar aan, monsieur?” wil hy weet terwyl sy rug nog steeds na die man gedraai is.
“Sesduisend dukate.”
De la Fontaine frons. “Het u ’n huis waarheen u haar wil neem?” vra hy toe hy weer omdraai na die man.
“Ja, ek het ’n huis in die Wamakersvallei. Ek is egter nie dikwels daar nie omdat ek die meeste van die tyd in die wildernis is. U sien, ek is ’n grootwildjagter en maak my bestaan uit die verkoop van velle.”
“Ek
