ek van haar ’n speelbal maak?” vra die graaf koelbloedig. “Ek moet haar verkoop en wegstuur na ’n nuwe omgewing, nuwe mense en nuwe straf.”
Die gravin sluk ’n slag. “Dit sal vir ons almal die beste wees.”
Beatrice haal haar skouers op. “Ag, ek weet nie of dit nodig is nie. ’n Goeie pak slae sal haar wel tot ander insigte bring, en dan kan daar met haar opvoeding begin word.” Sy staan op en stap na die venster waar sy lank na buite staar voordat sy voortgaan: “Sy praat goed Frans en dus moet sy ’n buitengewone intelligensie hê. Huishulpe moet ten duurste gehuur word, en as ’n slavin vir dié doel gebruik kan word, kan ’n mens net aan die wenkant wees.”
De la Fontaine se gesig is uitdrukkingloos toe hy sê: “Haar wil sal nie buig nie, dit sal breek.”
Beatrice draai om na hom. “Maak dit werklik saak? Dis haar arbeid wat jy benodig, nie haar gees nie.”
Jacques se oë is kil soos stukkies ys. “Ek hoop ek het jou nie reg begryp nie.”
Beatrice kyk half verbaas, half onseker na hom. Sy kan De la Fontaine se houding nie mooi verstaan nie, maar sy sal ook nie toelaat dat Leia haar verhouding met die graaf vertroebel nie.
“My liewe Jacques, natuurlik bedoel ek dit nie sleg nie, maar dis tog duidelik dat jy haar nie graag wil verkoop nie. Ek het maar net aan ’n oplossing probeer dink, dis al.”
Sy uitdrukking verander nie. “Ek hoop dit was al, Beatrice.”
Sy kyk vinnig weg. Ek sal die klein barbaar vermorsel, dink sy wrewelrig. Ek sal haar wil breek sodat sy soos ’n mak hond uit my hand eet, en dan sal ek haar moor omdat sy meer emosies in die graaf wakker maak as wat ek ooit kon regkry. Beatrice is nie blind vir die feit dat die graaf sedert Leia se koms verander het nie.
“Dit ís al. Ek kan jou dit verseker.”
Die gravin skud haar kop stadig. “Verkoop haar, Jacques.”
Hy kyk na sy moeder. “Nou goed, aangesien niemand op dié punt kan ooreenkom nie, sal ek Leia se eie mening vra. Ek sal die keuse aan haar stel.”
Hy sien die woede in Beatrice se oë opflikker en glimlag effens. Vroue sal vir hom altyd ’n raaisel bly. Wat is daar in ’n arm, ongelukkige slavin wat die skone, skatryk en bedorwe Beatrice de Boudelaire kan vrees?
Ná die week in die kas is dit asof Leia ’n dwalende gees is. Snags droom sy dat sy terug is in daardie donker hokkie en dan gil sy aanhoudend totdat Bako haar kalmeer. Slaaptyd word vir haar ’n nagmerrie. Sy bly by die vuurtjie sit tot lank nadat die ander reeds gaan slaap het. Dan wonder sy of iemand daar in die donker hut op haar wag.
Die naweek bly sy ure lank langs die rivier sit. Hier is dit oop en lyk haar vrees vir haar byna belaglik. Hier kom die kalmte terug na haar en kan sy weer nugter dink.
Dis dan ook hier waar Salvador Mendoza haar raakloop.
“Help dit nog om te droom, Leia?” vra hy en sy kyk vinnig om na hom. Dan ontspan sy en glimlag selfs.
“Nee, dit help nie, maar dit hou my besig.”
Hy kom op die gras langs haar sit. “Die voorman sal oor ’n week weer op die been wees, maar ek dink nie hy sal langer hier wil bly nie.”
Haar keel trek toe. “Is die graaf kwaad daaroor?”
“Nee, ek dink hy is eerder verlig.” Hy kyk ondersoekend na haar. “Is jy spyt oor wat jy gedoen het?”
Sy kyk weg na die water. “Ja, ek is spyt. Ek moes hom maar toegelaat het om te doen wat hy wou doen. Dan sou net ek daaronder gely het, en niemand anders sou seergekry het nie. Dan sou die graaf my nie gestraf het nie … Ek sou hom nie gedwing het om my te straf nie.”
“Haat jy hom nog?”
Leia aarsel en sê dan: “Ja, ek haat hom nog. Ek moet.”
“Hoekom?”
Mendoza kyk na haar klassieke profiel, die mooi mond en lang, donker wimpers.
“Besef jy dan nie dat hy ondanks alles nog probeer om jou te beskerm nie? Hy het jou op ’n manier gestraf wat hy weet nie jou wil sal breek nie. Jy het reeds bewys dat die kas jou nie kan oorwin nie, en daarom het hy jou weer soontoe gestuur. Hy wou jou liggaam nie met lyfstraf skend nie en hy wou jou die vernedering van die wiel spaar.”
Sy draai na hom met groot, helder oë. Mendoza ruk inwendig toe hy haar diepste geheim in ’n onbewaakte oomblik sien.
“Leia … dis sinneloos!” sê hy skor.
“Ek weet.”
“Haat hom liewer.”
Sy kyk weg. “Dis nie moeilik nie. Dit sal ook nie moeilik wees om hom te vermoor nie.”
Hy snak na sy asem. “Jy moet berus. Jy moet alles aanvaar. Daar is geen ander manier waarop jy weer jouself kan word nie.”
Sy lek oor haar bolip. “Ek kom iewers vandaan … van iewers waar ek nog nooit was nie … waarvan ek nie kan onthou nie. Ek is nie as slaaf gebore nie en ek hoort nie hier nie. My ouers het albei verdrink toe hul skip gestrand het. Maak dit van my ’n slaaf ? Gee dit ander die reg om my soos ’n besitting te koop? Al wat ek van my ouers het, is ’n hangertjie met ’n vreemde embleem daarop. Niks meer nie. Dis my enigste bewys dat ek nie hier hoort nie.”
Mendoza frons. “Is dit genoeg?”
“Vir my is dit.”
Eers teen die Sondagmiddag besluit De la Fontaine om met Leia te praat. Hy het die oomblik bly uitstel omdat hy bang is sy sê dalk dat sy graag wil weggaan. Dan sal hy weet dat hy gefaal het in sy poging om haar sover te bring om alles te aanvaar.
Bako bring Leia na die koelte van die akkerbome voor die herehuis. Dan maak hy homself vinnig uit die voete soos die graaf hom beveel het om te doen.
De la Fontaine stap na Leia toe. Sy wag hom met groot, bang oë in, en hy byt op sy tande. Het die kas dan nou eindelik haar wil gebreek?
Toe hy haar bereik, huiwer sy net ’n oomblik voordat sy op haar knieë sak.
“Staan op,” sê hy sag.
Sy kom weer orent en wag gespanne op wat hy vir haar wil sê. Die kere wat hulle so van aangesig tot aangesig gepraat het, was nooit aangenaam nie. Op die oomblik sien sy nie vir nog meer spanning kans nie.
“Ek luister, meester.”
Hy byt op sy tande. Sy is nie meer die uitdagende, veragtende meisie wat hy hierheen gebring het nie. Hy onthou haar woede en haar trots die dag toe hy haar op die skip by Lantini gaan haal het en hy haat homself vir wat hy reeds aan haar gedoen het.
“Jy sal nooit gelukkig hier kan wees nie,” sê hy ná ’n lang stilte. “Ek gaan jou aan monsieur Mendoza verkoop. Miskien sal jy daar beter vaar.”
Die skielike kilheid wat in haar oë opkruip, laat hom liggies frons.
“Maak wat jy wil,” sê sy ysig. “Ek
