grootste opskudding veroorsaak wat die Kaap nog getref het.” Hy kyk na die jonger man. “Jy moet liewer rondkyk na ander hubare meisies, Etienne. Hierdie een sal jou na ’n vroeë graf dryf.”
Etienne lag ietwat senuweeagtig. “Jy laat haar na die een of ander heks klink.”
Jacques lag. “Dis nie wat ek bedoel nie. Sy sal jou soveel probleme besorg dat jy selfmoord ernstig sal oorweeg.”
Etienne kyk ondersoekend na sy vriend. “Ek kry die gevoel dat jy haar graag hier wil hou. Hoekom?”
De la Fontaine haal sy skouers op. “Ek kan haar hanteer. Solank as wat sy hier op La Liberté is, weet ek ten minste dat sy niks sal oorkom nie. Wie weet wat ’n ander eienaar met haar sal aanvang.”
Etienne glimlag net, maar antwoord nie. Hy mag verkeerd wees, maar hy dink dat die graaf nie so onverskillig teenoor Leia staan as wat hy wil voorgee nie. Dalk steek daar iets meer in as net hierdie oormatige drang om die meisie te beskerm. Selfs dit is ’n emosie wat hy goed kan begryp. Leia doen net iets aan ’n mens, waarskynlik sonder dat sy wil. Eendag, wanneer sy weer ’n vry mens is, sal hy na haar terugkom. Hy weet dat hy haar nie sommer sal vergeet nie.
Buite word dit vinnig donker. Die slawe het reeds na hul huisies gegaan, en af en toe kan hulle een hoor lag.
Etienne sien hoe die graaf ’n oomblik lank aandagtig by die venster staan en luister en dan eindelik met ’n ligte skouerophaling omdraai.
“Ek het gedink dat sy jou dalk vanaand met haar vreemde liedjies sal vermaak, maar sy het skynbaar nie daarvoor lus nie.”
Leia voel rusteloos. Silo tokkel uitnodigend op sy instrument, maar sy is nie vanaand lus vir sing nie. Sy dink aan die ou man, Mendoza, en wonder waarom die hartseer so diep in sy oë lê. Hy het haar vertel dat hy sy seun verloor het, maar is daar nie dalk nog iets nie?
Later dwaal sy weg van die vuur om oudergewoonte in die tuin te gaan staan en na die helder verligte huis te kyk. Dit bly vir haar mooi en dit hou aan om iewers in haar iets te roer … iets half bekend en tog ook nie. Die lig trek haar soos ’n magneet. Sy luister graag na die musiek wat soms uit die huis se rigting kom. Dan wens sy dat sy ook daar binne was om hierdie vreemde verlange te kan stil.
Dalk is daar iets wat haar aan ’n tyd baie lank gelede sal herinner. Miskien praat hulle van iets waarvan sy weet … wat sy vergeet het.
Versigtig gaan sy ’n bietjie nader aan die huis. Daar is niemand van hulle vanaand buite nie, en hulle sal nie weet dat sy hier in die donker staan met haar verlangens en vrese nie.
Haar oog vang ’n glinstering tussen die gras ’n paar treë voor haar. Fronsend gaan sy nader en kyk verwonderd na die dolk wat voor haar voete lê en blink. Sy kyk eers vlugtig om haar rond voordat sy buk en dit optel.
Twee robyne glim in die maanlig. Daar is geen ander edelgesteentes in die hef nie, net ’n dowwe embleem wat skaars herkenbaar in die halfduisternis is.
’n Skok ruk deur Leia. Sy ken hierdie embleem so goed dat sy dit enige plek sal herken. Sy dra dit al lank met haar saam … dit kom van daardie tyd uit haar lewe waarvan sy niks meer kan onthou nie. Dis dieselfde as dié op haar hangertjie.
Bewend druk sy die dolk teen haar bors. Hier is iemand op die landgoed wat weet wie sy is. Hier is iemand wat weet waar sy vandaan kom … Sy is nie meer alleen in haar soektog nie.
7
Leia glip weg tussen die donker skaduwees na haar huisie. Sy wil hierdie ontdekking met niemand deel nie. In die stilte van haar kamertjie wil sy gaan sit en dink. Sy wil probeer om iets te onthou uit daardie tyd voordat sy by die inboorlinge beland het. As sy net aan iets kan dink wat haar op die regte spoor van haar herkoms kan plaas …
Silo sien haar by die huisie ingaan. “Leia!” roep hy na haar.
Sy druk die dolk onder haar matras in en kom staan in die deur. “Wat is dit?”
“Ek is lus vir musiek vanaand,” sê hy en glimlag breed. “Ndima het gesê dat sy my vrou sal word, en nou is ek lus vir musiek. Kom sing ’n bietjie vir ons.”
Leia glimlag. Ndima se baba het mooi en sterk gebly. Die jong vrou kan haarself gelukkig ag dat sy nie die res van die reis na wie weet waar meegemaak het nie.
Sy stap stadig na die vuur, nie baie lus vir sing nie. Ndima se swart gesig straal, en dis vir Leia amper asof sy geluk in die donker oë kan merk. Ek sal ’n wiegeliedjie sing, dink Leia, die een wat Tembisa altyd gesing het. Dis ’n mooi liedjie.
Silo lag oor haar keuse. “Vroue is almal dieselfde,” sê hy en tokkel ’n paar note op sy instrument. “As die kinders eers kom, is niks anders meer belangrik nie.”
Die mollige swart kind lê vas aan die slaap langs Ndima op ’n kombers. Leia buk by die baba en glimlag. Sy rustige, tevrede gesiggie roer iets in haar. Hy weet nie van beter nie. Nou is hy nog gelukkig, maar eendag sal hy weet waaroor alles gaan.
Sy sing Tembisa se liedjie sag terwyl sy liggies oor die kind se vet lyfie streel. Ndima se oë blink. Tussen al die hartseer is daar tog nog gelukkige oomblikke.
Toe Leia klaar gesing het, sit sy diep in gedagtes versonke.
’n Diep frons plooi skielik haar voorkop. Frases uit ’n vreemde taal kom skielik by haar op, en sy herhaal dit onseker. Dan is dit asof ’n vreemde melodie wil-wil na haar terugkeer, maar sy kan dit nie behoorlik snap nie.
Silo sit stil en kyk na Leia. Hy luister na die woorde en die onsekere frases van die melodie. Dan speel hy ’n paar akkoorde en Leia kyk vinnig na hom.
“Ken jy dit?” wil sy weet.
Hy skud sy kop. “Nee, maar om die regte akkoorde te kry, is nie moeilik nie. Probeer dit sing terwyl ek kyk of ek dit kan speel.”
“Ek ken nie die lied nie.”
“Dit sal terugkom,” sê hy en begin tokkel.
Bako sit nuuskierig en luister. Hy ken nie die taal nie, maar al wat hy weet, is dat dit die taal van die blanke mense is. Hy het dit nog nie tevore gehoor nie, en tog is dit nie moeilik om ten minste te weet dat dit van ’n ver land kom nie.
Doedoe, baba, doedoe,
Maak jou kleine ogies toe,
In die …
Leia frons en probeer die woorde onthou, maar dit ontglip haar. Silo tokkel voort en dan kom daar weer ’n paar woorde by haar op.
Slaap maar, kindjie klein …
Leia skud haar kop. “Dit help nie. Ek kan dit nie onthou nie.”
Bako kyk na haar. “Dis al ’n begin. Jy sal dit eendag onthou. Miskien as jy weer probeer …?”
Silo begin weer speel, en Leia konsentreer hard daarop om die vergete woorde in haar herinnering terug te roep.
In die herehuis luister die graaf en Mendoza fronsend. Hulle kyk half verbaas na mekaar, maar verbreek nie die swye voordat die onsekere frases van die lied eindelik wegsterf nie.
Die graaf
