de Ville, wat ook stil geluister het, lyk opgewonde. “Jacques! Jy kan nie die meisie as slavin behou nie! Dis tog duidelik dat sy nie as een gebore is, óf by die ander hoort nie!”
De la Fontaine glimlag ietwat sinies. “Is jy nie ’n bietjie oorhaastig nie, my liewe Etienne? Ek dink jou verbeelding is besig om met jou weg te hardloop.”
Etienne lyk gebelg.
“Ek is nie meer ’n kind nie, Jacques, en Leia is ook nie ’n gewone slavin nie. Ek dink jy oordryf alles ’n bietjie.”
Mendoza lag.
“Dis die gevoel wat ek ook kry. Waarom laat jy haar nie vry nie? Dan sal sy gouer by die beskawing aanpas.”
Jacques draai na die ou man. “Sy wil nie haar vryheid hê nie, monsieur. Sy wil nie van La Liberté af weggaan nie.”
Mendoza vermy die graaf se blik. Hy onthou die ontdekking wat hy die dag by die rivier gemaak het. Hy weet waarom Leia nie hier wil weggaan nie, maar hy sal dit nooit aan die graaf kan sê nie.
“Jy moet aan ’n oplossing probeer dink, Jacques. Soos ek die saak sien, sal dit die beste vir haar wees as sy met iemand kan trou en as ’n gewone burger van die nedersetting haar lewe kan begin. Jy is ten minste dit aan haar verskuldig.”
De la Fontaine sug. Sy gesig weerspieël niks van wat in sy gedagtes omgaan nie.
“As ek die geskikte man vir haar kry, sal ek dit oorweeg.”
Mendoza lig sy een wenkbrou. “Ek sou sê senor De Ville is meer as geskik.”
De la Fontaine se gesig is uitdrukkingloos toe hy antwoord: “Ek sal daaroor nadink.”
Etienne grinnik. “Ek hoop dit bly nie net ’n belofte nie. Intussen sal ek probeer om die meisie beter te leer ken. Dit kan tog geen skade doen nie. As jy instem dat ek met haar mag trou, moet ek ten minste weet waarvoor ek my inlaat.”
Jacques kyk koel na die jonger man. “Sy sal natuurlik ook ’n sê in die saak hê, Etienne.”
Die jong man lyk ietwat uit die veld geslaan. “Dis tog nie die gebruik nie!”
“Nee, maar hierdie is ook buitengewone omstandighede.”
Etienne knik net terwyl Mendoza die graaf deur half versluierde oë betrag. Leia se teenwoordigheid was eers net ’n interessante situasie, maar die ou man kry die gevoel dat die atmosfeer ongemerk verander het. Die pragtige, blonde Leia het die lewe op La Liberté roekeloos deurmekaargekrap. Sy het die delikate balans op die landgoed onherroeplik versteur.
Etienne laat ook nie gras onder sy voete groei nie. Die volgende oggend kom soek hy Leia op waar sy in die wingerd werk.
Bako kyk onbegrypend na dié nuwe verwikkeling. So uit die hoek van sy oog hou hy die twee mense dop waar hulle aan die punt van die ry staan en praat, en skud sy kop.
Leia is op haar hoede. Sy weet nie wat die doel van hierdie onverwagte besoek is nie en sy is versigtig.
Etienne grinnik om sy eie ongemak te verberg. Hy is skielik oorbewus van Bako se gesteelde kykies, en die ander se nuuskierige blikke.
“Ek wou net met jou gepraat het,” sê hy dan vinnig, “maar hier staar almal ons aan. Ek sal maar op ’n ander geleentheid moet wag.”
’n Glimlag raak aan Leia se mondhoeke. Hierdie jong man, voel sy aan, is een van die min wat nie haar bestaan bedreig nie. Hy is jonk, met ’n seunsagtige gesig en ’n koddige, skewe glimlaggie. Sy kan nie dink dat hý enige kwade bedoelings het nie.
“Hulle luister nie … hulle kyk net,” antwoord sy kalm.
Etienne kyk vinnig om hom rond. “Nou maar goed. Ek … het met die graaf gesels en hy het gesê dat, as jy dit sal toelaat, ek jou hier mag wegneem.”
Die agterdog kruip terug in haar oë. “Wegneem? Gaan jy my dan koop?”
Etienne bloos liggies. “Nee, hy sal jou aan my gee as jy bereid is om met my te trou.” Hy maak ’n ongemaklike gebaar met sy hande. “Dit klink so koelbloedig! Ek wou jou net gevra het of jy bereid is om met my te trou, en nou klink dit na ’n saketransaksie.”
“Ek wil nie trou nie,” sê sy eenvoudig.
Hy knip sy oë. “En hoekom nie?”
Leia kyk weg. “Omdat die man met wie ek trou, ’n uitgeworpene soos ek sal word.”
“Ek kom uit ’n arm huis!” roep hy uit. “My ouers was knegte, en ook hul ouers! Vir my is jy net ’n meisie … ’n besonderse een. Ek kan jou gelukkig maak, Leia.”
“Miskien … maar dit sal gevaarlik wees om te probeer. Dit sal vir jou gevaarlik wees.”
“Die graaf sal by ons staan.”
“Monsieur De la Fontaine het sy eie probleme,” sê sy en draai weg. “Jy kan niks van hom verwag nie.”
Nou maar goed, dink Etienne, ons sal sien. So maklik sal ek nie tou opgooi nie. Ek sal wel aan ’n uitkoms dink.
Toe Leia na haar werk terugstap, is daar ’n diep frons tussen haar oë. Hier is ’n uitkoms, dink sy, maar hoekom huiwer ek om dit met albei hande aan te gryp? Dis nie armoede wat my afskrik nie, want ek het nog nooit iets anders geken nie. Miskien sal ek selfs gelukkig kan wees, en tog … Sy skud haar kop en dwing haar gedagtes uit haar kop. Om net daaroor te wonder, gaan niks aan die saak verander nie. Sy het net nog ’n bietjie tyd nodig om aan die nuwe gedagte gewoond te raak.
Die vuurtjie is nog net ’n paar gloeiende kole, en steeds bly Leia sit. Die ander het lankal gaan slaap, en dis slegs Bako wat af en toe kom kyk of daar iets verkeerd is. Hy kan Leia se stilswye vanaand nie verstaan nie.
Leia sit diep en nadink oor Etienne de Ville. Hy is maar net ’n paar jaar ouer as sy en hy het nog nie baie van sy jeugdigheid verloor nie. Sy seunsagtige glimlag is vriendelik en sonder enige bedreiging. Hy sal ’n gawe maat kan wees.
Sy hoor weer voetstappe agter haar, maar kyk nie om nie. Die goeie Bako kan soms lastig wees. Sy wil liewer alleen wees met haar gedagtes, en nou kom steur hy haar elke paar minute.
’n Skok ruk deur haar toe ’n hand skielik oor haar mond sluit.
“Bly doodstil, liefie,” sê ’n stem wat sy nie ken nie.
Leia spartel om uit die man se greep los te kom, maar hy is te sterk vir haar. Sy kan ook nie sy vingers raak gebyt kry nie. Al haar geskop en geworstel help haar niks. Sonder om iets daaraan te kan doen, word sy na die donker bosse gesleep.
By die huisies is dit stil. Nêrens brand daar meer ’n kers nie. Almal het dus al gaan slaap. Bako loer by sy deur uit, en toe hy Leia nie by die vuurtjie sien sit nie, glimlag hy tevrede. Hy het begin vrees dat sy die hele nag daar gaan bly sit. Dan maak hy die deur toe en gaan kruip onder die komberse in.
Baie ver van die huisies af kom Leia en haar ontvoerder tot stilstand. Die oomblik toe hy sy hand van haar mond wegneem, gil sy hard en skerp, maar dan word ’n vuil lap in haar mond geprop, en hy bind dit agter haar kop vas.
