rug hier gekom en gaan op sy rug terug!”
Leia byt op haar tande. “Jy leer moeilik, nè?”
Beatrice kyk woedend na haar. “Jy is nie in ’n posisie om my te beveel nie!” sê sy skerp. “Moenie vergeet dat jy net ’n slavin is nie.”
Leia se oë verdonker. “Ek moes jou liewer gelos het dat jy jou te pletter val,” sê sy stadig. “Dit sou jou verdiende loon gewees het.”
Beatrice gooi die teuels van die perd oor sy kop en steek haar voet in die stiebeuel.
“Ek het nie nodig om jou te bedank vir wat jy gedoen het nie. Dit was bloot jou plig.” Sy klim op die perd en vat die teuels vaster.
Leia staan effens terug sodat sy kan verbykom. “Volgende keer sal ek dit prettig vind om te sien hoe jy jou nek breek.”
Beatrice se mondhoeke krul op. “Daardie genoegdoening sal jy nooit smaak nie. Dis nog altyd ek wat die hef in die hand het!” Sy kap haar hakke geniepsig in die perd se lieste.
“Moenie so seker van jouself wees nie!” roep Leia haar agterna.
Beatrice jaag die steeds bevreesde perd aan om vinnig die skuinste af te galop. Sy kyk nie eens op toe sy Bako voor haar in die smal pad sien nie.
Met ’n verskrikte uitroep spring Bako eenkant toe. Die perd se hoewe mis hom met ’n paar duim en hy bly geskok langs die paadjie lê. Hy kyk ’n lang ruk na Beatrice wat soos ’n besetene met die perd voortjaag voordat hy stram orent kom.
Leia bereik hom ’n paar minute later. “Het jy seergekry?” vra sy bekommerd.
Hy skud sy kop. “Nee …” Hy glimlag half skeef. “Jy het ’n heldedaad daar bo verrig.”
Haar gesig verstrak. “Dit was mos maar net my plig, of hoe?”
“Het sy dit gesê?”
“Ja.”
“Die duiwel haal haar en almal wat soos sy is,” sê hy met gevoel.
Leia kyk skeef na hom. “Dis die eerste keer dat ek jou so iets hoor sê, Bako.”
Hy val langs haar in en hulle begin terugstap.
“Dis nie iets wat ek teenoor die graaf sal noem nie, maar dit help as ’n mens so af en toe ’n bietjie stoom afblaas.”
Sy lag. “My manier is ’n bietjie meer daadwerklik, of hoe?”
Hy glimlag. “En gevaarlik.”
Etienne de Ville is by die stal toe Beatrice met die perd daar aankom. Hy het gesien wat daar bo teen die berg gebeur het en het hierheen gekom om met haar te praat.
Sy kyk skaars op na hom toe sy die perd aan die staljong gee.
“Mademoiselle?” sê Etienne en keer haar voor toe sy wil wegstap.
“Wat is dit?” vra sy ietwat geïrriteerd.
“Ek is jammer ek was te laat om u te gaan help.”
Sy kyk op na hom. Sy seunsagtige gesig met die blonde hare wat lossies in ’n strik agter in sy nek vasgebind is, is glad nie te onaardig nie, besluit sy. Miskien het sy hom te gou geoordeel. Sy hou van mans wat so na haar kyk.
“Ek kan myself seker gelukkig ag dat ek nog lewend is,” sê sy oënskynlik ongeërg, maar die skok van haar ondervinding maak haar nog bewerig.
“Dit sou ’n ramp gewees het as u iets moes oorkom,” sê Etienne, en sy blik dwaal na Leia en Bako wat die onderpunt van die bergpad bereik het. “Ons is baie aan daardie slavin verskuldig.”
Beatrice se oë blits vuur. “Oor háár moet jy liewer niks sê nie. Sy het al genoeg moeilikheid hier veroorsaak.”
“Die graaf wil haar haar vryheid gee en ná vandag sal hy seker ook genoeg rede hê om dit te doen.”
Beatrice byt op haar tande. “Ek gee nie om wat Jacques doen nie. Solank ek net nie meer elke dag wat ek hier kom in haar moet vasloop nie.” Sy draai om en stap vinnig van hom af weg.
Etienne bly fronsend staan. Beatrice is ’n pragtige meisie, maar so tipies van haar stand, is haar skoonheid met ’n bietjie gif gemeng. Hy sal wat wou gee om te weet waarom daar soveel intriges en rusies om die wit slavin is. Jacques verdedig haar soos ’n leeuwyfie haar welpie, en Beatrice wens die meisie uit die pad. Madame De la Fontaine lyk net baie bekommerd wanneer daar oor Leia gepraat word. Dit alles, besluit Etienne, lei tot ’n baie interessante situasie.
Salvador Mendoza kom weer vir een van sy gereelde kuiertjies op La Liberté aan. Etienne hou van hom en wonder in die stilligheid hoe die ou man oor die wit slavin se teenwoordigheid voel. Dit neem hom nie lank om uit te vind nie.
Die aand van sy aankoms op La Liberté loop Mendoza en Leia mekaar by die waterput raak. Hy groet haar glimlaggend.
“Hou jy nog uit, Leia?” wil hy vriendelik weet.
Sy lag. “Ek en die graaf het ’n wapenstilstand, monsieur. Ons baklei nie, maar ons het ook nog nie vriende gemaak nie.”
Hy frons liggies. “Hy is jou baie dank verskuldig omdat jy Beatrice gered het.”
Sy kyk weg. “Hy het nog nie dankie gesê nie, en ek verwag dit ook nie. Hy kan sy wyfiekat maar hou. Ek wens net dat ek haar liewer oor die kranse gestamp het, pleks van haar te red.”
Mendoza glimlag. “Dit is presies wat hy verwag het jy gaan doen. Hy en die jong man De Ville het alles sien gebeur, maar was magteloos om iets te doen. Jy was reeds by mademoiselle Beatrice toe hulle onraad merk.”
Haar oë blink in die flou lig van die lantern. “Dis nou ’n mooi grap! Ek wonder of hy die moed sal hê om my keel af te sny as ek haar vermoor.”
“Hoekom haat jy haar, Leia?”
Sy kyk weg. “Sy behandel my soos … soos vuilgoed.”
“Jy het haar gered.”
“Ek het nie gedink nie.”
“Daar steek meer van die beskawing in jou as wat jy wil voorgee. Dit is ingebore by jou.”
“Kennis vloei nie in ’n mens se are nie.”
Hy lag. “Wie weet!” Hy lyk skielik weer ernstig. “Hou net moed, kind. Een van die dae sal dinge seker begin verander. Dit kan nie so aanhou nie.”
Sy kyk na hom. “Miskien … en miskien ook nie. Alles hang van die mense af wat die mag het. Ek kan niks teen julle doen nie.”
“Ek is nie een van hulle nie.”
Sy kyk hom vierkantig in die oë. “Jy is, monsieur. Jy het geld, jy het mag en jy is ’n vry mens.”
“En ek is ’n ou man wat met die jare heelwat wysheid geleer het. Ek dink ek kan sê dat ek mense ken. Jy haat Beatrice de Boudelaire omdat die graaf aan haar behoort en omdat sy
