hy, en vir ’n oomblik is daar ’n verposing in die geveg. “Het julle almal nou waansinnig geword?”
Die swart gevangenes verstaan nie wat hy sê nie en besluit dat dit onbelangrik is. Hulle het nou meer messe buitgemaak en is besig om die geveg te wen. Hulle kan niks meer verloor as wat hulle reeds verloor het nie. Sonder meer sit hulle die geveg voort.
Valdi spring soos ’n prop op die dek op en neer. Woedend en geskok pluk hy sy pistool uit sy lyfband, korrel na een van die gevangenes en trek die sneller. Die man knak vorentoe en sak op die dek neer.
Die knal van die skoot ruk die gevangenes tot stilstand. Hulle staar op na die voorkasteel waar die vet mannetjie met die rokende wapen in sy hand staan, en hulle kan nie begryp wat nou gebeur het nie.
Dit kos Valdi minder as ’n sekonde om te besef dat hy die kaarte in sy guns laat swaai het. In stilte laai hy weer die pistool en hierdie keer skiet hy na die mas. Hout splinter uit die kant daarvan en die gevangenes deins effens terug. Hulle vrees en bygeloof oor die onbekende kry die oorhand. Hulle ken vuur, maar hierdie vuur wat oor ’n afstand kan doodmaak, is vreemd. Met wydgerekte oë staar hulle na die mas en na hul makker wat met ’n gat in sy rug op die dek lê.
“Terug na die ruim!” skreeu Valdi hees en trek nog ’n skoot af.
Die gevangenes aarsel nie langer nie, maar bondel beangs na die valdeur. Intuïtief voel hulle aan dat hulle in daardie stink gat veilig sal wees teen die man wat vuur en dood saai met die klein stukkie yster in sy hand.
Leia sien hulle terugkom met vaal gesigte en wydgerekte oë. Sy het die skote gehoor en dit nie begryp nie. Tog het dit ook vir haar in haar spore tot stilstand gebring, en sy en Teka het na die verste hoek gewyk.
Op die dek is dit nou baie stil. Die valdeur is terug in sy plek. Die swaar gewonde gevangenes word oorboord gegooi, en die matrose na hul kajuite geneem.
Valdi vloek lank en lustig. Ten minste twintig slawe is daarmee heen. Dis ’n duur prys om te betaal. Nog ’n paar sal binne die volgende week sterf. Hierdie reis was nie die moeite werd nie.
Befoeterd keer hy terug na sy kajuit. Hy is woedend oor sy matrose wat gesterf het. Die beste wat hy nou kan doen, is om die Kaap te probeer haal en daar ander matrose te soek. Die slawe sal hy in kettings moet sit om te verhoed dat daar weer ’n opstand kom.
Leia luister afgetrokke na die gekerm om haar. Daar is niks waarmee hulle die pyn van die gewondes kan verlig nie. Hulle het nie eens iets om op die wonde te strooi om besmetting te voorkom nie. In die vuil ruim het die arme drommels geen kans nie.
Sy voel-voel aan die koue yster van die enkelringe, en die geluid van die rinkelende kettings maak haar hart swaar. Vir die eerste keer in ’n baie, baie lang tyd huil Leia. Die trane spoel wit strepe deur die vuil op haar wange. Sy gee haar oor aan haar verlange na die groen veld waar sy vandaan kom. Sy verlang na die koel, helder water van die rivier en die skoon, blou lug. Sy verlang na die laggende, babbelende, moddervet kindertjies waar hulle tussen die riete kleilat speel. Sy onthou die man met wie Teka sou gaan trou het. Die vrou wat gisternag gesterf het, het drie klein kindertjies gehad. Daar oorkant in die hoek is ’n vrou wat dalk nog op hierdie reis die lewe aan haar eersteling gaan skenk.
Elkeen van ons het ons drome gehad, dink sy terwyl snikke haar skouers ruk. Nou is daar net die verlange.
Teka skuif nader aan haar. “Ons moenie terugdink nie,” fluister sy.
“Daar is niks anders om aan te dink nie.”
Teka aarsel. “Ek het baie nagedink. Ons kan niks verander nie, maar ons kan probeer om die beste te maak van wat voorlê.”
Leia se hand sluit om die hangertjie. “Hulle gaan dit van my wegneem.”
“Jy moet dit wegsteek.”
“Waar?”
“In jou klere. Hulle sal dink dat dit gesteel is.”
Leia kyk weg. Miskien sal sy die hangertjie behou, maar wat gaan dit aan die saak verander? Voorheen het sy geglo dat dit haar geluk sal bring, maar daar is nie werklik enige mag in dié klein juweel nie.
Agttien jaar gelede het sy in ’n vaatjie op ’n wit strand aan die ooskus van Afrika uitgespoel nadat die skip waarmee sy en haar ouers gereis het, gestrand het. ’n Inboorlingvrou het haar gevind en soos haar eie grootgemaak. Die groot, goedige Tembisa het haar teen die ander beskerm, haar alles geleer wat ’n goeie inwoner van die stat moet weet. Aan die begin het hulle haar gevrees omdat hulle geglo het dat sy een van die mense is wat soveel ongeluk oor hulle gebring het, maar mettertyd het hulle haar aanvaar as net nog ’n kind. Hulle het hulle oor haar blonde hare en blou oë verwonder en haar selfs begin bederf.
Twee jaar gelede het Tembisa op haar sterfbed die hangertjie aan haar gegee. Die goeie ou vrou het haar vertel dat dit om haar nek was toe sy gevind is.
“Jy moet die pad loop waarheen dit jou neem,” het Tembisa gesê. “Jy hoort nie hier nie, al is dit al plek wat jy ken. Jy hoort waar daardie blink klippies en goud vandaan kom. Gaan soek jou land, Leia, en mag jy dan werklik gelukkig wees.”
My land, dink Leia en sluk. Ek hoort nêrens meer nie!
Die skip lê al geruime tyd doodstil en die gevangenes wonder wat nou aan die gebeur is. Reeds twee keer het Valdi Lantini na die ruim gekom en hulle deurgekyk. Dan is ’n paar van hulle van hul kettings bevry en na die dek geneem. Die ander sit stil en luister na die gepraat en geloop op die dek bokant hul koppe. Dié wat weggeneem word, keer nie terug nie.
Teen laatmiddag staan Lantini op die dek en wag sy belangrike besoeker in. Hy voel omgekrap oor die ontmoeting wat voorlê. De la Fontaine is nie iemand vir wie jy enigiets kan wegsteek nie.
Daar is ook ’n ander irritasie. Hy kan die hangertjie wat om Leia se nek was, nêrens vind nie. Dit het spoorloos verdwyn. Hy het elkeen van die gevangenes in die ruim laat deursoek, maar die hangertjie is weg. Hy moes dit liewer daardie eerste dag by haar afgeneem het, maar hy het soos ’n idioot gedink dat daar nog baie tyd daarvoor was. Dalk het dit saam met een van die dooie slawe oorboord verdwyn.
Hy vloek hardop en spuug woedend na die hoofmas.
“Nou toe nou, Valdi,” praat ’n bekende stem agter hom en hy swaai vinnig om. De la Fontaine lag. “Het die kopers jou te min vir jou ware betaal?”
Lantini ruk hom reg. Hy wens iemand wil die graaf versuip. Dis mans soos hy wat maak dat vroue nie eens na sy kant wil kyk nie. Die man is byna onbehoorlik aantreklik, en sy koue afsydigheid betower die stompsinnige vrouegeslag nog meer. Sulke onregverdigheid is genoeg om van te stik.
“A, signore! Ek het u verwag. Ek het reeds ’n paar slawe uitgesoek en ek verseker u dat hulle net die beste is.”
De la Fontaine se oë vernou effens.
“Ek verkies om dié keer self uit te soek.”
Lantini se moed sak in sy skoene. Hy moes die wit meisie versteek het. In Spanje is daar kopers wat nie oor die prys sal kibbel nie.
“My keuse sal u geval, signore.”
Die graaf stap na die luik.
“Natuurlik, Lantini, maar ek verkies nogtans om dié keer my eie ware uit te soek.”
“U
