huisie vir jouself hê,” sê hy paaiend.
Sy draai vinnig na hom. “Ek bly nie hier nie!”
Hy byt op sy onderlip. “Wag liewer tot môre voordat jy besluit. As ’n slaaf wegloop, word hy swaar gestraf.”
“Slaaf?”
“Dit is wat ek en jy nou is.” Hy glimlag skielik. “Ek is Bako.” Leia aarsel.
“My naam is Leia.” Sy kyk om haar rond. “Ek haat hierdie plek en ek haat daardie man wat my gekoop het. Hy het nie die reg gehad om dit te doen nie.”
Bako haal sy skouers op. “Jy kan jouself gelukkig ag. By die graaf De la Fontaine sal jy goed behandel word. Hy is ’n goeie man, maar jy moet hom nie kwaad maak nie.”
“Dit kan my nie skeel of ek hom kwaad maak nie. In my tuisland …” en sy haal diep asem asof sy die herinnering nie graag wil terugroep nie, “was ek gelukkig. Daar het niemand my besit nie.”
Bako se gesig versomber. “Ons vaderlande is ver van ons af, Leia. Ons kan nie terugkeer nie.” Hy kyk skuins na die meisie. “Jou vel is blank en dalk sal jy ’n beter lot as dié van ’n slaaf te beurt val.”
Haar blou oë is skielik koud. “My lot interesseer my nie meer nie. Ek sal net leef vir die dag dat ek daardie man kan doodmaak.”
Bako se kop ruk op, maar hy sê niks. Hy besef maar te goed dat dit niks sal help om met haar te probeer praat nie. Op die oomblik is sy nog te verward om alles om haar in te neem. Hy kan nog sy eie vrese en verwarring onthou die dag toe hy hier aangekom het. Nou is hy amper gelukkig … amper, maar nog nie heeltemal nie.
Leia het tyd nodig, baie tyd, om aan alles gewoond te raak. Hy sal haar leer om Frans te praat en miskien, wie weet, gee die graaf haar eendag haar vryheid terug. Sy is die enigste blanke slavin waarvan hy weet in die Kaap, en hy glo nie die graaf sal haar baie lank as sy werker kan behou nie.
Intussen sal hy haar moet probeer paai en op ’n manier gelukkig hou. As blanke slavin gaan sy ’n baie eensame tyd hier tegemoet. Die ander sal haar nie as een van hulle aanvaar nie, en sy pas ook nie in by die graaf se kringe nie. Sy is ’n uitgeworpene, iemand wat deur wrede omstandighede na die buitekringe verban is soos ’n melaatse …
Leia se huisie is eenvoudig, maar teen wat sy gewoond was, is dit ’n paleis. Bako was reg, ná die eerste nag voel sy ’n bietjie beter, maar haar haat jeens De la Fontaine het nog nie verminder nie. Daar word egter nie van haar en die ander nuwe slawe verwag om dadelik in te val met werk nie. Hulle is nog te swak ná die lang, vermoeiende reis en die ondervoeding. Daar is dus vir haar ’n week waarin sy kan ronddwaal en haar nuwe omgewing verken.
Ná baie rusies en frustrasies het Leia uiteindelik ingestem om ’n jurk te dra wat darem die nodigste sal bedek. Die ou gravin het botweg geweier dat sy so halfnaak op die landgoed rondloop.
Baie teësinnig het Leia die kledingstuk aanvaar en dit aangetrek. Die sagte gevoel van die materiaal teen haar vel was aangenaam, en sy was tevrede. Omdat die jurk nie haar hals bedek nie, het sy die hangertjie in haar hut versteek. Dis vir haar ’n kosbare besitting en sy is bang dat die graaf dit van haar sal wegneem as hy dit sien. Dis beter dat niemand daarvan weet nie.
Terwyl sy na haar hut terugstap, sien sy twee vroue op die grasperk voor die herehuis. Die een is al redelik bejaard en die ander is nog jonk en vol lewenslus.
Leia lei af dat die ouer een die graaf se moeder moet wees, maar wie die jonger een is, weet sy nie. Dalk het hy ’n suster. Sy het vergeet om vir Bako te vra.
’n Lang ruk staan sy en staar na die twee vroue wat sorgeloos lag en gesels. Dis die jonger een wat haar aandag gevange hou. Die meisie het ’n bleek, vlekkelose gelaat met bloesende wange. Haar swierige klere is iets wat Leia nooit in haar wildste drome sou kon optower nie. En tog is dit asof daar iets vaagweg bekends aan die meisie is, byna asof sy die toneeltjie al iewers gesien het. Maar Leia weet dat dit onmoontlik is. Sy kan niks van haar lewe onthou voor sy by die inboorlinge gaan bly het nie. Daardie deel van haar lewe is uit haar verstand gewis. Sy het net die hangertjie, en dit het niks met hierdie pragtige meisie te doen nie.
Die aand sit sy en Bako langs mekaar by die vuurtjie en gesels. Hulle praat oor hul vaderlande wat hulle agtergelaat het, en is verras om uit te vind dat hulle van dieselfde land kom. Hulle gesels oor mense wat Bako geken het, en die heimwee kruip weer in sy oë. Hy wou alles vergeet, maar hy besef dat dit nooit sal kan gebeur nie.
Een van die slawe sit en tokkel op ’n snaarinstrument. Hy hou sy kop half skuins oor sy instrument en speel ’n weemoedige liedjie wat hy eens op ’n tyd dikwels gesing het.
Leia neurie saam. Sy sluit haar oë en vir ’n oomblik vergeet sy van alles om haar. Sy is weer by die vuurtjie voor haar hut in haar vaderland. Tembisa buk oor die vuur en Teka sit rustig en brei aan ’n stukkie vel. Die musiek borrel in Leia op en die melodie kom ongedwonge oor haar lippe. Dis ’n sagte lied wat vertel van geluk en liefde. Dis ’n mooi lied met ’n vreemde ritme en haar ietwat hees stem verleen ’n besonderse bekoring daaraan.
Die deuntjie draal deur die stil nag. Die ander slawe luister in stilte. Dis die lied van ’n jong meisie wat haar minnaar gevind het en dit roer aan hul harte. Dis ’n stukkie van die wêreld wat hulle verlaat het, en as hulle hul oë toemaak, dan is dit asof hulle terug is tussen al die bekende dinge.
Leia sing om haar eie hartseer te vergeet. Sy sing om ’n druppel van die geluk van die lied in haar eie lewe in te bring, maar toe sy die laaste noot huiwerend in die lug laat hang, breek die droom soos ’n seepbel. Die lied was ’n tydelike ontvlugting … dis die werklikheid wat saak maak.
In die herehuis draai die graaf van die venster af weg. Hy het die lied gehoor en dit het hom ontstel. Al kon hy haar nie sien nie, weet hy dat dit die wit slavin was wat gesing het. Die ryk weelde van haar stem was roerend mooi en noudat die lied verby is, is dit asof daar ’n leemte in die donker nag gelaat is.
Die bejaarde man oorkant hom kyk op.
“Sy het besonderse talente, senor.”
Die graaf se gesig verhard. “Selfs met haar talente sal sy nêrens inpas nie, monsieur. Ek het haar van Lantini probeer red, maar het ek nou juis ’n goeie daad gedoen?”
“ ’n Erger lot kon haar te beurt geval het.”
De la Fontaine skud sy kop. “Sy is ’n uitgeworpene, en ek kan daar niks aan doen nie.” Hy kyk na die ander man. “Ek wonder of u besef, monsieur Mendoza, dat daar iewers ’n moeder is wie se kind Leia was. Leia is nie tussen die inboorlinge gebore nie.”
Mendoza frons. “Dis tog moontlik, en jy weet dit. Baie van die swart vroue langs die kus van Afrika word deur die blanke matrose misbruik. Dis tog net moontlik dat jou Leia die gevolge van so iets kon wees.”
Die graaf skud sy kop heftig. “Dit kan ek vir geen oomblik glo nie. U mag vir my lag, maar dis amper asof daar iets adelliks in haar is. Selfs in haar uiters vernederende posisie is sy nog trots en uitdagend.”
Mendoza lag opgewek. “Jou verbeelding hardloop met jou weg, Jacques! As jy mý eerlike opinie wil hê, dink ek jy het vir jouself ’n hele klomp moeilikheid gekoop.” Hy kyk deur vernoude oë na die jonger man. “Jy moet minder aandag aan jou wit slavin gee en meer aan senorita De Boudelaire. Ek glo nie sy sal daarvan hou om jou aandag met ’n slavin te deel nie.”
De la Fontaine haal sy skouers
