na die man. Die blanke mans met wie sy te doen gekry het, lyk anders as dié een. Teen hierdie tyd ken sy al die reguit neuse en dun lippe van die blankes, maar die man bly anders. Sy neus is fyner en skerper, sy gesig sterk asof dit uit ’n ruwe klip gebeitel is. Sy oë is ’n helder groen soos die fyn lenteblommetjies van die wilgers. Ook sy klere is anders. Intuïtief weet sy dat hy ’n baie belangrike man moet wees. Maar dis wat hy met haar beoog wat haar op die oomblik die meeste bekommer. Hoekom is sy alleen saam met hom hier?
De la Fontaine kyk op en merk dat sy hom die hele tyd fyn dopgehou het. ’n Glimlag pluk aan sy mondhoeke. Wat sou daar in haar gedagtes omgaan? wonder hy.
“Kan jy nog jou moedertaal praat?” vra hy dan.
Leia hou haar kop skuins en frons diep. Sy het die effense glimlag gesien en op ’n vreemde manier het dit haar gerusgestel. ’n Gesigsuitdrukking het nie woorde nodig om dit te verduidelik nie. ’n Glimlag is iets vriendeliks. Wat hy egter vra, weet sy nie.
De la Fontaine sug. Sy is so rou soos enige van die ander slawe. Daar is geen sin in om hierdie gesprek verder te probeer voer nie. Die beste sal wees om haar in die nedersetting te kry en môre douvoordag na La Liberté te neem. Daar kan hy weer die probleem behoorlik in oënskou neem.
Sy glimlag laat Leia ietwat ontspan. Miskien is haar lot nie werklik so erg as wat sy gemeen het nie. Sy is egter nog steeds agterdogtig, en toe hy nader kom om sy mantel om haar skouers te hang, staan sy verskrik terug. Haar hele liggaam bewe van vrees.
De la Fontaine besef dat sy probleem al hoe groter word. Sy wantrou hom en daar is geen manier waarop hy haar kan gerusstel nie. Oënskynlik het sy geen benul van wat met haar gebeur nie. Sy weet nie wat daar op haar wag nie.
“Ek gaan jou geen leed aandoen nie,” sê hy paaiend in sy diep stem. “Al wat ek wil hê, is dat jy hierdie mantel om jou moet hang. Jy kan nie so naak in die nedersetting verskyn nie.”
Leia sluk hard. As sy maar net kon verstaan wat hy van haar verwag, maar sy ken nie sy taal nie. Sy is bang vir die mantel. Dit is groot en swart en wat sal gebeur as sy dit om haar skouers hang? Is dit dalk die een of ander makabere ritueel waarmee hy besig is?
De la Fontaine kan nie langer tyd verspil nie. Hy sal haar net so aan wal moet neem en hoop dat daar nie te veel mense is wat hom sien nie. Dit sal die skindertonge tot in die Wamakersvallei laat gons.
Hy maak die deur oop en roep na Lantini.
Die kaptein kom onseker binne. “Wou dit toe nie werk nie, signore?” wil hy vermakerig weet.
De la Fontaine se gesig verdonker. “Jy is en bly ’n vark, Lantini. Kry ’n platboomskuit gereed. Ek gaan haar net so nedersetting toe neem.”
Lantini lag. “Ek sal graag die klomp se gesigte wil sien! U moet aan u reputasie dink, signore!”
“Trap!” brul die graaf woedend.
Lantini maak homself haastig uit die voete. Die graaf De la Fontaine is in ’n liederlike bui, besluit hy. Hy moes liewer nooit die man toestemming gegee het om aan boord te kom nie. Nou is dit te laat vir trane. Op sy eie skip word hy soos ’n hierjy rondgejaag, en as dit nie genoeg is om ’n kaptein met selfrespek tot raserny te dryf nie, dan wonder hy wat is.
Dis met verligting dat Lantini die graaf en die meisie sien vertrek. Hy het nou wel nie veel vir haar gekry nie, maar hy moet seker dankbaar wees dat die graaf hom nie te lyf gegaan het nie.
In die skuit klou Leia krampagtig aan die kant vas. Tot nou toe het sy nog geen woord gesê nie. Dit is byna asof haar tong in haar mond vasgegroei het. Haar gedagtes bly ’n warboel van vrees en onsekerheid. Sy kan die angs nie meer beheer nie. As sy net geweet het wat haar uiteindelike lot gaan wees, sou sy nie so bang wees nie.
Sy word na die ander vyf slawe geneem waar sy die nag sal deurbring. Hulle sit saam in ’n klein kamertjie waar daar strooimatrasse en ruwe komberse op die vloer lê. Ook in die ander se oë is daar naakte vrees, en Leia voel nie meer alleen nie.
Vir aandete word ’n pot bredie en gekookte aartappels op die vloer tussen hulle neergesit. Die slawe kyk wantrouig na die potte en dan na mekaar. Dis egter die knaende honger in hul ingewande wat uiteindelik die oorhand kry, en hulle val gulsig aan die kos weg.
Soos vir die ander, word die nag vir Leia ’n lang, uitgerekte tyd van wag en wonder. Daar is niks waarmee die tyd verkort kan word nie. Meer en meer gedagtes maal in haar kop. Dis pynlike gedagtes vol hartseer en verlange. Toe die son eindelik sy kop oor die oosterkim steek, sit hulle nog net so met wydgerekte oë en wag. Dis net die slavin met die ongebore baba wat huil oor die nuwe dag.
Die lang reis na La Liberté is vermoeiend. Leia en die ander vyf slawe ry agterop ’n perdekar omdat sy geweier het om in die koets te klim. Sy het die rytuig met sy klein vensters en halfskemer binnekant nie vertrou nie. Nou sit sy afgetrokke na die omgewing en kyk en wonder wat van Teka geword het.
Teen hierdie tyd het dit ook vir haar duidelik geword dat hulle nie om die lewe gebring gaan word nie. Die groot man met die ernstige oë beplan iets anders met hulle.
Nuuskierigheid maak gedeeltelik plek vir vrees toe hulle die landgoed bereik. Hulle kan nie die netjiese rye druiwestokke begryp nie en ook nie die groot, deftige herehuis nie. Alles is vreemd vir hulle soos wat die huise in die Kaap vreemd was. Dis iets wat hulle nie ken nie, en hulle weet nie wat om verder te verwag nie.
Soos ’n verskrikte klompie hoenders bondel hulle saam en staar met wydgerekte oë na alles om hulle. Hulle staan onder ’n groot akkerboom wat naby ’n netjiese ry geboutjies is. Die vreemdheid van alles is oorweldigend, en hulle swyg terwyl hulle op verdere gebeure wag.
Eindelik daag die graaf op met ’n swart slaaf aan sy sy. Hy het skynbaar die slaaf reeds oor Leia se teenwoordigheid ingelig, want dié lyk geensins verbaas om haar tussen die ander te sien nie.
“Ek groet julle,” sê hy en Leia ruk om. Hy praat haar taal en ’n eindelose vreugde spring in haar hart op. Sy glimlag met hom, haar tande wit en skitterend soos pêrels in die middagson.
“Ons groet jou,” antwoord Leia in haar effense hees stem.
Die graaf glimlag stadig. Die kanse was skraal dat sy Bako sou verstaan, maar hy is nie teleurgestel nie. Nou kan hy ten minste met haar kommunikeer. Hy sê iets aan Bako, die slaaf aan sy sy, en dié vertaal dit dadelik.
“Die meester sê dat hy julle gekoop het en dat julle nou hier sal bly om vir hom te werk.”
Die glimlag verdwyn van Leia se gesig. Verkoop? Soos ’n mens ’n karos of assegaai van ’n ander ruil? Is hulle dan nie mense nie?
“Ek behoort aan niemand nie,” sê sy woedend. “Ek is vry gebore en ek sal vry bly!”
Bako sluk hard en vertaal dan wat sy gesê het.
Die graaf se oë trek op skrefies. Die feit dat sy blank is, is al ’n groot genoeg probleem. As sy nou nog ’n opstand onder die slawe gaan veroorsaak, gaan dit hom baie moeilikheid in die sak bring. Hy besluit om haar woede vir eers te ignoreer en verduidelik aan Bako wat hy van die nuwe slawe verwag voordat hy omdraai en wegstap.
Leia kyk hom met gloeiende oë agterna. Ek het nie eens ’n keuse in hierdie saak gehad nie, dink sy wrewelig. Ek is nie gevra of ek dit wil doen nie … ek is gevang en hierheen gebring sonder dat iemand ooit gedink het dat ek dit anders sou wou hê.
Bako
