Sy druk haar gesig in die kussing, onwillig om aan die vorige aand te dink. Maar dit help nie. Sy is helder wakker, sy kan haar gedagtes nie keer nie.
Wat ’n vernederende ervaring. Die feit dat sy die mooi blougroen kamerjas met die wit madeliefies aangehad het wat Jeanne-hulle vir haar gegee het, is geen troos nie. Sy is vies dat sy haarself in so ’n verleentheid laat beland het, nogal ná wat vroeër die middag gebeur het. Sy moes nooit na die man se kajuit toe gegaan het nie. Wat het hy gedink toe hy haar in haar nagklere daar aantref? Sy hoop maar net Aletta sal verduidelik wat gebeur het. En toe, om alles te kroon, moes sy nog seesiek ook wees!
Hoe kan sy die man ooit weer in die oë kyk? Sy sal hom maar net probeer vermy, sover dit moontlik is om iemand op ’n skip te vermy. Hy lyk gelukkig nie na die soort man wat hom veel aan sy medepassasiers sal steur nie. En hý het geen rede om ontsteld te wees nie, dink sy suur. Hy kom met alle eer van die ontmoeting af. Meester van die situasie tot op die laaste!
Wie sou hulle wees? wonder sy. Hulle prikkel onwillekeurig haar belangstelling. Die kind is, ondanks haar grootmenshouding, ’n patetiese figuurtjie, en dis nie net weens haar kleredrag nie. Dit gaan veel dieper. Emma dink aan die meisie se angs die vorige aand, hoe krampagtig sy haar vasgehou het, hoe sy gepleit het dat sy nie moet weggaan nie. Sy kry haar skielik baie jammer, maar sy het nie die minste plan om haar by hulle sake te laat betrek nie. Hoe minder sy van hulle sien, hoe beter.
Sy staan op en stap na die patryspoort toe. Die seebriesie wat daardeur waai, is koel en die see en lug is ’n sagte pêrelgrys.
“Goeiemôre,” sê ’n klein stemmetjie agter haar. “Ek hoop dit gaan ’n mooi dag wees.”
Emma draai om. Sandra sit regop in haar bed. Sy is ’n bietjie bleek, maar van die trane en hartseer van gister is daar vanoggend geen teken nie. Haar oë blink, die goudrooi hare val soos ’n glimmende gordyn oor haar skouers en haar vel is soos satyn. Wat ’n prentjie, dink Emma.
“Goeiemôre,” groet sy glimlaggend. “Die son is nog nie op nie, maar dit lyk soos ’n pragtige dag. En hoe voel Mejuffrou Suid-Afrika vanoggend?”
Sandra glimlag verras. Sy rek haar behaaglik uit.
“Baie beter, dankie,” sê sy. “Ek was baie moeg en … sommer ’n bietjie hartseer en ontsteld. Sjoe, maar die skip het gerol, nè? Dankie vir die pil – dit het my lewe gered. Was jy glad nie siek nie?”
“Ek wás nie siek nie, maar toe moes ek ’n kind gaan help wat siek was – sy was alleen in die kajuit – en dit het my ook naar gemaak. Gelukkig was ek gou weer beter.”
Wat wel gebeur het, sal sy geen siel ooit sê nie. Dat die vreemde man haar tot by die kajuit moes bring, sy arm om haar skouers, vir haar sy sakdoek moes gee toe die naarheid haar oorval, vir haar die deur moes oopmaak toe sy in haar verleentheid en ontsteltenis nie die deurknop kon kry nie – dis dinge wat jy vir jouself hou!
“Sal jy asseblief my spieël aangee, e … ek is jammer, ek het jou naam vergeet,” sê Sandra skamerig.
“Emma Conradie.” Emma gee vir haar die groot spieël aan. Lank en ernstig beskou Sandra haar gesig. Dan sê Emma met ’n glimlaggie: “Wel? ’n Paar nuwe plooie gekry?”
Die meisie glimlag onwillig.
“Ek was gisteraand doodmoeg. Ek het sommer net so in die bed gekruip – sonder om eers my gesig en hare te versorg. En met al die laat nagte …”
“Jou vel is soos ’n baba s’n, één aand sal nie saak maak nie. Dis seker baie opwindend, nè, om as Mejuffrou Suid-Afrika tussen al die ander mooi meisies uitgekies te word? Ek wil nog graag hoor hoe dit gebeur het.”
Dis asof daar ’n skaduwee oor Sandra se gesig val.
“Ek is doodbang,” sê sy sober. “Om met al die mooiste meisies van oor die hele wêreld mee te ding – ek kry kouekoors as ek net daaraan dink.”
“Jy is pragtig, Sandra. Jy hoef vir niemand terug te staan nie.”
Sandra skud haar kop.
“Vir myself maak dit nie saak nie. Maar om as Mejuffrou Suid-Afrika te gaan, is iets heel anders.” Sy ril skielik en trek die kombers oor haar skouers. “Sjoe, die luggie is koel. Ek wonder hoe laat ons ontbyt kry? Ek is dood van die honger.”
“Ek wil glo jy is honger,” sê Emma simpatiek. “Maar dis nog lank voor jy ontbyt sal kry – ek weet nie of jy dit besef nie, maar die horlosie is vannag ’n uur teruggeskuif. Ek stort net gou, dan gaan ek kyk of ek nie vir ons ’n bietjie tee kan kry nie.”
Sy is pas terug toe Jessie vir hulle tee en beskuitjies bring. Emma groet en verneem na haar pasiënt.
“Hulle was die hele nag aan die gang. Daar het ’n kwaai suidoos gewaai, daarom dat die skip so gerol het. Gelukkig het die see stil geword, so dit sal nou gou beter gaan. Die meeste mense het maar ’n dag of twee nodig om hulle voete te vind.
“Ek is bly dit gaan hier beter,” sê sy toe sy vir Sandra haar tee gee. “Uit soos ’n kers was sy, arme ou lammetjie. Ons eie Mejuffrou Suid-Afrika, nè! So jonk en vars soos ’n blommetjie. Ek is seker sy gaan daardie klomp vreemde meisiekinders almal uitstof.”
Emma drink haar tee en trek ’n bruin langbroek en ’n warm roesbruin trui aan. Om haar nek bind sy ’n mooi groen syserp.
“Geniet jou wandeling,” sê Sandra terwyl sy dieper onder die komberse inkruip. “As ek verslaap, roep my asseblief betyds vir ontbyt, sal jy?”
Op die dek waai ’n koel briesie en met diep teue asem Emma die vars seelug in. Dis net voor sonop en die dek is byna verlate. ’n Paar seevoëls vlieg agter die skip aan, ’n teken dat hulle nog nie te ver van die land is nie. ’n Matroos is besig met skropwerk ’n entjie van haar af, ’n ou man en ’n vrou wandel rustig rond, en ongestoord kan sy haar eerste sonsopkoms ter see geniet.
Die son is al op, die see ’n glimmende blou, toe sy Aletta en haar pa oor die dek sien aankom.
Hulle is nog ’n hele entjie weg en sy draai haastig na die reling en hoop maar dat hulle sal verbystap. In spanning wag sy, maar dan val ’n skaduwee oor haar en ’n nou reeds bekende stem sê: “Goeiemôre. Ek hoop jy voel vanoggend beter.”
Toe sy opkyk, staan Aletta se pa langs haar. Hy het ’n grys broek en ’n blou woltrui aan. Die blougrys oë is koel en ondersoekend en laat haar verleë en ongemaklik voel.
“Ja, dankie,” sê sy styf. Sy wens hulle wil loop.
Maar hy gaan nie weg nie. ’n Oomblik nog kyk hy af na haar, dan sê hy: “Ons het nou al ’n paar keer ontmoet, maar nog nie formeel kennis gemaak nie. Kan ek myself voorstel? Ek is Jacques van Zyl en dit is my dogter, Aletta. Ons wil albei net graag dankie sê vir jou hulp gisteraand.”
Aletta staan styf en ongemaklik eenkant teen die reling. Die blou geruite romp hang op haar knieë, die witblonde hare is in twee stywe vlegseltjies. Die man se stem is beleef, maar sy kry tog die gevoel dat hy heimlik met haar die spot dryf.
Koud sê sy: “Aletta was siek en daar was niemand anders om haar te help nie.”
“Dit was nogtans vriendelik van jou,” hou hy vol, en nou is sy seker hy spot.
“As ek
