sodat sy kan slaap. Sy’s nie in die bui vir ’n scene of om in die koue aandlug met ’n pap wiel te sukkel nie. Adam moet nou uithaal en wys. Hy moet sy fieterjasies laat staan, sy pretensies op ys plaas en hierdie ryding van hom aan die loop kry, of sy gaan begin gif spoeg.
Sy stap om die motor en gaan staan by die kattebak. “Kry uit jou spaarwiel en jou gereedskap dat ons kan sien wat aangaan,” gee sy raad.
“Gereedskap? Soos in tools?”
“Ja, man, spanners en goed. Om die wiel los te draai. Dink ek.”
Adam sluk. “Ek ry nie tools saam met my rond nie, doll. Dis so ... so macho, jy weet. Dis nie my styl nie.”
“Wel, dis ook nie my styl om langs die pad gestrand te sit nie,” blaf sy. “Maak ’n plan. Jy’s die man, dis jóú afdeling.”
Sy sien hoe Adam se mond begin bewe en sy wil-wil skuldig voel, maar sy stry daarteen. Waddejoos moet sý aan die situasie doen? Dit was nog nooit vir haar nodig om ’n wiel om te ruil nie. Daarvoor is daar die AA of behulpsame buurmans of kêrels. Selfs Frederick, die vark, het sy deel gedoen en gesorg dat die motortjie wat sy in Londen bestuur het in goeie werkende toestand gebly het.
Nou staan Adam hier met ’n verdwaasde uitdrukking op die gesig en met sy slap handjies gevou. Dis laat en dis donker en dis koud. Die straat waarin hulle geparkeer het, is taamlik verlate. “As ons vanaand nog hier aangeval word, praat ek nooit weer met jou nie,” kerm sy.
“Oukei, doll. Ek sal ’n plan maak. Relax!”
Adam trippel ’n paar keer om die motor en kyk toe vervaard om hom rond. “Aa!” roep hy verlig uit. “Thank goodness! Problem solved!” Hy draf tot in die middel van die straat. “Koe-ieee ...” roep hy luidkeels. “Here! Over here!”
Toe Jenna sien wie dit is wat hy nader wink, storm sy halsoorkop vorentoe om hom in sy spore te stuit. Maar sy’s te laat.
“Koe-ieee!” roep hy weer. “Haai! Jenna se dokter! Over here! Ons het jou hulp nodig.”
“Nee!” fluister sy hard. “Los hom. Hy’s nie meer my dokter nie. Hy’t my afgesê.”
Hoekom sy Adam nou met dié nuttelose inligting belas, weet die duiwel alleen. Want sy kry hom in elk geval nie betyds gemuilband nie.
Luca het hom gehoor en kom met lang treë nader gestap.
“Het julle probleme?” wil hy weet.
“Flat tyre!” Adam se stem het ’n kermklankie in. “Plat soos ’n pannekoek!”
Luca buk by die wiel, voel met sy vingers daaroor. “Gesny,” lewer hy kommentaar. “Seker die straatkinders wat hulleself vermaak het.”
“Die maaifoedies!” Adam klik sy tong. “Honestly, you know! As ek hulle in die hande kry ...”
Sal hy in elk geval niks doen nie, dink Jenna, maar sy sê nie ’n dooie woord nie. Sy wens net om in die aarde weg te sink, diep, diep in die aarde in sodat Luca nie van haar sal weet nie.
“Is jou spaarwiel styf?” vra Luca.
“Jy sal moet voel.” Adam gee ’n giggellaggie. “Ek het nie ’n clue nie, weet jy?” Hy waai met sy hande deur die lug. “Ons ouens by Koekemoer Internasionaal weet nie van sulke dinge nie.”
“So jy is ook ’n Koekemoerder soos Jenna?” vra Luca.
“Guilty as charged,” antwoord Adam. “Behalwe dat onse Jenna werkloos is totdat die baas haar weer ’n kontrak aanbied.”
“Dis net tydelik,” keer sy vir haar eer. “Totdat Koos van die Ooste af terugkom.”
“Want ek het na haar hart gekyk en sy kan maar ingespan word,” verseker Luca vir Adam. “Mits sy na haar gesondheid omsien en veral haar stresvlak laag hou.”
Sê jy wat my totaal ontsenu het! dink sy vies.
“Sy’t nerves van staal, daardie girl,” laat Adam hoor. “Maar stres is mý middelnaam.”
“Dan moet jy seker ook ’n draai by my kom maak,” sê Luca droog.
Adam lag. “Been there, done that, got the T-shirt. Ek en nog ’n paar van my buddies. Ons was by ’n Joodse dokter in die stad, maar Jenna wou nie soontoe gaan nie.”
“En hoekom nie?” Luca lig sy wenkbroue en kyk haar vraend aan.
“The poor guy is so oud soos ... soos daai oukêrel in die Bybel, en Jenna sê sy gril vir koue hande op haar lyf. Toe hoor sy van jou en is daar geen keer aan haar nie.”
Luca draai na Jenna. “Was mý hande toe darem warm genoeg?”
Sy wil hom antwoord, maar om haar lewe te red kan sy nie gou genoeg aan iets slims dink om te sê nie. Sý wat normaalweg geen probleem het om op haar voete te dink as sy tydens ’n vergadering of voorlegging in ’n hoek gedryf word nie.
“Kan ons probeer konsentreer op die probleem hier voor ons?” vra sy. “Ek wil graag by die huis kom voordat die son opkom.”
“Om die son oor die see te sien opkom, is die moeite werd om voor wakker te bly, hoor,” verseker Luca haar.
En om dit saam met hom te doen, sal seker ’n betowering van sy eie inhou, dink Jenna. Ag nee, al weer ek met my fantasieë wat niks met die werklikheid te doen het nie!
Teen dié tyd het Adam ten minste die kattebak oopgesluit. Luca leun dadelik oor om te bepaal of die spaarwiel gebruik kan word. “Ook maar net-net,” sug hy. “Dis een van daardie Mariebeskuitjie-bande. Jy sal net kan ry tot by die naaste garage, waar jy die wiel moet laat pomp.”
“Ek stop nie in die middel van die nag by ’n garage nie,” kerm Adam. “Netnou mug hulle my en dan is hierdie suit van my ook daarmee heen. Gelukkig is Jenna se flat nie baie ver nie.”
Luca trek sy baadjie uit. “Hier, Jenna,” sê hy. “Hou vir my vas, asseblief.”
“Nee,” keer sy, maar die baadjie word summier in haar hande geprop. “Jy kan nie –”
“Natuurlik kan ek. Dit sal nie die eerste keer wees dat ek ’n band omruil nie.”
“Ag, thanks, dis baie nice van jou,” haak Adam af.
“Dis nie nodig nie,” maak Jenna kapsie. “Ek is seker daarvan ons sal regkom.”
“No ways,” veto Adam haar. Hy sprei sy hande voor hom uit. “Hierdie hande ken nie van bande omruil nie, doll. A grease monkey I am not.”
“Luca ook nie!” Sy gluur Adam aan. Sy brand om ’n hele kan motorolie oor sy kop uit te gooi, opportunis wat hy is! “Hy is ’n chirurg! Hy moet sy hande skoon hou.”
“Seep en water doen wondere,” stel Luca haar gerus.
“Maar ... maar ek is seker daarvan jy het ander dinge om te doen,” probeer sy nog keer dat Luca de Wet, vermaarde kardioloog, hom verwerdig om Adam se vuilwerk vir hom te doen.
Sy
