sweet behoorlik. Hier ontstaan ’n situasie wat sy nie kan hanteer nie.
“Moenie jou oor Amanda bekommer nie. Sy’t met haar eie motor gekom en sy is al huis toe.”
Hy kom nader en soek na sy selfoon in sy baadjiesak. Jenna se hart mis ’n slag toe sy arm teen hare skuur. “Ek sal net gou bel om te hoor of sy veilig by die huis aangekom het. Sy behoort al daar te wees.”
Hulle ry met twee motors, registreer dit by Jenna. Dis ’n ou, vertroude verhouding – ’n verhouding waarin elkeen met sy eie motor kan ry as hul skedules so volgeprop is dat hulle aanpassings moet maak om tyd saam deur te bring.
Sy probeer agterkom wat die trant van die gesprek tussen hom en Amanda is, maar sy kan nie veel aflei uit wat sy hoor nie.
“Is jy al by die huis?” vra hy en wag vir ’n antwoord.
“Jammer dat ek nie agter jou aangery het nie. Daar was ’n effense oponthoud.”
Jenna skaam haar. Dis húlle, dis sy en Adam wat hom ophou, terwyl Amanda seker op hom wag om by haar aan te sluit.
Huis toe, het hy gesê. Amanda is al by die huis. Wie se huis? wonder sy. Luca s’n? Het Amanda solank gaan inkruip, wag sy daar vir hom? In sy bed? In ’n nagkabaai soos dié wat sy wat Jenna is vir haar wittebrood saam met Frederick aangeskaf het? Deurskynende goetertjies met kant en lintjies?
My nuuskierigheid – en my verbeelding – gaan nog my ondergang beteken, bestraf sy haarself. Dit het hoegenaamd niks met my te doen wat Luca met sy lewe aanvang nie. Behalwe miskien wanneer hy afhaak en my soen ...
Om dit uit sy gestel te kry, herinner sy haarself.
Sy kyk woordeloos toe hoe Luca die moue van sy spierwit hemp oprol, sy gereedskap uit sy eie motor gaan haal en toe die noodwiel uit die kattebak lig. Sy sien die spel van die spiere op sy voorarm en haar mond word droog.
Sy staan ’n entjie opsy, maar raak gou aan die bewe. Sy ril. Daar’s ’n koue windjie wat van die see se kant af waai en haar enigste verweer daarteen is ’n baie kaal rok met twee lang splete langs die kante. Selfs haar voete is kaal, maar sy sien nie kans daarvoor om weer die silwer sandale aan te trek wat haar tone so verniel het nie.
“Jy kry koud,” merk Luca op. “Trek my baadjie aan.”
“Dis nie só koud nie,” probeer sy sê, maar sy klappertand so erg dat die wind haar woorde wegwaai.
“Of jy kan in die motor gaan sit,” stel hy voor. “Ek jack jou sommer saam met die motor op.”
Jenna oorweeg dit nie eens nie. Sy moet wag staan, waaksaam wees, keer dat die ellendige Adam nie verdere bogtery kwytraak nie, ingryp en red as daar dalk nog iets te redde is.
Daarom gehoorsaam sy Luca bibberend. Sy glip haar kaal arms by die moue van sy baadjie in en voel dadelik hoe die warmte om haar vou. Sy knip haar oë. Om die een of ander onverklaarbare rede wil sy aan die huil gaan.
Sy laat haar kop sak, streel met haar wang oor die growwigheid van die baadjie se lapelle. Dis kwaliteit, weet sy sommer. Dalk nog deur een van die land se voorste ontwerpers, of van oorsee af ingevoer.
Ek het waardering vir kwaliteit, besluit sy opnuut. In klere, in motors, in mans, in ’n verhouding. Ek begeer kwaliteit. Egtheid. Iets waarop ek kan staatmaak. Dis hoekom ek my nie aan Frederick kon verbind nie. Net jammer dat ek met my ondeurdagte optrede ’n kind se hart gebreek het.
Die pyn wat in haar borskas kom sit, is só fel dat sy haar asem skerp intrek. Kareltjie se beeld verskyn voor haar. Sy vraende ogies, die glimlaggie wat soms die onseker trek om sy mondjie vervang het, die klein krokodiltandjies, die sagtheid van sy mollige nekkie – daar waar sy hom graag gekielie-soen het totdat hy dit uitgeskater het.
Sy onthou die blinde vertroue waarmee hy sy hand in hare geplaas het toe sy uiteindelik daarin kon slaag om hom gerus te stel dat sy hom nie kwaad wil aandoen nie. Vertroue wat sy met een wrede hou vernietig het. Hoeveel skade het sy die kind tog nie aangedoen nie! In háár was daar geen kwaliteit te vind nie, geen egtheid, niks van waarde nie.
Nee, sy kan nie aan Kareltjie dink nie, sy mág nie. As sy enigsins daarin wil slaag om met ’n sinvolle lewe voort te gaan, moet sy haar gedagtes keer wanneer dit soos ’n span weghol-osse op ’n ramp afstuur. Sy ken haarself, sy weet waartoe sy in staat is en waartoe nie. As sy moet toegee aan haar melancholie oor Kareltjie, gaan sy vou. Sy sal in ’n inrigting beland, afhanklik van ander mense. Sy sal niks werd wees nie. Nie vir Koekemoer Internasionaal nie, en ook nie vir haar pa nie.
Sy voel hoe warm trane in haar oë vorm en ’n blos van skaamte in haar nek opstyg. Gelukkig is dit donker en kan niemand anders dit sien nie. Sy snuif hard en krap in haar aandsakkie na ’n snesie, maar kry niks.
“Daar’s ’n sakdoek in my binnesak,” sê Luca van waar hy op sy hurke langs die motor sit en werskaf.
Dít ook nog! dink sy moedeloos. Daar gaan ook niks by hierdie mansmens verby nie. Sal ek nou nog aan die grens en aan die snuif ook gaan terwyl ek my in dokter Luca de Wet se baadjie bevind?
Maar sy wil nie sy sakdoek gebruik nie. Dis darem net te Middeleeus na haar smaak. Sy kan raai dat dit ’n spierwitte sakdoek sal wees. Met presisie gestryk sodat selfs die hoekies nie omkrul nie. En sy reuk sal daaraan kleef, soos aan die baadjie wat haar teen die nagkoue beskerm.
Toe Luca die band omgeruil het, kom hy orent en skud sy hande af. Jenna vis die sakdoek uit die baadjie se binnesak. Spierwit, soos sy verwag het.
“Hier,” sê sy. “Vee jou hande daaraan af.” Sy aarsel. “Dis skoon. Ek het dit nie gebruik nie.”
“Dankie.”
Toe hy die sakdoek by haar vat, raak sy hand vir ’n oomblik aan hare. Jenna ruk haar hand terug. Ek’s laf! dink sy vies. Ek gedra my soos ’n simpele, verliefde bakvissie.
“Ek is baie jammer hieroor,” sê sy en skil sy baadjie van haar skouers af. “Dankie vir jou hulp.”
“Ek ry agter julle aan om te sien dat julle veilig by die huis kom.”
“Ag, jy’s ’n darling,” smeul Adam.
Jenna gee hom ’n kyk wat melk sou laat suur word. “Dis regtig nie nodig nie,” keer sy.
“Ek sal meer gerus voel as ek dit doen. Daardie band is nie besonder styf opgepomp nie,” sê Luca.
“Dis nou ’n nice ou daardie,” sê Adam toe hulle in die motor klim. “Jy moet iemand soos hý kry om sy skoene onder jou bed in te stoot.”
“Hou jou in, Adam!” roep sy uit. “Jy het genoeg skandes vir een aand gemaak.”
“Wie? Ek?” vra hy die ene onskuld en trek sierlik weg.
“As ek nou met jou praat, gaan ek nie verantwoordelik wees vir wat ek sê nie,” keer sy dikbek. “Kom ons los dit tot môre.”
Maar dit was ’n fout. As sy hom eerder sy fortuin net daar vertel het, sou hy besef het hoe die wind waai en nie verdere kanse gevat het nie. Want toe hulle voor haar woonstel stilhou en Luca uitklim om te groet, skok Adam haar weer eens met sy voorbarigheid.
“Wil
