nie, nie met al daai cholesterol nie.”
“Ons het nie saamgeslaap nie, as dit is wat jy wil weet, Adam. En jy het my in ’n baie moeilike posisie geplaas toe jy hier weg is en die man by my gelos het. Wat moes hy dink? Dat ek en jy gekonkel het omdat ek aspirasies met hom gehad het?”
“Dit het nie vir my gelyk asof hy sou omgee as dit die geval was nie, I promise you.”
“Hierdie gaan ’n sinnelose gesprek wees,” het sy hom stilgemaak. “Ons praat nie verder daaroor nie.”
Sy het dit duidelik tot verbode onderwerp verklaar en Adam het hom vir ’n wonder daarby gehou. Maar nogtans het hulle so lekker gesels dat hy eers teen twee-uur hier weg is.
Dis ’n taamlik tydsame proses voordat sy die twee bekers cappuccino op die kombuistafel neersit. Sy oorweeg dit nie eens om Luca sitkamer toe te nooi nie. Veral nie terwyl sy met haar deurmekaar hare en in haar pantoffels en haar pajamas voor hom paradeer nie. Dit sal net nie rym nie. Dan maar eerder hier in die kombuis sit, waar alle romantiese gedagtes summier nek omgedraai sal word in die blakende, wrede oggendson wat genadeloos deur die venster skyn. Hier waar die helder lig van ’n nuwe dag maar te duidelik uitwys hoe ver sy tekort skiet as huisvrou.
“Hoe gaan dit met jou pa?” vra Luca uit die bloute. “Het jy al met hom gepraat ná daardie onsamehangende boodskap wat hy op jou antwoordmasjien gelos het?”
“Hoekom wil jy weet?”
“Ek stel belang in alle hartlyers, Jenna, hetsy volwassenes of kinders. Dis my studieveld. Ek het jóú lêer oorgegee aan my kollega, Pieter Smit, maar daar is niks wat my verhoed om jou pa te behandel nie. As hy dit natuurlik sal toelaat.”
Dis nou ’n mooi manier om my daaraan te herinner dat hy klaar is met my, dink sy wrang. Die verslag van sy ondersoek word in my hande geprop en my lêer is in iemand anders se liasseerkabinet.
“Of my pa sal toelaat dat jy hom behandel?” Sy snork sinies. “Ek twyfel baie sterk daaraan.”
“Wel, iémand moet. Iemand behoort dop te hou dat sy hart nie verder verswak nie. Of dat hy – die gode behoed – ’n hartaanval kry.”
“Hy het al,” sê sy sag. “My pa was amper dood van ’n hartaanval.”
Sy wil hom nie regtig daarmee belas nie, sy is seker hy hoor genoeg sulke snikstories in die normale verloop van sy werk, maar die herinnering aan daardie dag is skielik net te sterk om te ignoreer.
“My pa was nie gesond nadat hulle vir hom ’n stent ingesit het nie,” vertel sy. “Hy was glo veronderstel om soveel beter te voel en om meer energie te hê as voorheen, maar dit was nie die geval nie. Boonop het hy toe iewers gehoor dat die middel-vrystellende stents, soos wat by hom ingeplant is, nie heeltemal veilig is nie en enige tyd ’n hartaanval tot gevolg kan hê. Hoe waar die gerug was, is nooit regtig vasgestel nie, maar dis nie werklik hier ter sake nie.”
“Seker nie. Jou pa se vertroue was toe al daarmee heen,” sê Luca en hy klink taamlik moedeloos. “Dis hoekom dit so gevaarlik is wanneer joernaliste wat nie insae in die volle prentjie het nie dit waag om oor gesondheidsake te skryf. Die publiek gaan behoorlik op hol. Hulle glo eerder wat hulle daar lees as wat hulle dokters hulle vertel.”
“Wel, my pa was woedend. Vir die dokters, die kardioloë en veral vir my omdat ek hom omgepraat het om dit te laat doen.”
“Sy tipe stent word soms verkies omdat dit ’n middel vrystel wat veronderstel is om te keer dat daar weefsel op die stent groei en ’n verdere verstopping veroorsaak,” verduidelik hy.
“Dis hoe ek dit ook verstaan het, maar niemand het ons ingelig oor die komplikasies wat daardeur kan ontstaan nie. Dokters is gou om jou onder hande te neem, maar hulle stel nie noodwendig soveel belang in jou nasorg nie.”
Hy weerlê nie haar stelling nie, hy laat bloot die verwyt oor hom spoel. “Wat het toe gebeur?” vra hy, sy ryk heuningstem soos salf vir haar hart.
“By al sy ander kwale het my pa toe nog tandpyn ook gehad. Hy’s tandarts toe om die tand te laat trek. Hy wou nie hoor van ’n stopsel nie, hy wou net van die pyn ontslae raak. Daar was ’n paar kiestande wat getrek moes word.”
Luca kreun. “Laat ek raai: toe stel die tandarts voor dat hy die antistolmiddels tydelik staak.”
“Dis reg. Hy’t my pa huis toe gestuur en gevra om later terug te kom wanneer die antistolmiddels uitgewerk is.”
“Die tandarts was natuurlik bang vir oormatige bloeding. Dis verstaanbaar.”
“Maar nie verskoonbaar nie.”
Sy kan nie langer stilsit nie. Sy gaan staan voor die volgepakte wasbak, kyk by die venster uit. Sy moet vergeet wat gebeur het, dit uit haar gedagtes sit sodat sy nie meer snags daarvan droom nie.
“Ek het die middag saam met my pa gegaan en in die wagkamer gesit terwyl hulle met hom besig was. Ek het gehoor dinge loop verkeerd daar binne. Toe my pa die tweede keer naar word en braak, het ek opgestaan om te gaan kyk wat aangaan. Toe ek daar kom, het hy langs die tandartsstoel inmekaargesak.”
Sy onthou die skrik, die vrees, die verwarring, die onsekerheid oor wat om te doen. Sy onthou ook dat die tandarts nie besonder bekwaam gelyk het om die situasie te hanteer nie, en dat sy assistent hand voor die mond uitgehardloop het omdat sy sélf naar was.
“Het Pa pyn?” het Jenna bang gevra.
Hy’t geknik. “Ja,” het hy gehyg en na sy nek gewys. “Hier en af in my arms,” het hy kortasem gesê. Hy’t in die lug gegryp. “Ek dink ek gaan dood, Jenna!”
Sy het haar pa opgehelp sodat hy teen haar kon leun en half regop kon sit. Toe het sy vervaard in haar handsak begin soek na die nitrogliserientabletjies wat sy orals met haar saamgedra het wanneer sy by haar pa was en een onder sy tong gesit. Dalk, so het sy gehoop, was dit bloot ’n angina-aanval wat na ’n paar minute sal verbygaan. Die tandarts het haar pa se pols en bloeddruk gemeet. Hy’t niks gesê nie, maar sy gesig het boekdele gespreek: hy was net so bekommerd soos sy.
“Voel Pa beter?” het sy hoopvol gevra, maar hy het sy kop ontkennend geskud. “Dit voel of ek doodgaan,” het hy weer gekla. Daar was vrees in sy oë, en sy gelaat wás die kleur van die dood. Sy het die sweet van sy gesig afgevee en met haar hand aan sy wange gevoel. Sy gesig was koud en hy het geveg vir asem.
Sy het hulpsoekend na die tandarts gekyk, maar die mannetjie was jonk – en meer as net ’n bietjie verskrik.
“Ek dink ... ek is byna seker daarvan dis ’n hartaanval,” het sy gefluister. “Ons moet my pa by ’n hospitaal kry.”
“Ek sal hom vat,” het die tandarts voorgestel.
“Nee, bel ’n ambulans. Verduidelik vir hulle wat die simptome is.”
Sy het by haar pa bly sit terwyl die tandarts bel, sy hand in hare geneem. “Toemaar, Pa, ek is hier by Pa.”
Asof dít sou troos, asof dít iets werd was.
Sy hoor iets van die reddeloosheid van daardie dag in haar stem toe sy vir Luca vertel hoe die paramediese span beheer geneem het toe hulle uiteindelik daar aankom. Hulle het haar pa probeer gerusstel, maar die beklemming om sy hart was te sterk om te ignoreer. Haar pa het besef wat
