“Wel, gelukkig is ek nie meer een van jou pasiënte nie,” blits Jenna terug.
“Ek hoor dié ding,” het Adam ’n eiertjie te lê. “Jenna sê jy’t haar afgesê.”
“Het sy jou gesê hoekom?” wil Luca tergend weet.
“Kom ons sê maar net daar was ’n botsing van persoonlikhede,” gooi sy wal. “Daar is te veel dinge waaroor ons nie saamstem nie.”
Sy sal nie daarmee wegkom nie, sy weet sommer. Een of ander tyd gaan Adam haar in ’n hoek keer en sal sy moet please-explain, maar dit sal heelwat makliker wees as Luca nie teenwoordig is nie.
Sy verskoon haar om kombuis toe te gaan. Wat ek nodig het, besluit sy, is ’n sterk dosis kafeïen, sterk genoeg om my kop oop te kry en my hart skade aan te doen.
Maar toe sy met die stomende bekers cappuccino in die sitkamer terugkom, staan Adam by die deur.
“En nou?” vra sy benoud. “Waarheen gaan jy nou?”
“Ek los my motor hier by jou,” sê hy. “Ek sal môre iemand stuur om die ding te kom haal en te fix. Ek het ou Barry gebel om my hier te kom haal en hy’s al op pad.”
“Maar ... maar jou cappuccino?”
Wat, as dit vertaal word, beteken: Maar jy kan my nie alleen hier saam met Luca los nie! Vat hom saam met jou. Of bly! Tot die hane begin kraai, as dit dan nodig is.
Sy’t skaars gepraat of hulle hoor die sagte getoeter in die straat. “Daar’s ou Barry nou. Hy’s haastig. Hy werk môre en wil nog ’n bietjie shut-eye inkry.” Adam stap nader en soen haar op die voorkop. ’n Judaskus, dink Jenna, ’n verskoning vir sy verraad!
“Sorry, doll, some other time. Got to love you and leave you.” Hy gaan skud Luca se hand. “See you!”
Jenna is skoon stom toe hy die voordeur agter hom toeklap. Die luis! Wat sou in hom gevaar het? Hoe durf hy haar in hierdie situasie laat beland?
Sy sug innerlik. Dalk probeer die arme ding haar nog ’n guns bewys. Dink seker in sy onkunde hy hou sy lyf matchmaker en dat sy hom daarvoor sal bedank. Wel, hy kan nie verder verkeerd wees nie!
Luca kom neem die skinkbord by haar.
“As jy ... as jy ook haastig is, kan jy maar gaan, hoor,” piep sy.
“Nadat jy al die moeite gedoen het om my met jou sondige maar heerlike heksebrousel te vergiftig? Nooit gesien nie.” Hy neem ’n beker van die skinkbord. “Dit ruik heerlik, en ek wil dit graag drink voordat dit heeltemal koud is.”
Sy neem self groot slukke sodat die gehamer van haar hart tot bedaring kan kom. Kafeïen kan haar beslis nie meer kwaad doen as hierdie ontsteltenis nie. Sy gaan sit so ver as moontlik van hom af weg, maar dan sien sy die liggie op haar antwoordmasjien flikker.
“Verskoon my,” sê sy. “Ek wil net gou hoor waaroor dit gaan.”
Soos sy verwag het, is dit haar pa se temerige stem wat deur die masjien opgeneem is.
“Jenna? Waar’s jy? Wat help dit jy’t ’n foon en jy’s nooit daar om die ding te antwoord nie? Ek sit nou hier met my pille in die hand. Hande vol pille, dis mos al wat my aan die lewe hou. As ’n mens dit ’n lewe kan noem.” Sy kan hoor hoe haar pa deur sy pille krap. “Ek kan nie onthou of ek al die klomp wat ek vanaand moes drink in my keelgat afgegooi het nie. Drink ek te veel, vrek ek, en drink ek dit glad nie, vrek ek ook. Nou hoe de hel moet ek nou weet wat om te doen?”
Sy sug toe sy omdraai. “Ek is jammer,” sê sy toe sy besef dat Luca hierdie gekerm moes aanhoor. “My pa weier om op die selfoon te bel.” Sy trek haar skouers op.
“Van die bietjie wat ek van hom weet, klink jou pa na ’n ideale kandidaat vir die Hart-akademie. Jy moet sê as julle belangstel daarin dat hy opgeneem word. Ek dien in die bestuur en kan iets reël.”
Jy weet nie waarvan jy praat nie, Luca de Wet, wil sy sê. Jy ken nie my pa nie.
“Ek het al gehoor van die Hart-akademie. ’n Artikel daaroor in die koerant gelees ook,” sê sy neutraal. Sy gaan sit weer op haar stoel en teug aan haar cappuccino, wat nou sy smaak vir haar verloor het.
“Die hele idee daaragter is om ’n ware studie te maak van hartprobleme. Tot dusver is dit ’n klinkklare sukses. Ons het sowat ’n honderd inwoners, almal met een of ander hartsiekte onder lede. Hulle word op alle vlakke behandel, insluitend sielkundig ...”
“... wat my pa nodig het,” voltooi sy.
Sy plaas haar beker terug op die skinkbord en leun vorentoe. Dis skielik vir haar belangrik dat hy moet verstaan wat met haar pa gebeur het.
“Ek wens jy kon my pa geken het soos hy eers was,” sê sy. “Adam sou vir die waarheid van my woorde kon instaan as hy nog hier was. My pa was ’n allemansvriend, het selfs met Adam gebond. Toe hy al op hoërskool met sy eienaardighede begin het en almal wye draaie om hom geloop het, het my pa hom nader getrek. Hy’t nooit juis vir Adam verstaan nie, maar hy’t hom aanvaar net soos hy is.” Sy glimlag effens. “Al my maats was mal oor my pa, van skooldae af al. My pa was ’n prettige omie, vol grappe, die ene terglus en so aktief, ons kon skaars byhou met alles wat hy vir ons gereël het. Hy was voorsitter van ’n hele paar verenigings en baie aktief in die gemeenskap. Sportbyeenkomste, feeste, noem maar op – jy sou hom daar kry, gewoonlik in die voorste gestoeltes.” Sy aarsel ’n oomblik. “Ek weet nie of hy hom daardeur ooreis het nie, ek weet net hy het elke oomblik daarvan geniet, want hy het voluit geleef.”
“En jou ma?” vra hy.
“Vandat ek kan onthou, was my ma se gesondheid swak. Sy’t asma-aanvalle gekry en ons het haar op die hande gedra, veral my pa. Sy was die queen bee in die huis, verstaan jy? Pragtig om na te kyk, en ons het haar liefgehad met iets soos verering amper.
“Toe sy dood is, het my pa natuurlik ’n knou gekry. Maar ná ’n ruk het hy tog sy kop gelig. Die moeilikheid het gekom toe hy vir sy jaarlikse ondersoek by ’n hartchirurg gaan aanklop het. My pa was natuurlik altyd bewus van die risiko’s. Daar was hartprobleme in sy familie – ’n paar gesinslede wat voortydig dood is aan hartaanvalle, sy ma ook. Hy’t van die kwale oorgeërf: hoë bloeddruk, cholesterol, ’n mate van oorgewig – die gewone bangmaakfeite.”
“Wat was die kardioloog se bevinding toe?” Hy kyk belangstellend na haar.
“Hy het blykbaar ook soos jy geredeneer: ’n angiogram kan nie kwaad doen nie. En buitendien, wie kla nou as jy ’n ekstra paar duisend rand in die sak kan steek vir ’n halfuur se werk?”
“Nou’s jy onregverdig, Jenna. Hartprobleme is vreeslik onvoorspelbaar en selfs met al die kennis wat die afgelope paar dekades versamel is, kan ons as medici steeds nie vir ons pasiënte ’n helder prentjie in ’n kristalbal voorhou nie. ’n Hartvatsiekte kan op een van ’n paar maniere manifesteer. Die pasiënt kan natuurlik ook sonder enige simptome wees. ’n Inspannings-EKG kan wys dat ’n kroonaar of twee verstop of vernou is. Dis selfs moontlik dat die pasiënt op daardie stadium reeds hartaanvalle gehad het sonder dat hy daarvan weet, maar wat skade aan sy hartspier veroorsaak het.”
Luca is nou behoorlik op dreef. Sy arms swaai en sy hande praat saam terwyl hy verder verdedig en motiveer waarom hy en sy kollegas
