alles help maak het. Sy wil bewys dat die ou weë nog gangbaar, bewandelbaar is. Sy wil die oë sluit vir die blinde doodloopstraat waarin sy haar en andere laat beland het. Of wil sy nie? Hy weet nie. Weet nie wat sy dink, hoe sy leef nie. Wat hy van haar geweet het, het hy met inspanning vergeet en hy probeer nooit meer daaraan dink nie. Soms, egter, oorval dit hom onverwags en pynlik.
Dis ’n yl wintersmiddag, met ’n snydende windjie deur die blaarlose, straatkantse bome. Daar is ’n skril noot in die gefluit van die wind deur die motor se venster skreef. Hy moet na die ding laat kyk, die ruit draai nie heel tot bo op nie. Verdeksels, dink Meyer in blinde opstand onderwyl hy buite Laura se hekkie uitklim en die motor se deur agter hom toeklap. Mie met haar brood … Nou moet Laura nog voel dat sy gepamperlang word, dat haar dade van die verlede goedgekeur word. Dis duidelik dat Mie by Laura beter aanklank vind as by haar eie dogter. Geen wonder Susara is so giftig op Laura nie. Maar Susara, aan die ander kant, is sekerlik geen maklike dogter om te hê nie.
Ek self sou haar nie graag as dogter wou hê nie, dink Meyer sugtend. Liewer as suster, dan kan hy hom beter van haar distansieer. Hy troetel die gedagte aan Susara as teenwig vir die swarigheid om aan Laura se deur te moet klop. ’n Swarigheid, ja … so maak hy hom wys. Maar die dowwe klopping van sy hart kan hy nie beheer nie. Dalk is sy nie tuis nie, dink hy met ’n snydende voorgevoel van teleurstelling. Teleurstelling, omdat hy haar nie sal sien nie, omdat hy dan tevergeefs die moeite sou gedoen het, en omdat die heerlike warm brood die doel sal mis. Sal dit dan maar vir Susara vat.
Maar Laura is tuis.
Hy weet dit half intuïtief toe hy op die klein, rooi, versorgde voorstoepie staan. Laura het lank gekla oor die eise van ’n rooi stoep, en toe by Mie die raad gekry om dit met stoepverf te verf, dit hou darem baie langer as waks. By Mie kan jy altyd wenke kry wat arbeid bespaar.
Dis vir Meyer nie ongewoon om aan Laura se voordeur te klop nie. Op ’n Saterdagmiddag egter wel. Wanneer hy kom, is dit in die week, en streng oor werk, en dan handel hy dit staan-staan in die deur af. Dis sy self wat voordeur toe kom en nie die wyse kind wat so graag die deur oopmaak en die telefoon beantwoord nie. Dalk slaap hy. Hy is maar nog net ’n groot baba … drie jaar oud, dink Meyer vlugtig met ’n soort erbarming wat hy nie voorheen vir die afwesige kind gevoel het nie.
Laura Bronkhorst het ’n seegroen serp om haar hare. Dit span styf oor haar voorkop, sodat hy vir ’n oomblik nie kan onthou hoe die hare onder die serp moet lyk nie. Dan onthou hy wel. Bruinerig. Ligter as donker en donkerder as blond. Maar wat maak dit saak? In vier jaar se tyd het hy daardie hare nie aangeraak met sy vingers nie, nog met sy lippe, hoeseer hy ook daarna gehunker het.
Dit maak hom hard in sy binneste om te sien dat haar oë, haar grootste bate, lig gegrimeer is selfs op ’n Satermiddag wanneer sy alleen is. Of is sy nie alleen nie?
Sy nooi hom nie binne nie. Maar waarom sou sy? As hy in vier jaar nooit blyke gegee het dat hy oor haar drumpel wil kom nie? Die huis waarin sy en Piet gewoon het, is klein en beknop en sonder atmosfeer. Te jonk om antiek te wees en te oud om nuut te wees. Hy haat die half onbekende huis, terwyl hy tog die gevoel het dat hy elke sentimeter daarvan saam met Piet en Laura beleef het, tot satwordens toe.
“Mie stuur hierdie,” sê hy, en oorhandig die brood in die vetterige doek. Hoe wys is Mie, wat hom hierdie woorde saamgegee het, anders het hy niks te sê gehad nie.
Laura kyk na hom. “Dankie,” sê sy. Daar is geen gevaar dat hulle vingerpunte aan mekaar sal raak terwyl die klein oorhandiging plaasvind nie. Laura se blik is dralend, barsvol soos vrugte na die reën. Hy kry die indruk dat daar iets dringends is wat sy aan hom wil sê, maar hy moedig haar nie aan nie. Tog bly hy bewus van die sprekende blik. Dat sy lief is vir ligte ooggrimering, maar nie vir lipstif nie, sorg vir ’n soort konsentrasieveld rondom haar oë. En tog hou sy jou uit, beskut sy haar innerlike gevoelens soos wanneer die lig van buite op ’n prentglas sou val en dit hinderlik laat blink.
Dis asof sy agter haar oë wegkruip. Meyer kan die gevoel nie juis beskryf nie. Hy kan nie onthou of sy hom vroeëer by haar oë laat inkyk het nie. Hoe kan hy onthou, as hy elke herinnering eiehandig nek omgedraai het?
“Dus het Mie onthou,” sê Laura. Haar stem is laag en sag, maar vol.
“Wat onthou?” vra Meyer voor hy dit kan keer. Hy sou hom nie graag van ’n antwoord afhanklik wou stel nie, maar dis eenmaal uit. Hy kan die woorde nie terugtrek nie, ewe min as distelsade in die wind.
“Toe maar. As dit nie ter sprake gekom het nie, maak dit nie saak nie,” sê sy duister. Dan: “Ek moet met jou oor die winkel praat, Meyer. Wanneer sal jy beskikbaar wees?”
“Ek sal nie wees nie,” antwoord hy koud. “As daar probleme is, moet die plek verkoop word. Ek stel nie daarin belang nie. Dit sluk net geld in. Dis ’n rommelwerf.”
Hy kry die indruk dat Laura ’n aks van ’n tree vorentoe neig, maar sy bly ten slotte op dieselfde plek staan. “Dis nie so nie,” antwoord sy, maar sonder emosie. Dis asof sy wil demonstreer dat sy ewe min behae as hy in hierdie gedwonge ontmoeting het. “Dis skeppingswerk. Ek vind dit terapeuties.”
Hy grinnik skeef. “Herskeppingswerk, bedoel jy. Die oorspronklike ontwerpers van die stukke rommel wat hier inkom, het dit anders bedoel. Ander stof, ander kleur, ander nuanse. Miskien was dit ’n leliker skakering en ’n goedkoper stof as wat jy nou daaroor plaas, maar dit was so bedoel. Jy kan ’n skepping verwerp, maar nie verander of verbeter namens die skepper nie.”
Na die onbeplande tirade kyk sy hom woordeloos aan.
Dit maak die woordevloed verder in hom los. Hy het nie geglo dat hy nog soveel woorde jeens Laura oor kon hê nie. En hy het eweneens ook nie geglo dat dit so, presies so bitter sal kan wees nie. “Of wil jy met hierdie skeppingswerk net maar bewys dat ’n mens dinge wat in hierdie lewe verknoei is, kan regdokter? Eenmaal bemors, maar met ’n nuwe stukkie lap staan dit weer in die voorkamer?”
Laura se lippe gaan effens oop. Hy sien elke natuurlike groefie daarvan, en hy wonder watter vernietigende wederwoord daaruit sal voortkom. Toe sy eindelik praat, is dit egter met ’n toonlose gevoelloosheid wat op hom inwerk soos ’n speld op ’n ballon. Hy verwens hom omdat hy aan ’n drang toegegee en die sinnelose woordevloed voor haar uitgestort het. Sy kan dink dat hy nog omgee, dat enigiets aangaande haar hom nog kan raak. Dat dit wel so is, is sy diepste geheim.
“Sê vir Mie dankie,” sê Laura, en sy begin om die deur stadig toe te maak.
Meyer swaai op sy hakke om. “Tot siens,” onthou hy mompelend. Dat hy waaragtig aan Laura weer eens ’n kans gegee het om hom te verwerp. Eers toe hy weer in die motor sit, probeer hy dink wat dit kan wees wat Mie onthou het. Hy frons, kyk na die datum op sy polshorlosie. Dan voel hy sy asem verswaar: 25 Julie.
Piet is vandag presies ’n jaar dood.
Mie het onthou, maar dit nie aan hom geopenbaar nie. Minah Bronkhorst, dink hy ontsteld. Sy het goed geweet dat hy nie aan hierdie klein “In memoriam” deel sou wou hê nie, tensy sy met ’n slenter te werk gaan. ’n Mislukte slenter. ’n Tyd lank bly Meyer net so sit, met sy hande stil op die stuurwiel. Die treiterende wind huil opnuut langs sy oor, sodat hy die venster vererg heeltemal probeer opdraai. Darem êrens iets wat oor Piet treur: die wind.
Vanwaar tog die gevoel van eindelose onbehae in sy binneste? Hy het gedink dat hy lankal by kwesbaarheid verby is. Eers toe hy onthou dat Laura hom deur die venster kan dophou, skakel Meyer die motor haastig aan. Toe hy wegtrek, voel dit asof iets in hom stadig skeur. So het dit voorheen gevoel, daardie afgryslike tyd toe Laura sy broer Piet bo hom verkies het.
Vanmiddag was daar ’n
