“Huh? Nja. Wat?” skrik Freek op. Sy oë knipper gesteurd.
“Rugby gaan kyk saam met Meyer. Die kinders.”
“Die kinders?”
“Esbie en John,” herinner Susara. Sy knipoog vergoelikend na haar broer. “Hy is ook so oorlaai, weet jy. Hy was nie een aand hierdie week tuis nie.”
“Ja, natuurlik, Ek is seker dat die kinders hulle sal gedra, Meyer. Ek sê altyd, ek en Susara het die fondamente gelê so goed ons kan. Van nou af aan moet die kinders ’n eie identiteit ontwikkel. En wat gaan jy en Laura in die winkel aanvang?” Die oë in hulle vroeë plooibedjies knipper in Meyer se rigting.
“Hoe bedoel jy, wat gaan ons in die winkel aanvang?” vra Meyer.
“Nou met Josef se siekte. Laura het my vertel. Jy moenie dink dat ons teen Laura draai nie. Ek vind nog gereeld uit hoe dit gaan. Mens kan nooit sê jy trou nie met iemand se familie nie. Wat my betref, het Laura familie geword en familie sal sy bly.”
“Ons sal maar sien en maak ’n plan,” mompel Meyer. Dis die eerste woord wat hy hoor oor siekte van Josef. Dis dan natuurlik daaroor dat Laura netnou met hom wou praat. Wel, as Josef uit die diens tree, kan hulle maar vergeet om verder met die stoffeersaak aan te gaan. Kommer neem van hom besit; deur die jare het hy lief geword vir Josef Abrahams, die man met die vonkel in die oog en die knap hande.
Haastig oorweeg hy: hy kan vir Mie vra om uit te vind wat daar aangaan. Hy wil nie teenoor Freek en Susara laat blyk dat hy nie op hoogte van sake is nie. Maar as daar vir hom nog enige vooruitsigte in die middag was, het dit verdwyn.
“Die kinders …” eis hy ongeduldig.
“Hulle is in die agtertuin … op die patio, dink ek,” verklaar Susara. Sy het ’n spesiale manier om die woord “patio” uit te spreek; stadig en duidelik, asof sy vermoed dat Meyer dalk nie sal weet wat se deftige soort ding dit is nie.
Dis dan ook waar Meyer hulle vind, lui swaaiend op die skoppelmaaibank met die bont bekleedsel. Esbie kom hom dadelik tegemoet. Sy lyk ouer as haar agtien jaar. Sy is groot en stadig, maar nie lelik nie, en ’n minsame kind. “Dag, oom Meyer,” sê sy en haak by hom in.
“Verspotte meisiekind. Jy kan net vir iemand ‘oom’ sê as hy tien jaar ouer as jy is. Kyk goed na my. Lyk ek soos ’n oom, hê? Kyk my spiere. Kyk my kuif. Kyk my skitterwit glimlag. Die gesogste vrygesel op Sederburg.” Hy neem stelling in en poseer soos ’n kragman op ’n verhoog.
“Ha-ha-ha,” lag John met sy seunstem wat onlangs gebreek het en nog nie baie stewig op die nuwe fondamente rus nie. Humor soos hierdie begryp en waardeer hy: plat, oop, bereikbare snaaksigheid, soos wat sy ma ook daarvan hou, al wys sy dit nie graag nie. Dis vir Susara ’n voortdurende bron van kommer dat sy soms ’n televisieprogram kostelik vind en dan van ander moet hoor dat dit “vlak” is. Moeisaam probeer sy haar smaak aanpas, maar intussen geniet sy darem stilletjies saam met John die programme waarvoor ander die neus optrek.
“Oom Meyer, het oom gisteraand gekyk na daai ouens op Sportfokus?” John spring ook van die swaaibank af op en probeer Meyer se pose oortref. Dis maar onlangs dat Sederburg televisie gekry het, en John se ganse gemoed en gedagtelewe is deurtrek daarvan.
“Kom, is julle reg vir die rugby?”
“Ons het nartjies en grondbone,” bevestig John.
Hulle moet weer voor Laura se huis verbyry.
“Oom Piet is vandag ’n jaar dood,” sê Meyer. Hy noem dit om homself te martel. ’n Soort bieg … omdat hy nie vanmiddag geluister het toe Laura hom skynbaar van Josef se siekte wou vertel nie.
“Oom Piet was ’n smaart ou,” sê John.
Ja, dink Meyer. Indien jy dit as “smaart” beskou om vinniger as ’n ander te ry, om jou broer se verloofde af te vry en haar dan in die huwelik te kul. Of sou Piet oor geheime eienskappe beskik het waarvan hy, Meyer, nie weet nie?
“Kan ons nie net vir haar hallo sê nie?” vra Esbie.
“Nee,” antwoord Meyer bars. Dan vervolg hy genadiger: “Ek was al daar vanmiddag. En ons wil nie die voorwedstryde mis nie.” Hy kyk vinnig na Esbie langs hom op die kussing. “Wat? Huil jy tog nie?”
“Dis baie hartseer … van Laura en oom Piet.”
“Ja, ek skat sy is ’n soort tragiese heldin,” besluit Meyer met stywe lippe.
“Wat gaan oom-hulle doen noudat Josef so siek is?” vra Esbie. “Gaan julle die plek verkoop?”
“Josef sal tog seker regkom,” sê Meyer nadenkend. As hy maar kon uitvind wat gaande is, sal hy dalk minder skuldig voel.
“Met ’n gewas op die brein? Klink vir my na doodsake. Die dokters meen dan dis te laat om te opereer,” praat John van die agterste kussing af. Hy moet besig wees om ’n nartjie te eet, want die geur hang prikkelend in die motor wat warm gestoof is van die winterson. Altyd en altyd hierna, dink Meyer Bronkhorst, sal ek die geur vereenselwig met die vreeslike skrik wat my oorweldig het by die aanhoor van die nuus: Josef … gewas op die brein … te laat vir opereer … en hy het dit nie geweet nie.
Wat se soort mens het hy dan geword, afsydig en onttrek aan die werklikheid? ’n Ystermuur waarteen vuiste tevergeefs bons om toegang … die vuiste van Josef Abrahams. Hy voel meteens baie bedroef. Sou Mie geweet het? Dit moes skielik gekom het. Hy was nie eens daarvan bewus dat Josef gesondheidsprobleme het nie. Nee, Mie het sekerlik nie geweet nie.
“Watter dag was Josef presies by die dokter?” probeer hy uitvind.
“Hulle het mos laas week plate geneem, dan nie?” bereken Esbie. “Maar hy wil dit nie aanvaar nie, oom Meyer. Laura sê hy sal seker aanhou werk tot hy neerslaan.” Snaaks dat die kinders vir haar so ewe natuurlik op die naam noem.
Die winterson lê bleek oor die verdorde gras van die rugbyveld toe hulle hulle plekke op die oop pawiljoen ingeneem het. Meyer kan nie onthou dat hy ooit so min erg aan ’n sportverrigting gehad het nie. Alles kom meteens so sinloos voor: die gelag en gejil rondom hom, herkenningsklappe op sy skouer, nartjieskille en oopknallende koeldrankblikkies.
Met die bakkende son tussen sy blaaie voel sy verkoue tien keer erger, en Sederburg se nederlaag pas soos ’n handskoen by sy gemoedstoestand. Soos verdrinkte waterlelies bly die weemoedige oë van Laura in sy herinnering ronddrywe.
Hy is dringend haastig om vir Esbie en John af te laai en sy ry te kry.
Yl skemer begin toesak oor die bruin woonbuurt toe hy voor die huis van Josef Abrahams stilhou. Dis netjies versorg en popmooi geverf deur Josef self. Meyer swyg broeiend toe hy deur die Abrahams-egpaar binnegelaat word.
“Waarom het jy my nie vertel nie? Waarom moet ek dit van ander hoor?” vra hy uiteindelik en kyk met ’n swaar oogopslag na Josef.
“Wat vertel?” wil Josef laggend weet, maar die klank is hol.
“Dat jy … wel, nie so lekker voel nie.”
“Wat is dit dan nou vir ’n taai man soos ek? Ek sal vir meneer nog onder die tafel in werk.”
“Dit betwyfel ek nie. Ek het nooit
