om teë te stribbel nie, maar haar verstand wil ook nie aanvaar dat die oomblik nou gekom het nie. Dit is net te skielik … Die baba skop in haar buik en sy pers haar lippe opmekaar. Louis het gelyk … dis die enigste uitweg. Daar ís nog ’n kans.
Die sydeur van die huis is onbewaak en in hierdie gure weersomstandighede is dit ook nie eienaardig nie. Die wind sny deur die smal stegie en verys ’n mens se asem voordat dit behoorlik jou mond verlaat. Dit brand teen jou vel soos vuur en laat jou oë traan. Niemand kan dit vir ’n onbepaalde tyd in hierdie onbehoorlike koue uithou nie.
Bérenice deins half terug toe die windvlaag haar tref. Dan skuif sy die pelskappie verder oor haar gesig, tel die klein bondeltjie klere en kos op en waag dit weer in die koue uit.
Agter haar volg Louis met ’n groter bondel. Hulle praat nie en selfs hulle voetstappe word totaal verdoof in die dik, sagte laag sneeu.
Dit lyk asof die hele Parys vanaand in hulle huise bly. Net af en toe verskyn iemand op straat en dit ook net om ’n paar huise verder weer by ’n deur in te verdwyn.
By die uitgang van die stegie steek Louis en Bérenice vas. Sonder ’n woord druk hy net haar hand liggies en knik met sy kop. Sy glimlag vlugtig, draai om en stap in die straat uit.
Niks gebeur nie. Niemand kom na haar toe of roep na haar dat sy moet stilstaan nie. Sy durf nie omkyk nie, want dan mag sy dalk haar man verraai. Sy dwing haarself om nie te vinnig te loop nie. As sy net die oorkant van die straat kan haal, sal sy al veiliger voel.
Sy het pas by die volgende steeg in verdwyn, toe sy in haar spore omruk.
“Haai! Waar gaan jy heen!” roep iemand, en toe die persoon uit die donker deuringang verskyn, herken sy met ’n sinkende hart die klere van ’n soldaat. Beangs en met kloppende hart wag sy om te sien wat gaan gebeur.
Louis het gaan staan en lig sy hand.
“Ek gaan ’n bietjie warmte soek, ou maat! In hierdie verbrande koue hoort ’n mens nie alleen te wees nie!”
Die soldaat vertrou nie die vrede nie.
“Wie is jy!”
“Garcon Duval!”
Die soldaat stap nader. Hy en Louis staan in die oop straat waar almal hulle kan sien. Hulle praat nou sagter en Bérenice kan nie hoor wat hulle sê nie. Dan sien sy hoe Louis se vuis skielik onder sy wye mantel uitskiet en die volgende oomblik sak die soldaat inmekaar. Hy verspeel nie ’n sekonde nie en kom haastig na haar aangehardloop.
“Dit kon nie anders nie … hy het my herken,” sê hy toe hy haar bereik. “Nou kan ons nie meer terugdraai nie.”
Sonder om hom te antwoord, draai Bérenice om en begin hardloop. Agter haar hoor sy hoe hy hygend op haar hakke volg. Hulle swenk weg in nog ’n smal steeg, en weer en weer, totdat sy later nie meer seker is waar hulle is nie. Veraf hoor hulle die woedende uitroepe van die soldate toe hulle besef dat hulle prooi ontsnap het.
Louis kyk na die bleek vrou hier voor hom.
“Ons kan nie te lank vertoef nie, Bérenice. Binne minute sal hulle oral op straat wees.”
Sy knik net stom.
Hulle vlug in stilte voort deur die smal agterstraatjies van Parys. Dis ’n doolhof van stegies, en wat Bérenice betref, kan hulle net sowel op pad maan toe wees. Sy het geen benul waar hulle hul bevind nie en gehoorsaam Louis se aanwysings blindelings.
Eindelik bereik hulle ’n bouvallige geboutjie en nadat Louis herhaaldelik geklop het, word die deur op ’n skreef oopgemaak. ’n Bebaarde gesig loer uit.
“Mon Dieu!” roep hy uit en maak die deur oop. Hy pluk hulle letterlik by die opening in en druk die deur weer toe. “Monsieur De Savoye! Dan is die honde nou eindelik op julle spoor?”
“Ja, Marcel. Ons moes eintlik eerder al gevlug het, want ek het die gevoel dat dit nou ’n bietjie laat is.” Hy vertel die ou man kortliks wat gebeur het en sê dan: “Ons moet Parys onmiddellik verlaat.”
Marcel grinnik.
“Ons het tog so iets verwag, monsieur?” Hy stap na die hoek van die vertrek en trek twee vuil komberse af van twee langwerpige voorwerpe.
Bérenice sidder liggies. Doodkiste! Is die ou man dan nou van lotjie getik?
Hy merk haar huiwering en glimlag effens.
“Dis ’n redelik veilige manier, madame. Die Franse het darem nog ontsag vir die dooies.” Hy kyk na Louis. “Is u tevrede, monsieur?”
“Daar is geen ander uitweg nie, Marcel. Is alles gereed?”
“Ek sal die perde gaan inspan. Daar is koffie op die stoof en ek dink dit sal ’n goeie idee wees om ’n bietjie brandewyn by te voeg.” Hy trek sy jas aan en maak die buitedeur oop. “Ek is nou terug.”
Bérenice draai na Louis.
“Dis afskuwelik.”
“Dis net tot ons buite Parys is, my skat. Dis nie vir lank nie.”
Sy druk haar hande teen haar wange.
“Jy het alles al gereël gehad?”
Hy knik.
“Ons het tog albei geweet dat dit die een of ander tyd sou kom.” Hy druk haar teer teen hom vas. “Ons was gelukkig om so lank nog in ons mooi huis te kon bly, maar daar sal weer goeie tye kom. Ons is nie heeltemal sonder geld nie. Ek het al die familiejuwele tussen die pels en die mou en soom van jou jas versteek. Daarmee sal ons baie ver kan kom.”
Sy nestel met haar kop teen sy skouer.
“Ek is bang, Louis.”
“Ons kan maar net hoop dat alles goed sal afloop … hoop en bid.”
“As ek nog Katoliek was, sou ek dalk vertroosting gevind het in ’n klein goue kruisie.”
Hy glimlag en streel haar hare.
“Ons is nie Katolieke nie, meisie. Ons vlug juis omdat ons geloof vir ons belangrik is.”
Marcel keer terug en skud die sneeu uit sy jas.
“Is julle gereed?”
Hulle knik net en dan help Louis om die kiste na die lykwa te dra. Bérenice staar na die swart pluime op die koppe van die perde. Lanferdoeke is om die wa gedrapeer en die lanternligte brand flikkerend op die vier hoeke. Eenkant op die sneeu lê die twee kruise wat op die kiste geplaas sal word.
Sy draai sidderend weg. In haar woel ’n nuwe, rein lewe en sy sal soos ’n dooie Katoliek uit Parys vervoer word. Dit grens aan die absurde.
In die stikduisternis van die kis loop die trane oor Bérenice se wange. Sy hoor vaagweg Marcel se geskel op die trae perde. Sy is nie werklik deel van hierdie grusame optog nie. Sy lê nie regtig hier onder die beskerming van die kruis nie. Sy kan dit net nie aanvaar nie.
Hulle word ’n paar keer voorgekeer en
