As die moederowerste se opvolger sal ek genoeg hê om my besig te hou en jy sal jou nuwe toekoms hê. Moenie dat ons nou al aan die seer begin krap nie.”
Hulle praat nie verder daaroor nie, maar tog bly die gedagte elkeen by. Die afskeid is onvermydelik en net om die draai. Daar sal geen uitstel wees nie.
Rozanne reis in ’n toe koets en sy is dankbaar daarvoor omdat sy nou haar hart kan uithuil sonder om weg te koes vir starende blikke. Die mense sien haar egter skaars raak omdat sy maar net nog ’n non op reis is. Sy is voorwaar nie die enigste een wat dinge elders as in die klooster het om te doen nie.
By die herberge waar sy moet oornag, word ’n tafeltjie eenkant vir haar ingeruim, of anders word haar kos in haar kamer bedien. Dis byna asof niemand juis graag haar geselskap wil opsoek nie en dit maak die reis nog eensamer as wat sy gedink het dit sou wees. Sy sou graag iemand wou gehad het om haar gedagtes mee te deel, iemand wat haar in hierdie eensame tyd steun kon gee.
Op die Rotterdamse hawe staan sy ietwat bedremmeld eenkant. Sy het vir haar ’n passaat op die Spaanse skip die Almeida gekoop, en sy het geen benul van waarheen sy moet gaan nie. Eindelik skraap sy die moed bymekaar om een van die matrose te vra en glimlag amper toe hy vinnig die kruisteken oor sy bors slaan. Hy beduie omslagtig aan haar hoe sy moet loop om by die skip uit te kom en maak homself dan haastig uit die voete.
Rozanne steek by die loopplank vas. Dis nou wel ’n groot skip, maar dit lyk vir haar taamlik onveilig en sy besluit om nog ’n bietjie te wag voordat sy aan boord gaan.
’n Halfuur later druk sy haar hooftooisel vasberade reg, tel haar reissak op en waag dit op die wiegende loopplank. Ná ’n paar treë gaan sy staan en loer benoud na die donkergroen water onder haar. Sy sluk hard en dwing haar voete vorentoe. Voetjie vir voetjie gaan sy op terwyl ’n paar nuuskierige matrose haar op die dek staan en beloer.
“Laat ek u help, suster,” sê ’n diep manstem hier langs haar en sy verloor byna haar balans van skrik.
Hy grinnik toe hy haar sak by haar neem en sy arm deur hare steek.
“Is dit u eerste seereis?”
“Oui, monsieur … merci, monsieur.”
“Gaan u tot in Indië?”
Sy skud haar kop.
“Ek reis tot in die Kaap de Goede Hoop.”
Hy kan sy verbasing kwalik verberg.
“Die arm van die kerk reik ver,” sê hy en sy kan nie besluit of hy ’n grap maak of dit ernstig bedoel nie.
“Ek reis privaat, monsieur.”
Hierdie keer doen hy nie eens die moeite om sy verbasing te verberg nie.
“Verskoon my, suster, maar dis sekerlik nie die nuutste gebruik onder nonne nie.”
Sy lag klokhelder.
“Nee, monsieur, dit is nie. Baie dankie vir u hulp. Ek dink ek sal nou verder alleen oor die weg kom.”
Die man staan Rozanne ingedagte agterna en kyk. ’n Geamuseerde, raaiselagtige glimlaggie speel om sy mondhoeke. ’n Non op ’n privaatreis na ’n afgeleë land? In al die jare wat hy die wêreld deurreis het, is dit voorwaar een van die eienaardigste dinge wat hy nog teengekom het.
Rozanne reis nie saam met die res van die passasiers nie. Die seelui is baie bygelowig en hoewel ’n non op ’n skip as ’n goeie teken beskou word, wil hulle haar nie in die groot ruim saam met die ander passasiers inbondel nie. Sy kry dus ’n klein kajuitjie heeltemal vir haar alleengebruik en sy is dankbaar daarvoor.
Dis met verligting dat sy haar hooftooisel afhaal en van haar swart gewaad ontslae raak. Haar tabberds in die klooster was ook altyd óf swart óf van ’n growwe grys stof en sy kan nie wag om van die pastelkleurige tabberds aan te trek wat Gabrielle vir haar op die dorp gaan haal het nie. Die laaste paar dae het hulle albei hard gewerk om die middeltjies te verklein en plek-plek ’n soom uit te laat. Die klere is nou wel nie meer nuut nie, maar dis die mooistes wat Rozanne al ooit besit het.
Sy kies ’n eenvoudige tabberd van salmpienk en glimlag toe sy sien hoe haar raafswart hare en groen oë bekoorlik teen die kleur vertoon. Met sulke klere kan sy die wêreld in die oë kyk en kan sy met ’n geruste hart na haar moeder gaan soek.
Haar gedagtes dwaal na die vriendelike man wat haar teen die loopplank opgehelp het. Hy is gaaf, besluit sy, en dis goed dat hulle saam sal reis. Miskien kan hy haar iets vertel omtrent daardie verre land waarheen sy nou op pad is. Dalk was hy al daar.
Sy loop haar byna in hom vas toe sy haar kajuit ’n rukkie later verlaat. Die skip wieg reeds op die oop see en hulle lang reis het begin.
Hulle staar mekaar ’n oomblik lank aan en dan frons hy liggies.
“Ek glo nie ons het al ontmoet nie, mademoiselle,” sê hy dan, waardering duidelik in sy donker oë te lees.
Sy bloos half ongemaklik en lag dan sag.
“O, maar ons het, monsieur. U het my teen die loopplank opgehelp, onthou u?”
Hy staar ’n oomblik lank onbegrypend na haar. Die non … dink hy skielik geamuseerd. Hierdie porseleinpoppie is jou waarlik dieselfde persoon as daardie verskrikte klein non.
“En waarvoor was die vermomming?” vra hy.
Haar oë rek effens.
“Monsieur! Dit was nie ’n vermomming nie! Ek het in ’n klooster grootgeword en daardie klere is nie vir my vreemd nie.” Sy kyk af na die tabberd wat sy aanhet. “Dis hierdie klere waaraan ek gewoond sal moet raak. Dis styf en ongemaklik.”
Hy bars skielik uit van die lag.
“U word vir my ’n al hoe groter raaisel, mademoiselle … of moet ek u suster noem?”
Sy glimlag en twee kuiltjies druk in haar wange.
“Ek is nie ’n non nie, monsieur. Die moederowerste het besluit om my weg te stuur voordat ek een sou word.” ’n Klein fronsie verskyn tussen haar oë. “Sy was ’n goeie mens. Dalk word ek tóg eendag ’n non … net omdat ek so lief was vir daardie ou dame. Sy … was vir my soos ’n eie moeder.”
Hy haal diep asem.
“Jy beweeg ’n bietjie te vinnig vir my. Iewers het ons mekaar langs die pad verloor.”
Sy knipper haar oë.
“Pardon, monsieur, maar ek begryp nie wat u bedoel nie.”
Hy skud sy kop stadig, maar die vrolike lig verdwyn nie uit sy oë nie. Hier het hy sowaar iemand voor hom wat nog nooit met die buitewêreld kennis gemaak het nie. Sy is onaangeraak deur ’n wêreld vol bedrog en gemeenheid. Wat sou sy sê as sy kon weet watter soort lewe hý tot dusver gelei het? Die gedagte laat hom sidder.
“U het nog baie om te leer, mademoiselle.”
Haar gesiggie helder op.
“Ek
