is ook ’n vrou. Ek het ook eens verlangens gehad, maar ek het dit stil gemaak deur al my aandag aan my werk te wy. Tog sluit ’n mens jouself nooit heeltemal af nie. Die geboorte van ’n kind is nog altyd vir my ’n wonder. Dis die grootste geskenk wat God aan ’n vrou kan gee.” Sy kyk weg en ’n ligte fronsie verskyn tussen haar sagte, grys oë. “Ek kan die wette van die land nie verander nie, maar ek kan tog bewys dat God nog barmhartig is.” Sy kyk weer na Bérenice. “Jy het by die geboorte van jou kind gesterf. Die ontberings en uitputting was te veel vir jou. Jou graf sal hier in die kloostertuin wees en niemand sal my woord in twyfel trek nie.”
Bérenice se oë rek groot.
“Gaan … gaan julle my dan doodmaak?”
Die moederowerste skud haar kop vinnig.
“Jy gaan verdwyn en ek sal jou klein kindjie grootmaak. Jy sal weggaan uit die klooster en jy sal ’n nuwe lewe in ’n ander land begin.” Sy byt op haar onderlip. “Jy sal selfs jou jas met die juwele kan saamneem. Daarsonder sal jy nie ver kan kom nie.”
Bérenice lig haarself op haar elmboog.
“Hoekom doen u dit?”
“Miskien omdat ek meer begryp as wat jy dink. Ons is nie van dieselfde geloof nie, maar ek veroordeel jou nie daaroor nie. Dis vir my genoeg dat jy en jou man julle lewens gewaag het ter wille van julle godsdiens. So ’n daad kan ek nie veroordeel nie.”
“En die baba? Mag ek dit dan nie saamneem nie?”
Die moederowerste skud haar kop treurig.
“Dit kan nie gedoen word nie. Rus nou eers. Oor ’n paar dae sal jy sterk genoeg wees om die lang reis te kan aanpak.” Sy staan op en gaan na die deur. “Suster Gabrielle sal jou alles vertel wat jy hoef te weet.”
Dan is sy uit en lê Bérenice alleen in die koue, klam kamer.
Die dae gaan traag verby. Bérenice is dikwels alleen in die kamer en dink na oor alles wat gebeur het. Alles wat sy liefgehad het, moet sy hier in Frankryk agterlaat. Selfs die kind wat sy in haar saamgedra het, sal sy hier moet laat bly. Sy sal alleen haar toekoms tegemoetgaan. Kan sy werklik nog elders geluk vind?
Gabrielle kom die kamer binne. Sy glimlag toe Bérenice opkyk.
“Voel jy goed genoeg om te reis?”
“Só gou al?” Bérenice kyk weg. “Ek het gehoop dat ek my kind net een keer sal sien.”
“Moederowerste doen reeds meer as wat veilig is vir haar.” Gabrielle hang Bérenice se pelsjas oor die enigste stoel in die vertrek en kom dan by die jong vrou staan. “Jy kry geen oefening nie. Hoe kan jy die lang pad aandurf as jy nie gewoond is aan loop nie?”
Bérenice se oë skiet vol trane.
“Sal jy haar eendag vertel wie sy werklik is?”
Gabrielle kyk fronsend na haar.
“Jy praat asof dit ’n dogtertjie is.”
“Ek raai net. Ek wou bitter graag ’n dogter gehad het.”
Gabrielle glimlag effens.
“Ek sal die kind van jou vertel wanneer die tyd ryp is. Dit sal tog niks minder as reg wees nie. ’n Kind het ouers …”
Bérenice glimlag deur haar trane.
“Dankie, Gabrielle … baie dankie …”
Twee dae later neem Bérenice van die nonne afskeid. Hulle het vir haar padkos ingepak en nuwe identiteitspapiere gegee. Nou is sy Bérenice de Villiers. Dit was haar nooiensvan en sy het dit so aanvaar. Met die brief van die moederowerste in haar sak en die klein kruisie om haar nek is sy redelik veilig.
Sy glimlag oor die kruisie. Wat maak dit saak dat sy nie ’n Katoliek is nie? Die simbool van die kruis is nog net dieselfde en dit geld vir almal op aarde. Dit sal haar dra deur die moeilike tyd wat voorlê en haar hoop gee vir die toekoms. Dit sal haar altyd aan die klooster herinner en aan die moederowerste wat haar pyn en angs begryp het.
Sy gee die hangertjie met die afbeelding van haar moeder aan die ou dame.
“Gee dit aan die kind. Dit hoort so.” Sy aarsel en sê dan: “Ek gaan na die Kaap de Goede Hoop. Dit was my en Louis se droom om daar ’n nuwe lewe te begin.”
Die moederowerste knik en neem die hangertjie by haar.
“Mag dit goed met jou gaan, Bérenice.”
“Merci …”
Bérenice draai vinnig om en laat die twee nonne en die moederowerste alleen op die drumpel van die klooster agter. Sy wil nie terugkyk nie. Iewers in daardie groot, koue gebou is haar baba. Nou sal nog net die lang jare van wag kom. Miskien, wie weet, sal haar kind eendag na haar toe kom. Sy sal geduldig wag en altyd bly hoop. Dis al wat sy nog kan doen.
2
Twintig jaar gaan gou verby as ’n mens nie op iets wag nie. Vir Bérenice het elke dag traag verbygesleep en haar blik het gedurig op die blou vertes gebly. Haar kind was nooit uit haar gedagtes nie. Veral nie nadat sy en Bertrand ontdek het dat sy geen kinders kan hê nie; die wesentjie wat nog iewers daar in Frankryk was, was die enigste wat sy ooit sou hê. En met die eensame, leë jare het die verlange gegroei.
Bertrand was die enigste een wat van die kind geweet het. Sy het hom laat belowe dat hy dit aan niemand sou vertel nie … en hy het nie. Sy wou nie bejammer word nie en sy wou ook nie hê dat goedbedoelende mense die kind moes probeer opspoor nie. Sy het op die moederowerste vertrou. Tog het sy soms gewonder of die ou dame nog leef. Sy moes teen hierdie tyd al naby die sewentig jaar oud gewees het. Leef ’n moederowerste dan só lank?
Vyf jaar gelede is Bertrand le Riche skielik oorlede ná ’n kort siekbed. Hy het die fortuin wat hulle saam oor die jare versamel het, alles aan Bérenice bemaak. Dit was tog immers sý wat die geld verskaf het vir die plaas en die verbeterings. Hy het self maar bitter min besit … net sy groot liefde vir die jong vrou met die groot, ondempbare hartseer wat sy saam met haar gedra het. Hy het haar lief en leed gedeel en eindelik ook haar liefde gewen.
Nou is Bertrand dood en wag sy in afsondering en eensaamheid op hulle landgoed, L’Espérance. Hoop, het hulle die plaas gedoop. Sy het altyd bly hoop.
Haar lewe is ook nie heeltemal eensaam nie. Bertrand se broer, Gilles, woon op die buurplaas met sy vrou, Célia, en hulle seun Jacques. Hulle kom dikwels kuier en dit verkort die lang dae vir Bérenice. Hulle oudste seun, Armand, is vier jaar lank al weg en niemand weet wat van hom geword het nie. Hy het net eendag die wye wêreld ingevaar nadat hy en die skone Angélique de Ville rusie gehad het. Daarna het niemand ooit weer ’n woord van hom gehoor nie.
In die klooster van Dijon verloop elke dag soos die vorige. Die jag op die Protestante is lankal iets van die verlede en die families in Frankryk treur nog net oor hulle geliefdes wat die land so vinnig moes verlaat.
Die buitewêreld raak nie die inwoners van die klooster aan nie. Hulle is byna heeltemal afgesluit van dit wat om hulle gebeur. Die klooster is ook moeilik bereikbaar omdat dit so hoog teen die berge lê en veral in die winter waag niemand dit om teen daardie steil, verraderlike
