besef sy sal haar man nou moet staan. Sy bevind haar in ’n moeilike situasie. Dit is Darius se huis, en Bet is Darius se huishoudster. Maar sy is nou deel van hierdie huishouding, en Bet sal maar net aan haar ook ’n hoekie moet afstaan.
“Ek wil dit vir kleinmeneer maak. Ek weet hy eet dit graag.”
Bet skud haar skouers. Laat die kleinjuffrou maar aangaan. Sy sal sien haar moeites is tevergeefs. As sy darem dink ’n trouring verander ’n man oornag, is daar nog baie vir haar om te leer. Nietemin, ’n nagereggie sal nie sleg smaak nie.
Santie ondersoek ook die res van die huis, en vind dit netjies, baie goed gemeubileer, maar styf en koud. Sy sou graag op ’n paar plekke die meubels wou verskuif en veranderings aanbring wat dit baie huisliker en warmer sal laat lyk, maar laat dit liewer daar. Sy is met Louis getroud, nie met Darius nie.
Dan gaan stap sy deur die tuin. Daar is oorwegend roosbome en struike. In hierdie harde wêreld van droogte, waterskaarste en ’n skroeiende son is ’n fyntuin seker moeilik om in stand te hou. Sy laat weer haar blik oor die dorp onderkant haar dwaal. Louis bly lank weg ... Hy moes natuurlik sommer onmiddellik inval toe hy sy gesig gewys het. Hy het mos lank genoeg vakansie gehou, het die ouer broer seker geredeneer.
Dit word vyfuur ... halfses ... Sy kyk opgewonde deur die venster toe sy ’n motor hoor, trek haar dadelik terug toe sy sien dis nie Louis s’n nie. Sy gaan sit opgeskeep met haarself op die een bed se kant, voel vererg dat sy nie die moed het om uit te stap en haar swaer kalm en selfversekerd te groet nie. Maar miskien moet sy hom eers kans gee dat hy by sy lessenaar kom ...
As Louis net wou kom ... Ten spyte van haar vasberadenheid om Darius Mocke nie toe te laat om haar te intimideer nie, voel sy senuagtig om alleen in sy geselskap te wees.
Sy voel die spanningsknop op die krop van haar maag. Elke oomblik verwag sy dat Bet haar sal kom roep.
Dan staan sy vinnig op. Dis nou twak. Sy is nie ’n kind nie. Sy is ’n getroude vrou.
Kop omhoog stap sy in die gang uit, reguit op die studeerkamer af. Hy sit en werk by sy lessenaar, en sy kom in die deur tot stilstand.
“Goeienaand.”
Hy kyk op, sy gesig en oë onpeilbaar. Sy sluk. Hy kan ten minste beleef wees.
“Wanneer verwag jy Louis tuis?”
“Wanneer ek hom sien.”
Sy voel haar humeur opvlam. Hy is byna openlik onbeskof teenoor haar. Sy kyk hom koel aan. “Het jy hom soveel werk gegee dat hy nie eens die eerste aand wat hy getroud is op ’n redelike tyd huis toe kan kom nie?” Dis nie wat sy wou sê nie. Sy wil ’n konfrontasie met hierdie man tot elke prys vermy. Maar sy is ook net ’n mens, en sy hele houding lok woorde uit haar mond wat sy nie bedoel om te uiter nie.
“Ek het jou man vandag nog nie met ’n oog gesien nie, mevrou Mocke; laat staan nog hom in die werk kon steek.”
Sy kyk hom openlik ongelowig aan, en hy staan stadig van agter die lessenaar op. “Wanneer, of liewer ás jy hom vanaand te sien kry, vra hom gerus. Sê vir Bet sy moet opskep.”
2
Santie kyk hom ontsteld aan. Behalwe die nagereg wat sy gemaak het, het sy moeite met die tafel gedoen, en dit sien heel feestelik daar uit. Bet het die spulletjie uit die kombuisdeur staan en beskou, maar wonder bo wonder niks gesê nie. Ná ’n bietjie rondsoek het Santie ’n mooi kanttafeldoek in die buffet se laai gekry. Sy het, in ’n vlaag van dapperheid, van die beste borde uitgehaal en ook die silwerkandelaar van die buffet afgehaal en in die middel van die tafel gesit. Sy het die servette in ’n mooi patroontjie gevou, die messegoed blink gepoleer en ’n lang, smal bak met ’n lae roosrangskikking aan die een kant neergesit. Toe het sy van die fyn langsteelglase afgehaal en een by elke gedekte plek neergesit. Dis háár huweliksmaal, en sy gaan nie deur ’n knorrige man daaruit verkul word nie.
“Wag ons nie vir Louis nie?”
“Jý kan as jy wil, maar ek hou nie van koue kos nie, en ek hou nie daarvan om ná middernag te eet nie.”
Sy kan haar nie meer bedwing nie. “O, jy is ... gemeen, Darius Mocke! Ek is siek en sat vir al jou suggesties! Ek wag vir my man.”
Hy draai by die deur terug. “Ek suggereer niks nie. Ek het vanoggend bloot feite gestel. Ek noem nou weer ’n feit. Jy kan van geluk spreek as jy voor twaalfuur vannag kan eet ... ás daar ooit geëet gaan word. Ek raai jou aan om saam met my te kom eet as jy kos wil hê.”
“Nee dankie, ek ...”
“Het jy al vandag geëet?”
“Nee, maar ...” Vanoggend was sy te opgewonde om te eet. Vanmiddag het sy net ’n koppie tee gedrink ... en sy voel skielik baie honger. Bet se braaiboud met gebakte aartappeltjies het al vroeg vanmiddag haar eetlus begin aanwakker. Sy het nog nooit ’n hele skaapboud so heerlik bruingebraai in ’n ysterpot gesien nie, laat staan nog geproe. Maar ...
’n Hand tussen haar blaaie stoot haar die gang in. “Hou op kinderagtig wees en laat ons gaan eet.”
“Maar Louis ...”
“En ék is siek en sat van die ge-Louis-Louis!” val hy haar snedig in die rede. “Jou Louis dink nie nou aan kos nie. Hy is besig om sy troue saam met sy maters in die hotel se kroeg te vier. Hy sal miskien eers wanneer die kroeg vanaand toemaak, onthou daar is ’n vrou ook in die huweliksprentjie.”
“Dis nie ... Jy jok! Louis sal nie ...”
“Sy motor staan al van vroeg vanmiddag af voor die hotel geparkeer.”
Sy kyk hom met groot oë aan. “Dit kan nie wees nie!”
“Daar is baie dinge wat nie kan of behoort te wees nie maar wat tog so is, mevrou Mocke. Dit is een van hulle dié en jy ... Waarheen gaan jy?”
Sy kyk hom woedend aan, so kwaad soos sy nog nooit in haar lewe was nie. Hoe oud dink hy is sy? Om haar te wil kom wysmaak dat Louis op hul eerste huweliksaand met sy maters sit en fuif in ’n hotelkroeg!
“Ek gaan hotel toe ...”
“Moenie belaglik wees nie!”
“Hoekom nie? Jy sê dan Louis sit in die kroeg en drink. Of is jy dalk bang ek sal agterkom dis ’n spul infame leuens? Jy ...”
“Jy kom eet. Jy gaan nêrens heen nie.”
“Verskoon my, maar jy het die kat aan die stert beet, swaer. Ek is met Louis getroud, nie met jou nie, en daarom het ek nie nodig om bevele ...”
“Staak dit!” Bet laat amper die stomende kastrol in die kombuis val. Hier begin dit! Sy’t mos gesê die duiwel gaan van nou af hier los wees! “Jy gaan nie hotel toe nie, om die eenvoudige rede dat dit ’n klein dorpie is en dat die hele storie môreoggend vóór sonop in elke huis smaaklik opgedis sal word met hoeveel duisend stertjies en aanhangsels daarby. Eloffsdal het al meer as genoeg hul monde uit te spoel gehad oor die Mockes.” Sy oë pen haar teen die vloer vas. “Dit was jóú keuse om te bly. Nou moet jy maar die gevolge daarvan dra. Bet! Is die kos op die tafel?”
“Ja, my grootmeneer.”
“Kom.”
