aanvallers nie sommer net die eerste die beste yeshiva geteiken nie …?”
“Dit lyk nie so nie. Almal weet mos dat Mercaz HaRav vir gelowige Sioniste die oudste en belangrikste yeshiva is. ’n Mens kan sê dis die setlaars s’n, maar daar’s studente van oor die hele land,” verduidelik Marc se rabbi-skoonpa.
Ook Mara, Marc se ma, bel uit Suid-Afrika, hoogs ontsteld omdat hulle pas op DStv ’n berig oor die terroristeaanval gehoor het.
“Wat is ’n yeshiva nou weer, Marc?” wil sy weet toe sy gerusgestel is dat hulle in geen onmiddellike gevaar verkeer nie.
“Mense in Suid-Afrika sal dit ’n soort kweekskool noem, Mamma. Maar hier is dit meestal opleidingsplekke vir hoërskoolseuns wat hoofsaaklik op Tora-studie fokus.”
“O ja, nou onthou ek. Maar daar is mos nie net jong seuns nie?”
“Dis reg. Party mans bestudeer die Tora vir die res van hul lewe in ’n yeshiva.”
“Maar oor Sky-nuus hoor ek hulle noem dit ’n settlers-yeshiva,” sê Hannes, Marc se stiefpa, wat op dieselfde telefoonlyn tussenin saampraat. “Wat bedoel hulle daarmee?”
“Dis waar die meeste van die gelowige setlaars – dié wat glo die Bybel sê HaShem het die land vir die Jode gegee – se seuns studeer.”
“Ek sien. Jy reken dus die aanval was spesifiek op setlaars gemik?”
“Ek dink so.”
Toe die telefoon uiteindelik tot bedaring kom, sit Marc en Rivkah voor die televisie en kyk hoe die afgryslike tonele wat in die yeshiva afgespeel het oor en oor vertoon word. Marc het Rivkah se hand in syne en haar vingers sluit krampagtig om syne.
Dit word duidelik dat die terroris by die yeshiva ingebars en wild begin skiet het. ’n Student in een van die slaapsale het die skietery gehoor, sy persoonlike wapen gegryp, tot op die dak van ’n nabygeleë gebou gespring en toe die aanvaller al skietende uit die studiesaal kom, het dié student hom twee maal geskiet. Maar dit kon hom nie keer nie. David Shapira, ’n man wat daar naby woon en wat vroeër aan dié yeshiva studeer het en nou ’n offisier in die valskermtroepe is, het na die toneel gehardloop toe hy die skietery hoor. Dis hý wat die aanvaller doodgeskiet het. Marc weet dat ’n hoë persentasie van die land se bevolking voltyds in die Israeliese verdedigingsmag, die IDF, is of as reserviste optree. Soos hy self ook. Hulle beskik almal oor vuurwapens, hou dit gelaai en wanneer hulle van ’n skietery hoor, sal hulle ná die toneel toe haas, nie wég daarvan soos ’n mens se natuurlike instink is nie.
“Het jy dan nie in een van jou skoolvakansies by dié yeshiva gewerk nie?” vra Marc vir Rivkah.
“Ja, in my voorlaaste jaar. Ek weet presies hoe dit daar lyk, dié dat dit my so ontstel. In daardie studiesaal van die biblioteek is daar letterlik vier en twintig uur van die dag talle studente aan die werk.”
Marc knik. “Ek weet in die IDF is ook baie offisiere wat daar studeer het.”
“Ja, daardie yeshiva se studente is van die mees patriotiese in Israel,” voeg Rivkah by. “Hulle word grootgemaak om die land én sy mense én vir HaShem te dien. Die meeste van Israel se geestelike leiers het by Mercaz HaRav geleer.”
“Hulle is die setlaars wat in 2005 uit Gush Katif in Gasa ontruim is,” sê hy nadenkend.
Sy knik weer. “Ja, en dis ook van Mercaz HaRav af dat Avital Sharansky destyds haar wêreldwye veldtog geloods het om Natan Sharansky en honderdduisende Sowjet-Jode vrygelaat te kry.”
“Dít het ek nie geweet nie.”
“Dit was voor jou tyd.”
“Met so ’n agtergrond is dit dus nie ’n ‘gewone’ terroristeaanval nie?”
“Beslis nie! Gewoonlik maak selfmoordbomplanters almal voor die voet dood en sterf dan self. Maar hierdie aanvaller het duidelik sekere studente gejag en geskiet. Jy’t mos gehoor die TV-aanbieder sê hy het boonop elk van sy slagoffers ’n ekstra kopskoot gegee om seker te maak hulle is dood …” Haar stem breek en sy laat haar gesig in haar hande sak. “Ek kan nie daarna kyk nie.”
“Dis verskriklik!”
Tog bly hulle tot laatnag vasgevang voor die televisie sit. Al meer besonderhede kom in die nagtelike ure aan die lig. Dis die ernstigste terroristeaanval in Jerusalem die afgelope vier jaar. Die afgelope twee jaar het Shin Bet ’n besonder effektiewe verdedigingstelsel ingestel en daarin geslaag om elke Palestynse terroristeaanval in Israel te dwarsboom.
TV-kommentators wys daarop dat daar egter met hierdie episode ’n bres geslaan is in Shin Bet se verdedigingstelsel deur ’n Arabier wat nie “van buite af” ingekom het nie, maar wat ín suidoos-Jerusalem gewoon en Israeliese persoonsdokumente gehad het. Hy het voorheen as ’n busbestuurder by die betrokke yeshiva gewerk. Hy het dus die hele veiligheidstelsel goed geken. Die yeshiva self het ook die reëls oortree, want daar was nie ’n veiligheidswag by die ingang aan diens nie. ’n Paar studente het skote gehoor, maar aanvanklik gedink dit is klappers van ’n partytjie in die omgewing. “Dis immers Purim en daar’s oral vrolikheid aan die gang,” verduidelik een kommentator. Dit blyk dat daar gewoonlik honderde studente in die studiesaal studeer, maar dat daar net tagtig van hulle vir dié Donderdagaand se viering van Rosh hodesh was. Tien persent van hulle het gesterf.
Avrahami Sheinberger, een van die eerste reddingswerkers op die toneel, kom op die televisie in beeld. “Daar was aaklige krete van ‘Help ons! Help ons!’ ” vertel hy. “Liggame het by die ingang na die yeshiva, in verskeie ander vertrekke, en in die biblioteek oor die vloer gestrooi gelê. Die aanvaller het daarin geslaag om ongeveer ses honderd rondtes met sy Kalatsjnikof te vuur terwyl studente oral in die biblioteek en ander vertrekke probeer skuil het. Daar was groot verwarring omdat die polisie eers na ’n tweede en ’n derde gewapende gesoek het. Hulle het ook die enkele terroris se dik ammunisiegordel aanvanklik vir ’n selfmoordbom aangesien,” vertel die kennelik geskokte man.
Op Vrydag 7 Maart, ’n perfekte Jerusalemse voorjaarsdag, word agt van Mercaz HaRav se jong studente oor die lengte en breedte van Israel begrawe. Op TV- en radioberigte bevestig ’n woordvoerder van die polisie dat die aanvaller uit Jabel Mukaber kom, ’n Arabiese buurt in Jerusalem. Die inwoners van dié woonbuurt het Israeliese persoonskaarte wat aan hulle vryheid van beweging in Israel bied. Israel se veiligheidsmagte is al ’n tyd lank daarvan bewus dat die sogenaamde “Familieverenigingprogram” wat die Palestyne van suidoos-Jerusalem toegelaat is om te stig, gebruik word om ook talle aktiewe terroriste Judea, Samaria sowel as Jerusalem ongehinderd te laat binnekom vir toekomstige bedrywighede. Hulle woon tussen Jode, dié Palestyne, wat hul kinders van hul jongste jare af leer om Israeli’s te haat. Hulle doen tussen Jode inkopies; ry saam met Jode op busse; beskik oor geldige werkpermitte. Een Joodse deelnemer aan ’n radioprogram sê bitter: “Hulle bestuur die taxi’s waarin ons ry; hulle sny ons hare; hulle berei vir ons etes in restaurante voor. Hulle is in ’n gunstige posisie om op die regte oomblik toe te slaan.”
Marc en Rivkah lees in persberigte dat verskeie inwoners van Jabel Mukaber bevestig dat hulle die aanvaller as die twintigjarige Abu Dhein ken. Daar is ook koerantfoto’s van die begrafnistent, waaraan groen Hamasvlae wapper, wat buite sy ouers se huis opgerig is.
Later kyk die Kriges ook na ’n omvattende TV-onderhoud wat die gesoute joernalis Ilana Dayan met rabbi Yerachmiel Weiss voer. Ses van sy studente by die yeshiva het in die bloedbad gesterf. Die rabbi antwoord onomwonde op haar indringende vrae oor sy verhouding met HaShem in die aangesig van die dood. Sy stem wissel
