wat glimlaggend na haar afkyk. Daar is iets vaagweg bekend aan hom, maar sy kan nie dink wie hy is nie.
“Toe ek jou laas gesien het, het jy twee vlegsels gehad en was daar sproete op jou neus,” probeer hy help.
Sy skud haar kop. “Vlegsels en sproete? Dit moes in ’n vorige inkarnasie gewees het.”
“Nee,” sê hy. “Dit was lank gelede, maar darem nie so lank gelede nie. Ek sien ek sal jou moet help. Dit was op Nelspruit – jou pa was die landdros daar. Ons het in die huis net langs julle gewoon.”
Tina se gesig verhelder. “Philip Serfontein – nou onthou ek! Maar dit wás darem lank gelede.”
“Vyftien jaar.”
Tina knik.
Haar pa se werk in die staatsdiens het hom na baie dele van die land geneem. Sy het gewoonlik net tuis begin voel op ’n plek, dan moes hulle weer oppak en weggaan. Hulle was vier jaar op Nelspruit, die langste wat hulle ooit op een plek gebly het, en dié jare was van die gelukkigste in Tina se lewe. Oom Jim en tannie Joan het daar gewoon, en buiten Isabel, Johan en Greta het hulle baie maats gehad. Die Serfonteins was lekker bure en Philip en Arnold was boesemvriende. Hulle was in dieselfde klas; hulle het saam geleer, saam rugby gespeel, saam in die berge gekamp en saam die meisies se siele versondig. Philip was net so tuis in hulle huis as in sy eie. Sou hy van Arnold se dood weet?
Hy sien die skaduwee op haar gesig en sê sag: “Ek was drie jaar in Engeland en Amerika – ek het maar ’n paar weke gelede eers teruggekom. Ek was baie geskok om van Arnold se dood te hoor. My innige simpatie. Ek sal graag aan jou ouers wil skryf as jy vir my hulle adres gee.”
“Dankie. Hulle sal dit baie waardeer.”
“Kan ek eendag ’n bietjie kom kuier? Ek was so lank weg, ek voel amper soos ’n vreemdeling in my eie land. Ek wil graag meer van Arnold hoor en hoe dit met jou ouers gaan.”
“Kom gerus. Bel net sodat ek kan sorg dat ek by die huis is. Jy sal my naam en adres in die telefoonboek kry.”
Hy kyk glimlaggend af na haar, sy gedagtes blykbaar nog in die verlede toe hulle saam kinders was.
“Daar is konfetti in jou hare,” sê hy. “Ek hou van jou hoed. Arnold se langbeensussie het ’n baie elegante dame geword.”
“Dis ’n groot geleentheid – ons het almal ons kisklere aan,” sê sy liggies. “Het jy al vir Isabel gegroet?”
“Ek het – sy het my gelukkig nog onthou.”
“Dit verbaas my dat ék vergeet het! As ek dink hoe jy en Arnold ons siele versondig het . . .”
“Dit was lekker dae. Onthou jy nog dat jy gesê het jy gaan met my trou as jy eendag groot is?”
Tina bloos. “Het ek so gesê?”
“Vir jou ma, nie vir my nie. Arnold het my maar van jou planne vertel.”
“Gelukkig was jy toe gewaarsku, nè?” spot sy terug, maar die laggende blou oë laat haar vreemd verleë voel.
Hy kyk op sy horlosie. “Is jy al op pad?” vra sy.
“Ja. Ek moet gaan. Ek het verpligtinge tuis. Priscilla wag vir my – sy verwag en ons gaan gewoonlik in die middae ’n ent stap. Tot siens, Tina. Dit was lekker om jou weer te sien, al het jy vergeet. Ek bel jou later.”
Natuurlik is hy getroud, dink Tina terwyl sy Philip agternakyk. Oud en getroud – soos die meeste van haar tydgenote – met ’n vrou en kinders en blykbaar nog een op pad. Wel, sy het genoeg kanse gehad. As sy op die rak bly sit, is dit net haar eie skuld. ’n Oomblik dink sy weer aan Hein en sy voel hoe pyn en verlange haar hart laat krimp.
Dan stap sy na oom Jim en tannie Joan wat so ’n bietjie eenkant met Johan staan en gesels. Weer merk sy op hoe maer en vervalle oom Jim se gesig geword het, en die kommer in tannie Joan se oë as sy na hom kyk.
“Dit is ’n heerlike troue,” sê sy opgewek om hulle ’n bietjie op te beur. “En Greta is die mooiste bruid . . .”
“Sy is nog so jonk,” sê tannie Joan bewoë. “Ek kan maar net nie glo dis my baba nie.”
Tina druk haar arm vertroostend. “Sy is die verstandigste van ons klomp,” sê sy. “Ouma Christina se eie, eie kind. Onthou maar my woorde.”
Tannie Joan glimlag deur die trane. “Dis waar. Sy is ’n verstandige kind. Maar tog . . .”
Sy en oom Jim word weggeroep en peinsend kyk Johan hulle agterna.
“My pa het oud geword,” sê hy stil.
“Hulle word almal oud,” sê Tina saggies. “Ons moet dit te wagte wees. Die tyd staan vir niemand stil nie.”
“Ek wil hê hy moet aftree, die lewe so ’n bietjie rustiger vat. Maar hy wil nie. Hy sê hy sal doodgaan as hy nie kan werk nie.”
Sy glimlag begrypend. “Ons kan nie vir hulle besluit nie, Johan. Hy moet self besluit wat hy wil doen. Ons dink jou pa moet aftree, hulle dink Greta is te jonk om te trou – en elkeen maak soos sy eie hart vir hom sê.”
Hy glimlag effens, en sy sê: “Dit was ’n mooi diens – innig en persoonlik.”
“Dankie, Tina.” ’n Oomblik kyk hy af na haar, dan vra hy: “En jy? Wat van jou? As jy ooit my dienste nodig het – sê maar net, ek kom graag.”
“Dis ’n belofte, hoor!” sê sy liggies.
Sy wens sy kan met Johan praat, hom vertel van haar eensaamheid en haar vertwyfeling. Sy weet hy sal verstaan. Maar sy weet ook wat sy reaksie sal wees.
Johan word ook weggeroep, en sy stap na Albert, wat ’n entjie daarvandaan met sy vriendin staan en gesels.
“Dis Monique,” sê hy en die donker oë is blink en spottend. “En dis my niggie, Tina Louw. Ek dink ek het jou al van haar vertel.”
Agter sy hand fluister hy hard vir Monique: “Dis die een wat gedigte skryf. Maar dis ’n familiegeheim, hoor! Ons praat nie daarvan nie.”
Monique is omtrent twintig jaar oud en prikkelpopmooi soos al Albert se vriendinne. Sy het ’n perfekte figuur, strooigeel hare en donker kunswimpers. Die blou oë waarmee sy Tina betrag, is effens hard en agterdogtig en baie ouer as twintig. Sy hou ’n lang swart sigarethouer vas en elke keer as sy haar arm beweeg, klingel die armbande aan haar arm. Haar rooi rok is te kort, te laag gesny en te nou.
Geen wonder dat Albert dit liewer nie gewaag het om haar aan die familie voor te stel nie.
“Skryf jy regtig gedigte?” vra sy nuuskierig vir Tina.
Tina is bewus van Albert se spottende blik en sê liggies: “Albert terg sommer. Ken jy hom nog nie? Poseer jy vir Albert?”
“Nou reken. Hoe het jy dit geraai?” vra Albert lui.
Tina glimlag soet. “Ek weet wat jou vereistes vir ’n goeie model is. En Monique se liggaam is onverbeterlik.”
Albert kyk
